Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Ψέμα κυρίες και κύριοι, και θα σας το εξηγήσω ευθύς αμέσως.
Η αναδουλειά, η φτώχεια και η ανεργία καταβροχθίζουν, έρωτες, κλείνουν σπιτικά, φέρνουν μιζέρια και τους ανθρώπους σε διάσταση.
Προς τι ο πρόλογος, θα μου πείτε. Για να δικαιολογήσω σαφώς όλους αυτούς τους ανθρώπους που φέρνουν τη δουλειά στο σπίτι. Κομματάκι δύσκολο πια να την αφήσεις στο χαλάκι της πόρτας στις μέρες μας.
Τσουπ, τα mails, τσουπ τα μηνύματα, τσουπ τα τηλέφωνα, τσουπ και ο λογαριασμός της ΔΕΗ ή οι βλέψεις για προαγωγή που σε κρατάνε από το να πεις «άει στον κόρακα, νισάφι πια, δεν είμαι εδώ για κανέναν.»
Όταν είσαι μόνος δεν είναι και τόσο μεγάλο το πρόβλημα, δεν επιβαρύνεις δηλαδή κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό σου και κάποιες φορές που σε βαραίνουν άλλα πράγματα, ξέρεις εσύ, κάνεις την εργασιοθεραπεία σου και στρώνεις χαρακτήρα.
Τι γίνεται όμως όταν υπάρχει μια οικογένεια, ένας σύντροφος, ένας άλλος άνθρωπος που στην καλύτερη των περιπτώσεων υπάρχει αγάπη και κατανόηση, αλλά και αυτά να ξέρετε έχουν και ένα όριο.
Σε αγαπούν και κατανοούν ότι οι εργατοώρες του γραφείου δεν αρκούν, ότι οι υποχρεώσεις τρέχουν, πως τα πράγματα λόγω κρίσης έχουν γίνει άγρια και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, ότι αγαπάς τη δουλειά σου, –ίσως παραπάνω από οτιδήποτε άλλο ακόμη και από τον ίδιο σου τον εαυτό-.
Ξέρεις όλο αυτό, αν το έχεις ζήσει το γνωρίζεις καλύτερα από εμένα, μια μέρα σκάει σαν βόμβα Ναγκασάκι.
«Πάλι πρέπει να δουλέψεις;» «Πάλι μόνη μου θα πάω στο πάρτι;» «Δε θα πάμε στα γενέθλια της Γωγώς;» «Τα παιδιά σε χρειάζονται, εγώ σε χρειάζομαι!»
Εδώ είμαστε ακόμη στην αρχή με εσένα να ανταπαντάς «Μα όλα τα κάνω για εσένα, για εμάς!» «Κατάλαβέ με, είναι σημαντικό για εμένα», «Αν δεν τα κάνω τώρα που είμαι στην αρχή, πότε;» και κάπως μαλακώνει το πράμα, για λίγο.
Μέχρι που πιάνεις τον εαυτό σου να εύχεσαι να μην υπάρχουν εθνικές εορτές, αργίες, Χριστούγεννα ή Πάσχα ή και τα δύο, γιατί η δουλειά πάει πίσω και πώς θα προλάβεις να είσαι εντός χρονοδιαγράμματος.
Παράλληλα δεν συνειδητοποιείς πως χάνεις πολύτιμο χρόνο από τη ζωή των δικών σου ανθρώπων, των αγαπημένων σου, των φίλων σου, πως κανείς δεν είναι δεδομένος και για πάντα σε αυτή τη ζωή, και όταν μια απώλεια σου χτυπήσει την πόρτα τότε αρχίζεις να την «ακούς» στερεοφωνικά προσπαθώντας να καταλάβεις που έκανες λάθος.
Είναι η ώρα να ανοίξεις τα μάτια σου και να αντιμετωπίσεις τη σκληρή αλήθεια, ότι δεν έχεις κρατήσει καμιά ισορροπία και δεν έχει θέσει τα απαραίτητα όρια. Επιμένεις να μηνακούς τους γύρω σου εκτός και αν είναι ο προϊστάμενός σου και όταν κάνεις συζήτηση το μόνιμο σου θέμα είναι πάλι η δουλειά. Έλεος κάπου άνθρωπε!
Θα σου περιγράψω μια περίοδο από τη δική μου ζωή όπου καθόλου περήφανη δεν είμαι.
Ήταν τότε που οι ώρες του γραφείου δεν ήταν αρκετές και έπρεπε να παίρνω δουλειά για το σπίτι κάθε μέρα. Σχέση δε στέριωσε για τρία χρόνια -βλέπεις δεν είσαι ο μόνος- και η κοινωνική μου ζωή ήταν πάλι γύρω από τη δουλειά. Έκανα σχεδόν δυο χρόνια να επισκεφτώ τους δικούς μου σε γιορτές και τα ΣΚ μου τα περνούσα κυνηγώντας deadlines.
Μια μέρα σηκώθηκα και αναρωτήθηκα τι κάνω, σκέφτηκα ότι το τηλέφωνό μου χτυπάει μόνο για δουλειά, και αν αυτό είναι που μένει δεν το θέλω. Μη με παρεξηγείτε την αγαπάω την δουλειά μου, αλλά αγαπάω πιότερο τον εαυτό μου. Κάπως έτσι ήρθε και η αλλαγή. Μεγάλο πράμα να λες όχι, ακόμη μεγαλύτερο να αξιολογείς και να ιεραρχείς με βάση τη σημαντικότητα των καταστάσεων, των υποχρεώσεων και των ανθρώπων.
Ας μη γελιόμαστε πάντα θα υπάρχουν και μέρες και περίοδοι που είναι αδύνατον να μη δώσεις χρόνο από τον προσωπική σου ζωή στη δουλειά, εκτός αν γίνει γενικό blackout, αλλά σημασία έχει να πάψει να είναι τοξική συνήθεια και να αφιερώσεις λίγο χρόνο σε αυτό που λέμε ζωή, να παραχωρήσεις χώρο στους αγαπημένους σου και ένα περισσότερο σε εσένα.
Κάπως έτσι γεμίζεις μπαταρίες, γίνεσαι δημιουργικός και παραγωγικός και όχι ένα εκτελεστικό και διεκπεραιωτικό όργανο. Έτσι χτίζεις καριέρα ως άνθρωπος!
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
