Φίλα με και άσε τα λόγια. Κλείσε μου το στόμα με χίλια φιλιά.
Σκάσε μου ένα μέσα στα δόντια να απονευρώσεις κάθε μου αναστολή.
Να ξυπνήσεις τα κύτταρά μου.
Να σταματήσει ο χρόνος κι ο κόσμος να γυρίζει μόνο γύρω απο εμάς.
Οτιδήποτε λιγότερο θα είναι συμβιβασμός.
Σε αυτή την πρώτη ένωση, την πιο σημαντική, την πάντα υπάρχουσα υπό όποια συνθήκη.
Στη μόνη όπου η γλώσσα τσακίζει τα μέσα σου για να σε επαναπροσδιορίσει, να σε επανατοποθετήσει σε άγνωστους μέχρι εκείνη την ώρα χωροχρόνους.
Εκεί που όλα μοιάζουν να είναι στη σωστή θέση, τη σωστή στιγμή και νιώθεις ανίκητος.
Να διεκδικήσουμε μια θέση στην αιωνιότητα, όπως εκείνα τα ιστορικά φωτογραφικά στιγμιότυπα που απαθανάτισαν φιλιά που ξεγελάνε και τον θάνατο. Κινηματογραφικά φιλιά.
Δώσε μου τα χείλη σου και έλα να φλυαρήσουμε παραμερίζοντας τον έναρθρο λόγο.
Φτάνει με τα λόγια.
Φίλα με και θα τα βρούμε όλα.
Και θα είναι αληθινό, απο αυτά τα βαθιά, ζεστά φιλιά, της απελευθέρωσης απο τα «πρέπει» και τα «μη».
Απο αυτά που σε γεμίζουν ελπίδα, λύνουν γόρδιους δεσμούς και σε λυτρώνουν από τα κάθε κακώς κείμενα του παρελθόντος και υπογράφουν συνθήκη ειρήνης με το μέλλον.
Και δεν σου αφήνουν περιθώριο για αμφισβήτηση.
Φωνάζουν τόσο δυνατά πως ήρθαν για να μείνουν.
Επαναστατικά φιλιά που δεν θα χορτάσεις ποτέ.
Απο αυτά που πάνε κόντρα στο κατεστημένο που θέλει την προδοσία να έχει την μορφή τους.
Αυτά που υπογράφουν τη νέα μέρα, σφραγίζουν τη νύχτα, σε αποχαιρετούν με προσμονή να σε καλωσορίσουν και πάλι, γράφουν σ’αγαπώ στον τοίχο της καρδιάς σου και σουλατσάρουν ελεύθερα στους διαδρόμους του μυαλού σου και από εκεί στο πρόσωπό σου, για να καρφώσουν ένα μεγάλο χαμόγελο.
Αυτά τα φιλιά που δεν ξεχνάς ποτέ, που τα μοιράζεσαι με κλεστά μάτια.
Για αυτό σου λέω, φίλα με. Θέλω δικαίωμα στο όνειρο.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
