Η αγάπη όλα τα μπορεί

Η αγάπη μόνο δεν αρκεί. Αγάπη μόνο. Η αγάπη όλα τα μπορεί, όλα τα αντέχει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη όμως από μόνη της δεν είναι αρκετή. Δεν ήταν ποτέ αρκετή από μόνη της η αγάπη.

Όχι η αμοιβαία, αυτή που μοιράζεται, εξελίσσεται, φεύγει από μέσα σου και πάλι επιστρέφει, μεγαλύτερη και βαθύτερη, ουσιαστική. Όχι η αγάπη που μπορεί να νικήσει το θάνατο, να κινήσει βουνά, να γιατρέψει πληγές, να σε προστατέψει από δεινά και κακά, από μάγισσες και δράκους, να γεμίσει με φως τα σκοτάδια σου, να πραγματώσει όνειρα κι επιθυμίες ακόμη και αν φαντάζουν αδύνατα.

Δε μιλάω για την αγάπη που διακρίνεται από μεγαλοπρεπή αμοιβαιότητα, δεν αναφέρομαι στις αγάπες που νίκησαν τη φθορά του χρόνου, κατατρόπωσαν όσα εχθρεύουν τη διάρκεια, τη δυναμική τους, βούλωσαν στόματα και προβλέψεις, προφητείες και κακούς δαίμονες.

Όχι, δε μιλάω για αυτές τις αγάπες. Αυτές οι αγάπες αυτοπροσδιορίζονται ως απυρόβλητο, ως παντοδυναμία, ως το μεγαλύτερο στοίχημα που κι οι δύο μετέχοντες βγαίνουν πάντα κερδισμένοι.

Δεν κλαίνε ούτε κραυγάζουν την ευτυχία. Τη φοράνε σαν δεύτερο δέρμα και πορεύονται. Υποσκελίζουν τα εμπόδια, δεν αφήνουν σημάδια στο πλήγωμα, δε σε σκίζουν σε χίλια κομμάτια και δε σε περιφέρουν σαν οσιομάρτυρα.

Αυτές οι αγάπες δεν έχουν ραγισμένες καρδιές, άδεια βλέμματα γεμάτα υποψία κι ερωτηματικά, δεν έχουν ατελείωτη μοναξιά ούτε λόγια γεμάτα κυνισμό και φασιστική γενίκευση. Αυτές οι αγάπες σε αγκαλιάζουν σαν ευάλωτο πλάσμα και σαν τον πιο ισχυρό άνθρωπο επί Γης. Σε αγγίζουν σαν να είσαι η πιο σπάνια ανεμώνη. Αυτές οι αγάπες είναι το απαύγασμα της ύπαρξής σου. Τυχερός αν ζεις μια τέτοια αγάπη κι άξιος. Τυχερός κι άξιος αν μετέχεις σε τούτο το μοίρασμα.

Γιατί εσύ μπορείς να με καταλάβεις. Μπορείς να κατανοήσεις όταν ακούσεις πως η αγάπη μόνο δεν αρκεί. Γιατί εσύ ξέρεις για ποια αγάπη σου μιλάω. Την έχεις γευτεί, ξέρεις τη μυρωδιά της, την όψη της που προσπαθείς να ξεχάσεις.

Αυτή η αγάπη που σε αφήνει ρέστο και ταπί, μόνο στην άκρη του δρόμου να ξαναρχίζεις τον αγώνα κάθε πρωί να ισορροπείς στο κενό δίχως δίχτυ ασφαλείας. Αυτές οι αγάπες που απαιτούν υπερπροσπάθεια. Γιατί η αγάπη μόνο αρκεί…

«Αγάπη μόνο», σου λένε κι η ιδιοτέλεια ξεχειλίζει απ’ τα μπατζάκια. Αγάπη κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Άνοιξε την ντουλάπα σου και μέτρα πόσες από δαύτες έχεις στην κρεμάστρα. Ρίξε μια προσεκτική ματιά και θα δεις ότι είναι όλες ίδιες. Καμιά διαφοροποίηση. Ούτε ένα ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων, ούτε η απόστροφος στο «σ’ αγαπώ», ούτε καν η ανάσα που χώθηκε στην τσέπη για το μαντίλι μυρίζει τον ίδιο θάνατο.

Ποια αγάπη χωράει το τέλος της σε μια τσέπη; Πόσα βράδια έχεις σκορπίσει σε τέτοιες αγάπες; Πόση δύναμη περίσσεψες για να αντέξεις, πόσες φορές κόντεψες να χάσεις τα λογικά σου; Για σκέψου, τόση αγάπη κι όμως τελικά δεν ήταν αρκετή.

Η αγάπη όλα τα μπορεί, η αγάπη όλα τα υπομένει, η αγάπη συγχωρεί, η αγάπη περιμένει, η πραγματική αγάπη όμως δεν έχει κανέναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το υπερθέαμα αφροσύνης.

Συχώρα με μα αυτές οι αγάπες είναι γιαλαντζί. Σαν τα ντολμαδάκια, ναι. Καλά το σκέφτηκες. Βλέπεις, ο κυνισμός κάνει εισβολή όταν μιλάμε για τέτοιες αγάπες. Μπάζουν από παντού. Όσο σφιχτά κι αν προσπαθείς να τις τυλίξεις.

Σε αφήνουν με το χέρι απλωμένο, σε αδειάζουν και σου χρεώνουν και το δευτερόλεπτο που σου δίνουν, σου παίρνουν αέρα μέχρι να σε πνίξουν. Αυτές οι αγάπες σου βάζουν όρια κι εσύ ζεις σε περιθώρια, σου δίνουν απαντήσεις μέσα από μακρές συρτές σιωπές και σε χώνουν στην ουρά για λίγη προσοχή κι ένα χάδι.

Σε αυτές τις αγάπες τα ζεις όλα μισά, αφήνουν κενά και σένα ακόμη πιο μόνο. Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω -είναι δυστύχημα ή ευτύχημα να ξέρεις τη διαφορά;

Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστό ή λάθος, δεν ξέρω αν η αμφισβήτηση είναι μια γόνιμη διαδικασία που σε οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Δεν ξέρω καν αν πρέπει να με πάρεις σοβαρά.

Αλλά ένα ξέρω, πως αυτές οι αγάπες τα έχουν όλα μισά, την απουσία ολόκληρη και την εξιδανίκευση στο τσεπάκι τους. Και τις ξέρω καλά αυτές τις αγάπες τις δανεικές και πίστεψέ με δεν ήταν κι ούτε θα γίνουν ποτέ αρκετές για δύο.

Η αγάπη όλα τα μπορεί, ναι όλα, η αγάπη όλα τα υπομένει, η αγάπη συγχωρεί, η αγάπη περιμένει. Η αγάπη που μοιράζεται, η αγάπη που σε κάνει να νιώθεις παντοδύναμος, κυρίαρχος του σύμπαντος, η αγάπη που γεμίζει με αέρα τα πνευμόνια σου κι όχι με τοξικά απόβλητα. Η αγάπη που σου κρατάει το χέρι σε όλη τη διαδρομή, που σε σκεπάζει και σε φροντίζει κάθε στιγμή, που βρίσκει χρόνο σε πιεσμένα προγράμματα, που σε θέτει προτεραιότητα κι όχι μια εμμονή.

Ναι, αυτή η αγάπη είναι πάντα και για πάντα αρκετή.  Και να είσαι σίγουρος όταν τη συναντήσεις πως δε θα είναι γιαλαντζί.

Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Κωφίδου: Πωλίνα Πανέρη