Αγάπα με. Αγάπα με γαμώτο! Τώρα, όχι μετά. Αγάπα με σαν να είναι η τελευταία φορά που με συναντάς. Σαν να βλέπεις ένα όνειρο και στο ανοιγόκλειμα των βλεφάρων σου θα έχω χαθεί.
Μη σκέφτεσαι πως θα έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Ότι θα μπορέσουμε κάποια στιγμή να τα κάνουμε όλα σωστά, να τα ζήσουμε όπως θα έπρεπε. Ποιοι έρωτες αναβίωσαν με το ίδιο πάθος ετεροχρονισμένα; Ποιοι άνθρωποι συναντήθηκαν στο μετά και κάηκαν στην ίδια ακριβώς φωτιά; Άκουσέ με. Πάντα ένας από τους δύο στην πορεία την σβήνει οριστικά.
Αποδημεί το συναίσθημα, όχι γιατί δεν το πιστεύει, όχι γιατί το θέλει, αλλά γιατί επιβάλλεται για να προχωρήσει και να σπάσει τα δεσμά. Διαφορετικά πάντα θα κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Θα μένει εκεί, με τα μάτια ανοιχτά τα χέρια παρατεταμένα στον αέρα με τις παλάμες να κοιτούν στον αέρα, με άδεια αγκαλιά, περιμένοντας για έναν έρωτα που καταχωρείται στα προσεχώς θεωρητικά.
Ο έρωτας όμως δεν είναι θεωρία, είναι πράξη. Στο τώρα, σε αυτούς τους χρόνους που θέλω να ζήσουμε μη συμβατικά. Για μια ανατροπή, για το εξαιρετικό. Όχι για τον συμβιβασμό ούτε για το πρέπει. Για τη στιγμή που ζητάει επανάληψη και συνέπεια. Για τη στιγμή που θα γεννηθεί με αυτοσκοπό της να ξεπεράσει την προηγούμενη. Για την ατέρμονη και αέναη αλληλουχία, όχι για την άσκοπη αναμονή και την άκαιρη επανασύνδεση.
Στο τώρα σε θέλω, και σε θέλω εδώ. Στο τώρα που κάποιες φορές ονειρεύομαι να γίνει αύριο και δεν πνίγομαι στον ύπνο μου και παίζω σε επανάληψη τη σκηνή στον ξύπνιο μου κι η λογική κάνει στην άκρη κι υποκλίνεται στο συναίσθημα.
Αγάπα με και με όση δύναμη σου έχει απομείνει παραμέρισε τα δεινά που σου χάρισαν οι αυθορμητισμοί, θέσε σε εφαρμογή τη γνώση που κατέκτησες, δέξου την πιθανότητα πως μπορεί να μην οδηγήσει πουθενά.
Μη με εξιδανικεύσεις, μη με κρατήσεις στη μνήμη σου. Δε θέλω να συμμετέχω σε μελλοντικές σου αναφορές για πιθανότητες και σε στιγμιαίες παραδοχές. Δε δέχομαι να συμμετέχω στο στήσιμο ενός τάφου εις μνήμην ενός πιθανού έρωτα που έφυγε νωρίς και να ελπίζουμε κρυφά σε μια ανάσταση.
Εδώ είμαι, κράτα με με όλη την ένταση που ταιριάζει στους ερωτευμένους. Σε αυτή τη γκρίζα πραγματικότητα που όσο και να προσπαθούν να με πείσουν, έχει μόνο χρώματα. Και το γκρι μέσα στο παιχνίδι είναι.
Τι πιο αληθινό από το τώρα; Τι πιο δυνατό παραισθησιογόνο από αυτή καθεαυτή την πραγματικότητα; Αυτό το τώρα θέλω, όχι το μετά. Γιατί έμαθα από αναμονές και ξέρω. Ξέρω πως σε αφήνουν πιο μισό και από το μισό, σχεδόν σε μηδενίζουν. Πως είναι κλέφτες, βαμπίρ που σου ρουφάνε τη διάθεση να ελπίζεις, φιμώνουν την ευτυχία. Δεσμά που δε σε αφήνουν να προχωρήσεις κι είναι μάταιες κι αυτό είναι το χειρότερο από όλα.
Παίζουν με το μυαλό και την καρδιά σου ώσπου στο τέλος σαρώνουν καθετί καλό, το αποδυναμώνουν, το ευτελίζουν και σε αφήνουν ανολοκλήρωτο και μόνο, προασπίζοντας σε όλη τη διαδρομή την απομυθοποίηση.
Κι έτσι όταν τύχει να ξανασυναντήσεις τον ίδιο άνθρωπο, δεν έχεις τίποτε καλύτερο από μια συμπάθεια. Εξελικτικά και μόνο θα συμβεί. Δεν μπορείς να παγώσεις το τώρα. Δεν μπορείς να υπογράψεις συμβόλαιο και να διασφαλίσεις τον έρωτα ζωντανό κι αυτούσιο, το συναίσθημα ακούραστο, τη συμμετοχή σίγουρη.
Ποιος έρωτας βυθίστηκε στα βαθιά νερά μιας αναμονής και με μια αναπνοή βγήκε ζωντανός; Ποια αγάπη είπαν ας την αφήσουμε και θα τη ζήσουμε αύριο και σαν ξημέρωσε ήταν ακόμη εκεί;
Για αυτό σου λέω. Αγάπα με. Τώρα.
Γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά για να συμβεί.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
