Είναι οι σχέσεις δύσκολες ή εμείς;

Όποιος δεν έχει πάει ποτέ να ψωνίσει στη λαϊκή, δε θα καταλάβει ποτέ τους νόμους των σχέσεων. Ο μπάρμπας που φαίνεται να έχει μόλις έρθει από το χωράφι, σαν να έχει κόψει εκείνη τη στιγμή τα ντοματάκια χωρίς φάρμακα κι έχει ρίξει το φρέσκο αγγουράκι χύμα πάνω στον πάγκο του, μάτσο τη γλιστρίδα που γυαλίζει καταπράσινη και το έκανε χωρίς ιδιαίτερα στησίματα, τάξη και επιτήδευση, αυτός θα ξεπουλήσει. Έχουμε γίνει πια συλλέκτες του αυθεντικού, του φυσικού. Έχουμε χαθεί μέσα στην επιτήδευση συμπεριφορών και συναισθημάτων. Άραγε μπορούμε στις μέρες μας να διαχωρίσουμε το απλό από το εύκολο; Το βαρετό από το καθημερινό; Μήπως η «ανία» είναι λέξη εύκολη, ενώ το «συνηθισμένο» είναι απλή; Ένα ζεστό, γλυκό φιλί για καληνύχτα, τι είναι;

Τα έργα, τα τραγούδια, ακόμα και οι διαφημίσεις, παρουσιάζουν σχέσεις ονειρικές. Πρέπει να βάλουμε ηλεκτρική σκούπα με χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη. Να φάμε το πίτουρο βρώμης, μουγκρίζοντας από ηδονή και να φτιάξουμε πρωινό πολυτελείας πριν τη δουλειά. Αν όμως τέτοιες είναι οι εικόνες που βομβαρδιζόμαστε και στο οργκανάιζερ φυλάμε διπλωμένες τις 10 αρχές του Γκάντι για ευτυχισμένη ζωή, τις 20 οδηγίες για ερωτευμένους του Σαίξπηρ και τα 5 βήματα για τη Νιρβάνα κι όλα τα ινδουιστικά, βουδιστικά κινήματα, άντε κοίτα μετά το πρόσωπο του αγαπημένου σου προσώπου και το σπυράκι που έβγαλε από άγχος το βράδυ, να μη σου φανεί σημάδι. Ή η ουλή που έχει στο μάγουλο από τα οκτώ, επειδή γκρεμοτσακίστηκε όταν του έβγαλαν απότομα τις βοηθητικές, να θέλεις να προέρχεται από τη κατάκτηση της κορυφής Φούτζι όταν δήθεν πρωταγωνιστούσε στους κυνηγούς της «Χαμένης κιβωτού». Η αλήθεια του άλλου πού βρίσκεται;

Ρώτα κάποιον, «πιστεύεις ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες σήμερα»; «Όχι, περίπλοκες» θα απαντήσει. Είπαμε, ωραίο το ταξίδι, πιο πολύ και από τον προορισμό κάποιες φορές, αλλά μη βάζουμε και μόνοι μας «προσοχή εκτελούνται έργα», μην πάμε από Σύνταγμα στην Ομόνοια, μέσω Γκύζη. «Μα γιατί δεν κατάλαβε τι εννοούσα; Δε με αγαπάει αρκετά». Μήπως νομίζουμε ότι ο άνθρωπος που ζει δίπλα μας είναι και μάντης. Χρειάζεται να εκφραστούμε με λέξεις από το ελληνικό αλφάβητο, πριν γίνει το φάουλ, γιατί υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, να μη μας κάνει εγκεφαλογράφημα για να μπορέσει να καταλάβει τι έχουμε.

Μα σε όλα τα έργα υπάρχει happy end, αναλογιζόμαστε ονειροπόλα. Ο ήρωας παντρεύεται την ηρωίδα, πέφτει η ροζ αυλαία. Εμείς όμως τι κάνουμε λάθος; Γιατί ενώ μοιάζει εύκολο, (σαν τα γλυκά που μόλις ζητήσεις τη συνταγή, σου λένε, δεν είναι τίποτε και τελικά είναι) γίνεται εμβόλιο που δεν πονάει αλλά μετά ανεβάζεις πυρετό; Μήπως γιατί στα έργα δε μας είπαν, ότι για να πετύχει η συνταγή, πρέπει να σηκώσουμε όλα τα στρώματα με τα τα σύνδρομα που πήραμε μαζί μας στη μπαγκαζιέρα της ζωής, ώστε να βρούμε το ρεβιθάκι; Και ότι, μόλις μπούμε σε μία σχέση, «γεια σας ήρθαμε» δεν είμαστε μόνοι; Αλλά έχουμε φέρει μαζί, το μπαμπά μας, τη μαμά μας, το ζηλιάρικο αδερφάκι μας, τον καθηγητή που μας σήκωσε τη μέρα που δεν είχαμε διαβάσει, και δεν το ξεπεράσαμε ποτέ, τον παππού που δε μας καλόμαθε όπως όλοι οι παππούδες.

Γιατί  όλοι χωρίζουμε ή θα θέλαμε να χωρίσουμε. Μήπως η σφεντόνα με τα δύο άκρα, κυνηγοί ή επαναστάτες, ανορεξικοί ή βουλιμικοί, χρειάζεται να εκσφενδονίσει τον εγωισμό;  Θέλουμε καριέρα αλλά και οικογένεια, να μη χάσουμε τη βραδινή ζωή της Αθήνας αλλά και να είναι τα παιδιά μας ισορροπημένα, να κοιταζόμαστε στα μάτια με τον άλλον σιωπηλοί αλλά να κάνουμε και διάλογο.

Τα θέλουμε όλα ή επειδή μας προσφέρονται όλα, δεν ξέρουμε τι να διαλέξουμε; Πολλοί άντρες, λίγοι άντρες. Πολλές γυναίκες, λίγες γυναίκες. Πότε το «μαζί» θα ξαναγίνει αρκετό;