Μόνη, σε μια βόλτα από το κέντρο της γης, στο κέντρο του κόσμου.
Μόνη σ’ένα μπαρ, που απόψε μπορείς να το ονομάσεις και «Ναυάγιο».
Η μοναξιά και τα ναυάγια δε με φόβισαν ποτέ.
Οι φοβισμένοι άνθρωποι όμως από παιδί δε μου άρεσαν.
Και ευτυχώς απόψε, δεν κάθεται κανείς από αυτούς δίπλα μου.
Μόνο προσφιλή πρόσωπα, γνώριμες φυσιογνωμίες, συνοδεία από λόγια ποτισμένα με μια ουσία που σε επαναφέρουν στις βασικές σου αρχές.
Κουλτούρα στην υποκουλτούρα, αντίδοτο στις ανούσιες κοινωνικές επαφές.
«Η ευτυχία, Μαρία, σου ανήκει», μου είπε ο Σέργιος.
Σταμάτησα να αναλύω τις διαφορές μεταξύ των βορειοευρωπαίων και των μεσογειακών λαών χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω.
Οι λέξεις ταξίδεψαν απ’τα χείλη του στα αυτιά μου, έπεσαν βίαια στα ακουστικά μου τύμπανα και έσπασαν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα προκαλώντας μια ανεξήγητη γαλήνη.
Σάστισα.
«Για σκέψου, ούτε που το είχα φανταστεί. Η ευτυχία μου ανήκει.», μονολόγησα
Να μου αξίζει σαφώς, αλλά να μου ανήκει;
Δίχως δεύτερη σκέψη και ανάγνωση, ο Σέργιος είχε δίκιο.
Η ευτυχία μας ανήκει.
Είμαστε υπεύθυνοι για αυτήν, την δική μας, την προσωπική ευτυχία.
Εμείς επιλέγουμε αν θα έρθουμε σε επαφή μαζί της ή αν θα μας στερήσουμε το δικαίωμα, κατεβάζοντας τόνους placebo με την ψευδαίσθηση πως θα γίνουμε άνιωθοι, δε θα πονάμε πια, θα γίνουμε απροβλημάτιστοι, συνεπώς ευτυχισμένοι.
Και έτσι αναλωνόμαστε σε επαφές που τσαλακώνουν την ψυχή μας, σε μια μάταιη προσπάθεια επικάλυψης των κενών.
Μπαλώματα επί μπαλωμάτων.
Μπαλώματα που όταν τα τραβήξεις, η πληγή σου, είναι πιο βαθιά.
Συμβιβασμοί και πρόοδος του κώλου, με στόχο το πουθενά.
Γιατί πως αλλιώς;
Αφού έτσι ξεχνιούνται οι άνθρωποι.
Χάνονται σε ανώφελα αγγίγματα κοινής ωφέλειας και αφέλειας με μια σοβαροφάνεια, που προσωπικά με τσακίζει.
Η ζωή και οι συναναστροφές για μένα πάντα ήταν ένα παιχνίδι.
Παιχνίδι παιδικό.
Με αυτή τη χαρά, την ανυπομονησία, τον αυθορμητισμό.
Όχι με το φασισμό του ενήλικα.
Όχι «όλα δικά μου ή τίποτα»
Όχι όπως παίζεις εσύ.
Φαντάζει ενίοτε αναπόφευκτο, καθώς μεγαλώνεις να εγκλωβίζεσαι σε κοινωνικά στεγανά.
Άλλωστε «Όσο πιο σοβαρός γίνεσαι, τόσο πιο σπουδαίος δείχνεις.»
Αν ωστόσο δεν έχεις φροντίσει ν’απομυθοποιήσεις, ν’αμφισβητήσεις και εν τέλει να αρνηθείς τέτοιες στερεοτυπικές λογικές, τελικά καταλήγεις απλώς ανάπηρος.
Εντόπισέ τις και αντικατέστησέ τις με βασικές αρχές ευτυχίας.
Αυτές που θα σε χρίσουν ικανό να μπορείς να προσφέρεις και να συμμετέχεις στο μοίρασμα.
Αυτές που θα μηδενίσουν το κοντέρ του εγωισμού σου και θα σου δείξουν τον δρόμο για μια πρωτόγνωρη ελευθερία.
Αυτές που θα σε γυμνώσουν από την έπαρση και την αίσθηση δικαιοδοσίας στους άλλους
Αυτές που θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία που κρύβεις μέσα σου.
Σε αυτή που σου ανήκει.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
