Ντύνεται μωρέ η καρδιά με έναν οργασμό;

Έλα να μιλήσουμε για ρεαλισμό.

Φοράς αλεξίπτωτο; Ήρθε η ώρα να πέσεις από το ροζ συννεφάκι, και δε θέλω διόλου να φας τα μούτρα σου.

Βλέπεις σε νοιάζομαι ακόμα και τώρα, αυτή την ώρα της ελεύθερης πτώσης.

Η αλήθεια πάντα ξεβολεύει. Πόσο ξεβολεύει να ξερες μόνο. Εντυπωσιάζεσαι με την ευαισθησία και παράλληλα το ρεαλισμό που με διακρίνει.

Εντυπωσιάζομαι με την ικανότητα που καλλιεργούν οι άνθρωποι, να βολεύονται, να κρεμάνε την εμπιστοσύνη στην αγχόνη και την εκτελούν, να βαφτίζουν σχέσεις κάθε λογής συμβάσεις, να τρέμουν στην ιδέα του να μείνουν μόνοι και κυρίως του να μοιραστούν. Και όταν μιλάω για μοίρασμα δεν εννοώ όσα δε φοβάσαι, αλλά όσα δε τολμάς να ομολογήσεις στον ίδιο σου τον εαυτό.

Κοίτα με λίγο. Λες πως είμαι έξυπνη, πως με θαυμάζεις.

Για να φτάσω εδώ σήμερα και να σε κοιτάζω χωρίς ίχνος υποκρισίας και διάθεση για παιχνίδια και μικρούς αγώνες έπαρσης και χειραγώγησης, έχω ανοίξει παρτίδες με το διάολο, έχω κολυμπήσει σε θολά νερά, έχω κλείσει κάθε λογαριασμό μου με το παρελθόν, και διεκδικώ ένα παρόν και ένα μέλλον καθαρό. Δεν μπορώ τα χρεωστικά αγάπη μου. Δεν έχω άλλα ψιλά να δώσω. Δεν επαιτώ τον χρόνο του άλλου. Δεν είμαι καν σε θέση να διεκδικήσω ό,τι αυτονόητα προσφέρεται. Ρεαλίστρια ε;

Σε ενοχλεί κάτι από αυτά; Όχι; Ωραία, τότε άσε με να σου εξηγήσω, πριν παγιδευτεί η ακοή μας στην πίεση του αέρα.

Λόγια του αέρα, προθέσεις στον αέρα. 

Προσδοκίες ανθρώπων, μεγαλύτερες από ό,τι τους επιτρέπεται. Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να ξεγελάς τον εαυτό σου και από την άλλη ξέρω πως είναι αναγκαίο κακό.

Δε θα σε κατακρίνω. Θα σου πω μόνο ότι δε μου ταιριάζουν ημιθανείς καταστάσεις.

Η συμμετοχή μου πάντα διαρκεί όσο αυτή ενός guest. Αυτό δεν είμαστε άλλωστε όλοι, λίγο ή πολύ; Αυτό δεν κάνουμε μικρό μου; Ένα πέρασμα;

Την αλήθεια μου σου λέω. Υπό την επήρρεια του ρεαλισμού, γυμνώνω τις συνανασττροφές από αγάπες και λουλούδια.

Ποια αγάπη; Όταν η ανάγκη σου να αγαπηθείς είναι μεγαλύτερη από αυτή του να αγαπήσεις; 

Πώς θέλεις να μιλήσουμε για ρομάντζα και έρωτες, ζευγάρια που αγαπιούνται για μια ζωή, όταν αυτό που κάνουμε με μεγάλη επιτυχία είναι να σκορπιζόμαστε σαν κομμάτια lego σε διαφόρου είδους σεξουαλικές συναναστροφές;

Όταν πετάμε τα ρούχα μας για να ντύσουμε την καρδιά μας; Ντύνεται μωρέ η καρδιά με έναν οργασμό; Δεν ντύνεται. 

Όταν όλα τα κοιτάμε με μεγεθυντικό φακό, διαστρεβλώνουμε το όνειρο μέχρι να μοιάσει με εφιάλτη για να το αποστραφούμε με ευκολία;

Όταν ξεφτιλίζουμε κάθε αγνό και αυθόρμητο συναίσθημα;

Όταν δε μπορούμε να παραμείνουμε πιστοί ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό;

Κρατήσου, δεν είναι η ώρα να πέσουμε ακόμα.

Δεν ξέρεις πόση εντύπωση μου κάνει. Και απορώ με τον εαυτό μου που απορεί αφού το ξέρω, έτσι είναι τα πράγματα.

Και εκνευρίζομαι όταν σκέφτομαι έτσι, που το αποδέχομαι σχεδόν μοιρολατρικά. Έτσι είναι, λες, και ξεμπερδεύεις και αεροβαφτίζεσαι ρεαλιστής.

Πιστεύεις ότι δεν ξέρουμε εξαρχής το τέλος; Και εσύ και εγώ, όλοι μας λίγο πολύ τιο γνωρίζουμε. Μια γαμημένη ελπίδα κρατάει στην καρδιά μας.

Και πίστεψέ με, δε θέλει και μεγάλη φαντασία ούτε υψηλό IQ, απλά και μόνο να θυμάσαι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Δε λυπάμαι, αν αυτό με ρωτάς. Δεν μπορώ να λυπηθώ πια.

Μια θλίψη τη νιώθω, για όσα θα ήθελα αλλά δεν έγιναν, αλλά δε θα πεθάνω κιόλας.

Θα πενθήσω σαφώς, αλλά δε θα με καταδικάσω εις θάνατον.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Αυτό είναι το μόνο που με ανησυχεί, ότι δεν είναι η πρώτη φορά. Μόνο αυτό. Ότι όσο μαθαίνω, ξεχνάω. Πόσο ανόητο είναι αυτό μου λες;

Νομίζω ότι έφτασε η ώρα. Έτοιμος; Πάμε. Μη φοβάσαι! Καλύτερα μαζί σε μια ελεύθερη πτώση, παρά χώρια εδώ. Ας πέσουμε και όπου μας βγάλει. Κανένας δεν πέθανε από ρεαλισμό. Κανένας που τόλμησε για μια στιγμή να ζήσει στο όνειρο.

Και ξέρω ορισμένους που κατάφεραν να το διατηρήσουν ζωντανό και μετά την προσγείωση.