Ξέρεις τι είναι τα παραμύθια; Μια υπενθύμιση πως η ζωή μας θα γίνει καλύτερη. Αρκεί μόνο να διατηρήσουμε την ελπίδα ζωντανή.
Αυτό είναι τα παραμύθια.
Μια υπενθύμιση με μόνη προϋπόθεση την ελπίδα.
Σου άρεσαν τα παραμύθια κάποτε. Ακόμη σου αρέσουν θαρρώ και ας μεγάλωσες, και ας βάφτισες τον εαυτό σου ενήλικα, έναν ενήλικα που επέλεξε να γίνει μεγάλος και τρανός, ώριμος, σοβαρός, ορθολογιστής και όποιο άλλο βαρύγδουπο χαρακτηρισμό.
Ιδανικό μέλος της κοινωνίας, ανάξιος εραστής της ζωής.
Κατέστρωσες τη ζωή όπως εσύ ξέρεις καλύτερα, έτσι ώστε να αποφύγεις ανατροπές και εκπλήξεις, Τίποτε να μη σε βγάλει από την πορεία σου προς την απόλυτη επιτυχία.
Τα παραμύθια δεν είναι για μεγάλα παιδιά, λες.
Τα παραμύθια φίλε μου είναι ακόμη πιο σημαντικά για τα μεγάλα παιδιά.
Αυτές οι αφηγήσεις, βγαλμένες από τη φαντασία, με το τέλος να είναι πάντα ευχάριστο, δίκαιο, λυτρωτικό, αυτά τα παραμύθια που σε κοίμιζαν κάθε βράδυ όταν ήσουν παιδί, όσο και να θέλεις να τους γυρίσεις την πλάτη, είναι μέσα σου, πάντα εκεί, ζουν μαζί σου και θα σου εξηγήσω αμέσως το γιατί.
Το παραμύθι είναι σαν τον έρωτα, ή αν θέλεις ο έρωτας μπορεί και να είναι ένα παραμύθι, τόσο στη δομή του όσο και στο λόγο ύπαρξής του.
Στο παραμύθι ο χρόνος είναι αόριστος, όπως αόριστος είναι και ο τόπος της δράσης η οποία εκτυλίσσεται σχεδόν εξ’ολοκλήρου μέσα από την ανωνυμία των προσώπων. Στον έρωτα ποιος μετράει τον χρόνο, τον τόπο, και τα ονόματα; Αυτό που καταγράφεται είναι η ένταση και το συναίσθημα.
Ένα παραμύθι δεν ξεκινά με το σπουδαιότερο σημείο της δράσης και δεν τελειώνει απότομα. Προηγείται μια ήρεμη εισαγωγή, ενώ η ιστορία συνεχίζεται και μετά την κορύφωση, για να κλείσει τον κύκλο σε ένα σημείο ηρεμίας και σταθερότητας.
Πόσους έρωτες άκουσες να ξορκίζονται στο πρώτο the end;
Οι επαναλήψεις είναι συχνές, όχι μόνο για να δώσουν ένταση στην πλοκή, αλλά και για να προσδώσουν όγκο στην ιστορία. Και ο έρωτας αγαπά τις επαναλήψεις, θέλει να το ακούει να το λες, πως είσαι ταγμένος.
Οι χαρακτηρισμοί είναι απλοί: αναφέρονται μόνο οι ιδιότητες που έχουν άμεση σχέση με την υπόθεση και δεν υπάρχει καμία ένδειξη για τη ζωή των προσώπων εκτός πλοκής. Μα στα αλήθεια πόσοι ερωτευμένοι θέλησαν να ζήσουν έξω από τη σαπουνόφουσκά τους την αυστηρά για δύο φτιαγμένη;
Στα παραμύθια η πλοκή είναι απλή και λέγεται μία ιστορία τη φορά, ενώ όλα θίγονται με τον απλούστερο δυνατό τρόπο. Και στον έρωτα τα δύσκολα γίνονται εύκολα, τα πολύπλοκα απλά.
Τα παραμύθια ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα, με μόνο μέσο ενάντια στη λήθη την παράδοση στη μνήμη.
Διαβάζω ότι «Το παραμύθι ωθεί το ακροατήριο στην ονειροπόληση εξιδανικεύοντας την πραγματικότητα».
Το ίδιο δεν κάνει και ο έρωτας άλλωστε;
Αυτή την εξιδανίκευση δεν επιφέρει σαν σου χτυπάει την πόρτα για να σου υπενθυμίσει πως η ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη;
Υπό μία προϋπόθεση να διατηρήσουμε την ελπίδα ζωντανή.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
