Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή. Κάθε τέλος επιβάλλεται να δίνεται αριβώς με τον ίδιο τρόπο που αρχίζει μια σχέση. Με αυτή τη υποβόσκουσα δειλία, και συνάμα το θάρρος.
Δεν είναι όμως όλα βγαλμένα από παραμύθια, ούτε η πραγματικότητα συνάδει με όρους και κανόνες.
Και οι σχέσεις τερματίζουν επί των πλείστων φαντασμογορικά, με μια σιωπή που κάνει κρότο.
Δεν έχουμε πολλές φορές ούτε την ευγενή καλοσύνη να εξηγήσουμε, ή είμαστε πολύ ευγενικοί ή φοβισμένοι να ζητήσουμε μια εξήγηση.
Εγώ η ίδια, πρώτη και καλύτερη, θέτω πάντα έναν όρο. Όταν θέλεις να φύγεις, φύγε, ούτε λόγο ούτε αιτία. Συμπληρώνω μόνο, πες το μου, αυτό και τίποτα άλλο.
Ίσως γιατί όταν έρθει η ώρα εκείνη ξέρω ήδη.
Μόνο που αναπόφευκτα δημιουργούμε εκκρεμότητες. Εκκρεμότητες που όσο μακριά και αν τρέξουμε, αυτές κυοφορούνται έσω μας.
Για αυτό και πάντα προσπαθώ να τα λέω πριν φύγω. Γιατί οι εκκρεμότητες όταν ολοκληρώσουν την κύηση θα φέρουν ωδίνες. Και επιστροφές. Και οι επιστροφές, καταστροφές.
Δε μιλάμε για επανασυνδέσεις. Ούτε για δεύτερες ευκαιρίες. Δε σου λέω για μεταμέλειες, ποιος τις χρειάζεται πες μου; Εμένα μου φαντάζει πιότερο σαν απόδοση εις εαυτόν δικαιοσύνης. Σαν αναλγητικό σε αυτοάνοσο.
Αν δε θέλεις εκκρεμότητες δεν τις δημιουργείς.
Αλλά ας πούμε πως δεν ωρίμασες ακόμη, πως οι συνθήκες δε βοηθούσαν, πως προτεραιότητά σου ήταν να αναπνεύσεις, πως ήταν μια κακιά στιγμή και εσύ μετά πολύ μικρός για να την αλλάξεις.
Και έτσι γράφεται με φωσφοριζέ γράμματα μέσα σου η λέξη εκκρεμότητες.
Ειδικότερα όταν μία σχέση τελείωσε πολύ άσχημα και ξαφνικά, χρόνια μετά γεννιέται η ανάγκη να θες να ξεκαθαρίσεις την κατάσταση, να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους και το πιο βασικό να νιώσεις καλύτερα. Να αισθανθείς ότι έκανες το σωστό, έστω και μετά από τόσο καιρό. Να διορθώσεις την εικόνα.
Σαν τα σενάρια που έχουν δύο καταλήξεις, να γράψεις έστω και κατόπιν εορτής να αλλάξεις το the end σε happy end.
Καμιά εγγύηση δεν μπορώ να σου δώσω πως μπορεί να γίνει τόσο απλά. Ούτε αν ωφελεί να σκαλίζεις παλιές καταστάσεις, διότι υπάρχει ένα ρίσκο και ας μην το υπολογίζεις. Το ρίσκο να ξυπνήσουν θυμικά, συναισθήματα που θα έπρεπε να είχες αποσβέσει μέχρι σήμερα.
Τοκίζονται τα κακώς κείμενα, να το ξέρεις. Τοκίζονται και βγαίνουν χρεωστικά. Και το μυαλό κρασάρει. Δύσκολα να αντέξει συναισθηματικά flash back που προσεγγίζονται με εκλογίκευση και μετάνοια, με λύσεις σε γρίφους.
Όσες φορές ήρθαν μετά από καιρό να μου εξηγήσουν άκουσα με προσοχή. Από περιέργεια, από ένα γαμώτο, από διαστροφή.
Είναι διαστροφικό, να συναινείς στη σωτηρία της ψυχής ανθρώπων που θέλουν να λύσουν την παρεξήγηση δίνοντας μια εξήγηση μετά από καιρό. Και δε μιλάω για μια εβδομάδα, αλλά για χρόνια.
Αυτά τα λύνει ο χρόνος. Στα φέρνει μπροστά σου. Σε τυχαίες συναντήσεις, σε συζητήσεις που δεν έχουν αυτοσκοπό την επίλυση και την αποκατάσταση της αλήθειας, ούτε την άφεση αμαρτιών.
Είμαι υπέρ του να μιλήσεις. Να εξηγήσεις το γιατί, τους λόγους που σε ώθησαν να συμπεριφερθείς όπως ούτε στον χειρότερο σου εχθρό θα μπορούσες. Αλλά στους σωστούς χρόνους. Όταν ο άλλος θα έχει ακόμη περιθώριο να αισθανθεί τη λύτρωση και να στη γυρίσει πίσω, όταν δε θα έχει ολοκληρώσει τον αγώνα του να το χωνέψει και την διαδικασία αποβολής του πληγώματος.
Να μιλήσεις ναι, να μιλήσεις με αλήθειες, να έρθεις σε ειρήνη με τα μέσα σου. Όχι μετά από δέκα χρόνια, είναι πολλά. Ακόμη και τα ποινικά αδικήματα διαγράφονται. Να ζητήσεις τη συγγνώμη στους χρόνους της. Αυτό πρέπει.
Και να μην αρνηθείς να ακούσεις, μα απέφυγε να αγιοποιηθείς και να το παίξεις οσιομάρτυρας.
Δεν είμαστε φτιαγμένοι από σίδερο για να τα αντέχουμε όλα. Και ούτε είμαστε αλάνθαστοι. Και αν είσαι εκεί είσαι για τη δική σου ψυχή, όχι για του άλλου.
Και αν γυρνάμε μετά από τόσα χρόνια κάτι μέσα μας κλωτσάει. Είναι και λίγο θέμα αξιολόγησης και απολογισμού των πράξεων μας. Στο είπα, για την δική μας ψυχή γυρίζουμε, ίσως και για να ρίξουμε μια δεύτερη ματιά σε ότι αφήσαμε βάρβαρα πίσω μας.
Οι επιστροφές όμως συνήθως οδηγούν σε καταστροφές.
Και τα λάθη επαναλαμβάνονται μοιραία.
Στο είπα, οι καλοί λογαριασμοί είναι αυτοί που κλείνουν όπως και όταν πρέπει.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
