Πάντα λέω ότι μέχρι να συστηθούμε, μέχρι να βρεθούμε ο ένας απέναντι απ’ τον άλλον, είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας. Αγνοούμε την ύπαρξη του άλλου και σαφώς δεν μπορείς να μιλήσεις για συναισθήματα και συμπάθειες.
Θα έχει τύχει αρκετές φορές να συναντήσεις έναν άνθρωπο για πρώτη φορά και να μην ενθουσιαστείς και τόσο από την εξωτερική του εμφάνιση, να μην σου κάνει εντύπωση, να μην τον βρεις σε ό,τι αφορά την οπτική σου ή την αισθητική σου, όμορφο, ίσως περισσότερο αδιάφορο θα έλεγα. Μα όσο περνάει ο καιρός και δίνεται χρόνος και χώρος στη συναναστροφή να αλλάζει όψη. Να σε κερδίζει στα σημεία.
Το πώς θα τον κοιτάξεις εξαρτάται πάντα από τα συναισθήματα που θα σου προκαλέσει, κι εγώ θέλω να εστιάσουμε στα θετικά, σε αυτά που μας κάνουν να βλέπουμε όσους αγαπάμε ένα τσικ ομορφότερους από όλους τους άλλους. Οι πράξεις στην πορεία είναι τόσο σημαντικές για να υπάρξει μια ευτυχής εξέλιξη και κατάληξη και να μη χαθεί αυτή η ομορφιά που καμιά φορά το έχουμε τόσο ανάγκη να την προσδώσουμε σε κάποιον.
Συχνά καταλήγουμε να λέμε «τι του βρήκα;», «πώς ήμουν εγώ μαζί του;» κι άλλα τέτοια, κι αυτό γιατί έχει ξεθυμάνει το συναίσθημα, το οποίο κακά τα ψέματα θέλει συντήρηση και δουλειά κι απουσία πληγώματος.
Τι είναι όμορφο όμως; Όμορφο για εμένα προσωπικά είναι αυτό που γνωρίζω, που μου γεννά τη διάθεση να το γνωρίσω, όπως τα χριστουγεννιάτικα δώρα κάτω από το στολισμένο δέντρο που θέλεις να σκίσεις το περιτύλιγμα άτσαλα για να δεις τι έχουν μέσα. Είναι γιορτή! Όμορφος είναι αυτός που ακόμη και με τις πιτζάμες και την ταλαιπωρία απ’ τον πυρετό, τον αγαπάς ακόμη περισσότερο.
Είναι κι άλλα. Αυτή η μουτσούνα στις φωτογραφίες που εσύ την κοιτάς και λιώνεις ενώ ένα άλλο ζευγάρι μάτια που δεν μπορεί να δει όπως εσύ θα πει «μα καλά τι είναι τούτο», το μισοκοιμισμένο βλέμμα απ’ την κούραση που γράφει γλυκά στο πρόσωπο, αυτό το «αχ» από κάτι μικρό που τον τρόμαξε και σε κάνει και γελάς απ’ το πουθενά. Είναι αυτό που σου βγαίνει αβίαστα «Πόσο όμορφος, Θεέ μου; Γίνεται;» και προσπαθείς να καταλάβεις και να εξηγήσεις τα ανεξήγητα. Θέλεις απάντηση;
Γίνεται, ναι, γιατί εσύ δε βλέπεις μόνο μια εικόνα. Βλέπεις πολλά περισσότερα από αυτήν, βλέπεις πίσω και μέσα σε αυτήν. Βλέπεις με άλλα μάτια.
Όμορφο είναι καθετί που δεν μπορούν να διαβάσουν και να δουν οι άλλοι, είναι αυτό που μπορείς και γνωρίζεις μόνο εσύ. Όχι, δεν έχεις μαγικές ικανότητες, αλλά ως ανθρώπινο ον έχεις μία και πολύ σημαντική· την ικανότητα να αγαπάς. Κι όταν αγαπάς τον ξεχωρίζεις τον άλλον απ’ το πλήθος. Αποκτά μια σημαντικότητα, μια λάμψη. Τον βουτάς στην αστερόσκονη, γιατί είναι καλός, γιατί τον αγαπάς, γιατί τον νιώθεις και τον ξέρεις. Γιατί σε ξέρει κι αυτός. Γιατί έχετε δέσιμο.
Όπως η μάνα με το παιδί. Ξέρεις τι λένε, για τη μάνα δεν υπάρχει ομορφότερο παιδί απ’ το δικό της κι ας το παίζει ταπεινή και μετριόφρων. Παρατήρησε μια μητέρα πώς κοιτάζει το παιδί της, το δικό της παιδί, το πιο όμορφο όλων κι εκεί θα δεις αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω. Κοίτα δυο ανθρώπους ερωτευμένους πραγματικά, βαθιά ερωτευμένους, το βλέμμα τους και τις κινήσεις τους και εκεί θα δεις να ζωγραφίζεται η μοναδικότητα της επιλογής τους.
Τον βλέπεις με άλλα μάτια, με τα μάτια της καρδιάς, που τις περισσότερες φορές όπως είπε και ο Σαιντ Εξυπερί, αυτή βλέπει καλύτερα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Κωφίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
