Σκέψου αν σε όλη σου τη ζωή άκουγες όλες τις συγγνώμες που άξιζες. Σκέψου αν άκουγες όλες τις συγγνωμες που δικαιωματικά θα έπρεπε να σου έχουν αποδοθείαπό ανθρώπους που μέχρι και σήμερα δε βρήκαν το θάρρος ή που δεν ένιωσαν ποτέ την ανάγκη ή που δεν έχουν καταφέρει να αναγνωρίσουν το σφάλμα τους.
Πιστεύεις ότι η ζωή σου θα ήταν καλύτερη ή χειρότερη; Χειρότερη θα ήταν και ας σκέφτεσαι τώρα πως θα ένιωθες μια γαλήνη, μια ανακούφιση ή τέλος πάντων κάπως αόριστα καλύτερα.
Δε ζούμε δυστυχώς σ’ έναν ιδανικό κόσμο –πάρ’ το χαμπάρι– όπου όλοι είναι ειλικρινείς και μετανοούν για τα λάθη τους. Έξω ακριβώς από την πόρτα σου, κοίτα από το μάτι αν δεν με πιστεύεις, βρίσκεται η πραγματικότητα και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος, γιατί –όσο σκληρό και να ακούγεται– θα υπάρξουν κι άνθρωποι που θα σε πληγώσουν και θα το κάνουν χωρίς να δώσουν εξήγηση και δίχως να απολογηθούν σε βάθος χρόνου.
Εσύ, στο σήμερα, θέλεις να ακούσεις μια συγγνώμη και μάλιστα υπογραμμίζεις πως θα ήταν αρκετό. Για δες και πες μου αν θα ήταν όντως.
Συγγνώμη που δεν σου τηλεφώνησα ποτέ και ας σου είπα πως θα σε πάρω πίσω σε 15λεπτά.
Συγνώμη που ράγισα την καρδιά σου. Δεν το ήθελα. Ξέρω πως δεν έπρεπε. Ξέρω πως σε πλήγωσα αλλά αλήθεια δεν το ήθελα, συγγνώμη.
Συγγνώμη που εξαφανίστηκα χωρίς καμιά προειδοποίηση και εξήγηση. Δεν ήταν πως δε μπορούσα ή δεν είχα χρόνο. Απλά έκανε τα πράγματα πιο εύκολα… για μένα.
Συγγνώμη που σε πρόδωσα. Η φιλία είναι ιερό πράμα, το ξέρω. Αλλά είμαι τόσο εγωιστής που σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου και δε μπορούσα να σε στηρίξω.
Συγγνώμη που ενώ ήξερα ότι χρειάζεσαι βοήθεια δεν ήμουν ποτέ εκεί. Ούτε και τώρα είμαι, αλλά συγγνώμη.
Συγγνώμη που δεν προσπάθησα να σε καταλάβω. Που δεν σου έδωσα την αναγνώριση που σου έπρεπε. Που δε σου είπα ούτε μια φορά ότι είμαι περήφανος για εσένα. Το να είσαι γονιός όμως ξέρεις είναι δύσκολο.
Συγγνώμη που δε σου έδειξα πόσο σ αγάπησα. Δεν μου είναι εύκολο να εκφράσω τα συναισθήματα μου. Άσε που θεωρώ ότι είναι μεγάλη αδυναμία.
Συγγνώμη που δεν απάντησα ποτέ σε εκείνο το μήνυμά σου. Δεν είμαι σίγουρος ακόμη και σήμερα γιατί σου συμπεριφέρθηκα έτσι. Δεν το άξιζες. Όπως και να έχει λυπάμαι.
Συγγνώμη… Τι να την κάνεις;
Αν με ρωτάς, αυτές τις συγγνώμες δε θέλω να τις ακούσω. Όταν μπορείς να είσαι εντάξει, δεν την κάνεις τη μαλακία. Δε γυρνάς την πλάτη σε έναν άνθρωπο που αγαπάς και σέβεσαι. Δε συμπεριφέρεσαι λες και είσαι ανώτερο ον και ο άλλος ο υπό σου. Δεν δίνεις υποσχέσεις που δε μπορείς να κρατήσεις, όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις σου. Δεν πουλάς τον κολλητό σου.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η συγγνώμη, για μένα, είναι αλάτι σε ανοιχτές πληγές. Σου ανεβάζουν την πίεση και σε κάνουν τρελό από τον πόνο. Και στην τελική, αν εσύ θέλεις να σώσεις την ψυχή σου, ποιος σου είπε πως μπορώ να ξεχάσω ότι κάποια στιγμή τόλμησες να προσπαθήσεις να καταδικάσεις τη δική μου;
Ποιος σου είπε πως είμαι τόσο καλή σε σημείο αφέλειας να εμπιστευτώ εσένα και την όποια μετάνοιά σου και να πιστέψω ότι δε θα επαναληφθείς; Ποιος σου είπε ότι θέλω να ξυπνήσω το θυμικό μου για να νιώσεις εσύ καλύτερα;
Συγγνώμη, μα τέτοιες συγγνώμες μου είναι αχρείαστες και ανώφελες για την ψυχική μου υγεία. Και είναι από αυτές που δε θέλω να ακούσω ποτέ! Και συγγνώμη που δε μπορώ να σε συγχωρήσω. Προσπάθησα, αλλά έπαιξες με την εμπιστοσύνη μου τόσες φορές, που σήμερα –όσο κι αν θα το ήθελα– να σε εμπιστευτώ δε μπορώ.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
