Η μοναξιά είναι επιλογή. Είτε δική σου είτε του άλλου.
Τείνω να πιστέψω πως είναι περισσότερο του άλλου.
Δεν είναι ξεκάθαρα μια επιλογή ελεύθερη δική σου, μα ένας εξαναγκασμός των καταστάσεων τον οποίο και φοράς κατάσαρκα, τον κάνεις δικό σου και πορεύεσαι μέχρι που στο τέλος ξεχνάς και ξεχνιέσαι.
Αγαπάς την υποτιθέμενη ελευθερία σου. Μόνος ισούται με ελευθερία κινήσεων και πράξεων, χωρίς να χρειάζεται να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν.
Πόσο λάθος σχέσεις είχες, άραγε αναλογίστηκες ποτέ; Ζεις απερίσπαστος από κάθε είδους συναισθηματικές εμπλοκές και επιπλοκές. Δεν χρωστάς σε κανέναν, το μυαλό σου δεν καίγεται, η καρδιά σου δεν απορρυθμίζεται, όλα βαίνουν καλώς και εσύ μόνος.
Η μοναξιά είναι παγίδα. Μια παγίδα που στήνεται από τα δικά σου χέρια και ένα ζευγάρι άλλα που δεν σε κράτησαν στο μαζί ή σε έσπρωξαν βίαια μακριά από αυτό.
Γελιέσαι αν πιστεύεις ότι εσύ αποφασίζεις. Το μόνο που κάνεις με μεγάλη επιτυχία είναι να άγεσαι και να φέρεσαι και να περιφέρεσαι σαν άδειος ασκός, παραγεμισμένος με μια άρνηση.
Όχι στο μαζί γιατί πονάει, όχι στο μοίρασμα γιατί δεν περισσεύει για άλλον, όχι γιατί δε θέλεις να βγεις χρεωστική, όχι γιατί η μνήμη είναι παρούσα κάθε φορά που σε προσεγγίζει η πιθανότητα της δέσμευσης.
Η μοναξιά δεν έχει γένος. Γεννάει μόνο κενά. Κενά που δε γεμίζουν παρά μόνο αν έχεις κατακτήσει τη γνώση πως είναι ένα στάδιο και όχι στάση ζωής, πως πρέπει να μείνεις μόνος για να αφουγκραστείς τα μέσα σου, να αποκτήσεις αυτό που λένε αυτογνωσία, να εντοπίσεις τα θέλω σου ώστε να μπορέσεις να δεχτείς το εξαιρετικό.
Η μοναχικότητα σε αντιδιαστολή με την μοναξιά είσαι στάση ζωής, μόνο που δεν είναι απαραίτητο να είσαι μόνος.
Λένε πως μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε και όσο πιο νωρίς το καταλάβεις τόσο πιο ουσιαστικές σχέσεις θα συνάψεις. Γιατί πραγματικά δε βρίσκω κανένα νόημα στο να μαζευτήκαμε τόσοι σε αυτό τον κόσμο.
Για μια ανατίναξη των στερεοτύπων ζούμε ρε γαμώτο, για το «δώσε» και «πάρε» που φαντάζει γολγοθάς στα μάτια σου.
Και στα λέω εγώ που είμαι μόνη και κατά κοινή ομολογία βολεμένη στη συναισθηματική αδράνεια, στα λέω εγώ που θέλω να ρίξω μολότοφ και να γίνω ολόκληρη πυρανάλωμα και να καώ και να κάψω και να ξαναγεννηθώ σε μια μεγαλύτερη ιδέα, έξω από τον εαυτό μου μαζί με εσένα, τον όποιο εσένα, που θα ξεχωρίσει από το πλήθος.
Μέχρι τότε η μοναξιά μου είναι επιλογή, μια επιλογή που θα σκεφτώ με βάση τη λογική αν θέλω να την ανταλλάξω με ένα αμφιβόλου επιτυχημένου μαζί, και θα την πετάξω στο καλάθι των αχρήστων με το ξύπνημα της καρδιάς.
Γιατί δεν είμαι μαζόχας και εδώ που τα λέμε, θέλει και ένα άλφα θάρρος να μην αρνηθείς το ενδεχόμενο της ευτυχίας στην πιθανότητα της αποτυχίας. Θάρρος θέλει, ναι καλά άκουσες.
Να ανοιχτείς, να εκτεθείς, να αφεθείς, να δώσεις. Θέλει κότσια να απαρνηθείς τη βολή σου. Θέλει δράση. Θέλει αυτοεκτίμηση και υγιή ψυχισμό, ώστε ακόμη και αν δε βγει πουθενά να μην το βάλεις κάτω.
Η μοναξιά είναι επιλογή, μια επιλογή που φαντάζει δική σου μα στα αλήθεια δεν είναι.
Και έτσι όπως βολεύτηκες μέσα σε αυτήν, στην κρύα της αγκαλιά, στην υποτιθέμενη ασφάλεια, πες μου ποιος είναι ο φόβος που γιγαντώνεται κάθε βράδυ μέσα σου σαν κλείνεις το φως να κοιμηθείς;
Άσε με να μαντέψω.
Να μη μείνεις μόνος σου.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
