Παραπάνω, πιο πέρα, πιο ψηλά, μα καλύτερα;

Την πρώτη φορά που το βλέπεις φορεμένο πάνω στον καρπό αυτό το μαύρο πράγμα, νομίζεις πως είναι σκαρφαλωμένη κατσαρίδα και θέλεις να το χτυπήσεις με την παντόφλα, να γλιτώσεις το χέρι, ανατριχίλα σε πιάνει. Fit bit, το μαύρο μάτι του πειρατή. Μετά όμως καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για «ον», πιο εξελιγμένο κι από σένα ακόμα. Ένα τόσο μικρό εξάρτημα, σου έχει προσφέρει τη μονιμότητα που από κανένα ταίρι μέχρι σήμερα δεν είχε δώσει. Απέκτησε νόημα η καθημερινότητά σου. Έχετε πολύ προσωπική σχέση, σε γεμίζει πληροφορίες για τον εαυτό σου. Πόσα κιλά έχασες, πόσες θερμίδες έκαψες, πόσα βήματα έκανες. Πόσες ώρες κοιμήθηκες, αφού σου το επέτρεψε πρώτα βέβαια. Πόσο χρόνο ήσουν νωθρός, πόσο δραστήριος και μην κλέβεις, καφεδάκι, τσιγαράκι ξέχασέ τα. Ο Big brother του κορμιού μας. Πληροφορίες για τα πάντα. Όχι γνώση όμως.

Όλος ο κόσμος, όλη η πλάση μία παλαίστρα, ένα τεράστιο γυμναστήριο και μάλιστα σε μία εποχή αντιφάσεων. Από τη μία προσγειώνονται στις διαφημίσεις πίτσες επιπλωμένες με απ’ όλα, λαχταριστά μπέργκερ που υπόσχονται ταξίδι στην αιωνιότητα και από την άλλη κόσμος τρέχει σε διαδρόμους χωρίς προορισμό.

Activity tracker. Το βραχιόλι που θα σε κάνει fit. Αδιάβροχο ή μη, με οθόνη, μετράει σφυγμούς, δίνει το φιλί της ζωής, έχει gps γιατί δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει όταν αποφασίσεις να φύγεις, με μουσική, μηνύματα, σφυγμούς, αυτό ακριβώς μετά τα μηνύματα, γιατί πάντα μπορεί να δεις κάτι δυσάρεστο, λες να έχει στο τέλος και φιλάκι, εάν αποδειχθείς καλό παιδί; Το νόημα της ζωής και της ευτυχίας που όλοι ψάχνουμε, είναι τελικά τόσο εύκολο βρε παιδιά; Και όλοι οι ανίδεοι το ψάχναμε σε βιβλία, σπουδές, οικογένεια, παρέες. Ενώ βρίσκεται σε αυτό το ανύποπτο gadgeτάκι, που θα σου υπολογίσει το υψόμετρο. Συμπέρασμα, το υψόμετρο φέρνει την ευτυχία.

Body positivity. Και φυσικά θέλουμε να δεχτούμε το κορμί μας όπως είναι αλλά και των υπολοίπων, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας τα στερεότυπα που μας επιβάλλονται. Να συμβιβαστούμε με ένα σώμα όμορφο μέσα στις ατέλειές του. Παρά τα επιβεβλημένα ιδεώδη της εποχής, να αποδεχτούμε το σώμα που ξεφεύγει από το ιδανικό της συλφίδας, και να μην ονειρευόμαστε τον ψαλιδοχέρη να μας ξυρίζει τα περισσεύματα.  Ας μην πάμε βέβαια και στο άλλο άκρο, τη λεγόμενη «αντεστραμμένη ντροπή» ή αλλιώς «όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια».

Οι δρόμοι έχουν γεμίσει ανθρώπους που τρέχουν. Οι βιτρίνες των καταστημάτων κινδυνεύουν, γιατί έχουν μετατραπεί σε καθρέφτες, που σε μαγεύει το είδωλό σου, καθώς περνάς ασθμαίνοντας περήφανα. Πού πάνε όλοι; Ίσως θέλουν να ξεφύγουν από κάτι, μιας και φροντίζουν να γυμνάζονται σε όσο πιο κεντρικούς δρόμους, με τα αυτοκίνητα να λιγουρεύονται να τους μετατρέψουν σε χαλκομανία όπως τα καρτούν. Μπορεί βέβαια να αναζητούν ένα δικό τους «κοινό» σε αυτή την επίδειξη των επιδόσεων, ώστε εσύ που γυρίζεις με το αμάξι σου σιχτιριασμένος από τη δουλειά , να έχεις τη σοβαρή αίσθηση ότι είσαι ένας παραβάτης που οδηγεί σε πεζόδρομο και μάλιστα τόσο αγύμναστος και φαρδύς που νομίζεις πως οι μηροί σου, αλλάζουν μόνοι τους ταχύτητες.

Λένε πως στην Πορτογαλία, υπάρχει ένα μουσείο που έχει δύο καθρέφτες. Στον έναν βλέπεις τον εαυτό σου όπως νομίζεις ότι είσαι και στον άλλον, πώς είσαι στην πραγματικότητα. Διαπιστώνουν λοιπόν οι άνθρωποι πόσο διογκωμένες είναι οι ατέλειες που νομίζουν ότι έχουν. Αύριο το πρωί μόλις ξυπνήσεις και πεις καλημέρα στον καθρέφτη, κλείσε το μάτι πονηρά στον εαυτό σου. Και πες του, μην σε κοροϊδέψει ξανά. Γιατί εσύ ξέρεις.