Θα μπορούσα να σου μιλήσω για αγάπη.
Να αναλύσουμε αυτή την πολυσύνθετη έννοια, τις μορφές της, τις εκφάνσεις της, να σου παραθέσω την φιλοσοφική διάσταση, να καθίσουμε μαζί και να απαριθμήσουμε μία προς μία τις αναφορές στην ποίηση, στη λογοτεχνία, σε όλο το φάσμα της τέχνης, κάθε προσπάθεια από τον ανθρώπινο νου να καταγράψει τα όσα εντυπώνονται μέσα του όταν αγαπάει.
Δε θα το κάνω. Δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο. Δεν ξέρω αν μπορώ να καταφέρω να σου εξηγήσω με λέξεις τι είναι αγάπη. Δε γνωρίζω αν μπορώ να την κλείσω σε κουτάκια έστω και αν φαντάζω καλή με τα λόγια.
Η αγάπη είναι μια άλλη ιστορία. Ένα κεφάλαιο από μόνη της. Τόσα χρόνια που το διαβάζω έμαθα ένα και πιο σημαντικό. Για την αγάπη δε μπορείς να μιλάς, παρά μόνο με πράξεις.
Δεν ξέρω για το πόσα είμαστε ικανοί όταν αγαπάμε, ξέρω όμως για το πόσα είμαι ικανή εγώ να κάνω.
Το πόσο πολύ αγαπάς συνήθως έχει να κάνει στο δικό μου μυαλό με το να πράξω, να συντρέξω, να μοιραστώ.
Να είμαι εδώ στα μεταμεσονύχτια «σε χρειάζομαι», να διασχίσω χιλιόμετρα, να μην χαλάσω προγράμματα, να κάνω την υπέρβαση.
Τα βάζω σε μια ζυγαριά, γιατί η αγάπη μετριέται φίλε μου, μπαίνει σε μια ζυγαριά και μετριέται.
Πόσα έκαναν για εμένα, αν δέχτηκα αγάπη, αν την ένιωσα στο πετσί μου, αν και μετά το τέλος έμεινε κάτι που να δικαιολογεί τα όσα.
Καταλήγω πάντα να σκέφτομαι πως η αγάπη δε μένει άσβεστη μετά από πλήγωμα. Πως ο εγωισμός και η αδιαφορία γκρεμίζουν γέφυρες. Πως οι άνθρωποι αγαπούν και ξεαγαπούν με ταχύτητες φωτός. Γρήγορα, άκοπα, αβάδιστα και μονόπλευρα.
Η αγάπη όπως και ο έρωτας, όπως και κάθε σχέση, ακόμη και με τον ίδιο σου τον εαυτό, θέλει μια αμοιβαιότητα, δε συμφωνείς; Μια συνέπεια αδερφέ.
Παρατηρώ γύρω μου δεκάδες χιλιάδες μεταφράσεις της.
Ανθρώπους να χωρίζουν ή να μη σμίγουν ποτέ ουσιαστικά. Ανθρώπους που ζούνε συμφωνίες ενηλίκων, υπογράφουν σύμβασεις, μια άρνηση παραγεμισμένη με μισά φιλιά, μισές αγκαλιές, και ένα λουρί σφιχτά στο λαιμό να τους τραβάει, να μην περάσουν τη διαχωριστική γραμμή. Ανθρώπους που βάφτισαν το βόλεμα αγάπη, που ανοίγουν το στόμα τους και ξερνάνε σ’αγαπώ σαν να ήταν πεταλούδες.
Αυτοί μιλούν για αγάπη. Για την αγάπη που περιμένουν να έρθει, για το ιδιαίτερο, το σημαντικό, το ξεχωριστό, για την αγάπη που έρχεται στο τέλος. Καμιά αγάπη όμως δεν άργησε τόσο…
Μια ασάφεια, μια γενίκευση επικεντρωμένη στην διαφορετικότητα από το πλήθος, μια αναμονή δίχως καμιά δράση από μέρους τους, χωρίς χώρο μέσα τους για μια ευχάριστη έκπληξη.
Ξέρεις, για εμένα η αγάπη μπορεί να κάθεται δίπλα σου, να σε κοιτάζει με κλειστά μάτια, να σε αγκαλιάζει δίχως να σε πνίγει, να σε αφήνει ελεύθερο και να σε στηρίζει σε κάθε βήμα ήσυχα, δίχως φανφαρισμούς και τσαλίμια.
Να σε διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο και να γράφει νέα κεφάλαια.
Η αγάπη είναι κινητήριος δύναμη. Είναι αναμέτρηση με τα λίγα και ασφαλή που κρατάς μέσα σου.
Αν εσύ κοιτάζεις στο τέλος του ορίζοντα δεν θα τη δεις ποτέ, αν δεν απλώσεις το χέρι σου δε θα σου δοθεί. Αν δεν έχει μπολιάσει μέσα σου, αν δεν την έχεις μάθει δε θα σε μάθει ποτέ.
Ακούω να μιλούν για timing, να είσαι στην ίδια σελίδα με τον άλλον, λες και δίνουμε εξεταστική, για προτεραιότητες. Το timing είναι κάτι πλασματικό. Όλα είναι κατάλληλα αν αγαπάς, όλα είναι δυνατά να συμβούν, τα πάντα μπορείς, αρκεί να τολμήσεις.
Η αγάπη είναι αυθύπαρκτη και αόριστη. Ορίζεται σε πρόσωπα. Δεν ξέρω αν έρχεται, δεν ξέρω αν τελειώνει, δεν ξέρω αν άργησε μια μέρα.
Ξέρω όμως πως για την αγάπη δε μπορείς να μιλάς παρά μόνο με πράξεις.
Και αυτό μου είναι αρκετό.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
