Θέλεις να παίξουμε;
Εσύ θα κρυφτείς και εγώ θα μετράω…
Θα μετράω μέχρι να εμφανιστείς από μόνος σου όπως τελικά μου απέδειξες ότι συνηθίζεις να κάνεις.
Αυτό το παιχνίδι πρέπει να είναι το αγαπημένο σου.
Ξέρεις, αυτό που στέκεσαι πίσω από το δάχτυλό σου το οποίο δυστυχώς δεν είναι αρκετό για να μην φαίνεσαι.
Δεν θα αναλωθώ σε ερωτήματα αναπάντητα του τύπου, ποιος φταίει, τι έκανα λάθος, τι θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς, μήπως έπρεπε να είμαι πιο διαχυτική, μήπως θα έπρεπε να σου είχα μιλήσει ανοιχτά εκείνο το βράδυ, μήπως τελικά δε τρελαίνεσαι και τόσο…
Είναι σαν να προσπαθώ να βρω τον ψύλλο στα άχυρα και όποιος μπλέκεται με τα άχυρα τον τρώνε οι κότες.
Και πολλά πρέπει μαζεμένα δε βρίσκεις, και εγώ είμαι του θέλω!
Το γιατί που φέρνει βόλτα στο μυαλό μου ακουμπάει περισσότερο σε εμένα, στη δική μου ευθύνη.
Γιατί ναι, αυτή τη φορά, εγώ φέρω την ευθύνη. Aλήθεια πού πάνε όλοι αυτοί που εξαφανίζονται;
Όταν το έργο το έχεις ήδη μια φορά, τι αλλαγές περιμένεις να βρεις στο σενάριο; Ίδιοι ηθοποιοί, ίδιοι ρόλοι. Ακόμη και τα σκηνικά ίδια. Ίσως μια μεγαλύτερη άνεση στην υποκριτική αλλά αυτό δεν διαφοροποιεί το τέλος.
Θα είμαι ειλικρινής. Κάτι καλό είδα έστω και στιγμιαία σε εσένα, αν το βρει κανείς ας το παραδώσει στον κύριο σας παρακαλώ. Και για εμένα ήταν αρκετό.
Έτσι την πρώτη φορά που πάτησες το κουμπί και εξαφανίστηκες πήρα όσο χρόνο μου έπρεπε και σε άφησα πίσω για να πάω μπροστά.
Ακόμη και όταν έστειλες εκείνο το μήνυμα μετά από ένα μήνα, είπα άστο να πάει στο καλό γιατί πόσο κακό να σου κάνει ένας άνθρωπος που δηλώνει ότι σε εκτιμά, σε σέβεται, σε νοιάζεται και σε θέλει; Που δεν γουστάρει την ποσότητα αλλά την ποιότητα; Που έχει περάσει τα κανάλια του και είναι εδώ, και ας έκανε και μια στραβή, χαλάλι;
Είμαι μεγάλη ψυχή, δε βρίσκεις;
Γελάστε κύριες και κύριοι. Γελάστε με την ψυχή σας. Με την καρδιά σας. Μέχρι δακρύων.
Έστω και αν εγώ τα πήρα αντίστροφα. Από τα δάκρυα στο γέλιο και τούμπαλιν.
Γελάστε γιατί θα έπρεπε να είχα μάθει. Θα έπρεπε να ήξερα καλύτερα, δε νομίζετε; Δεν πρωτοτύπησε κιόλας ο άνθρωπος, δεν ήταν και η πρώτη φορά που κάποιος συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Και είναι και πολλοί σαν δαύτον εκεί έξω, Μια μεγάλη συμμορία και τριγυρνάνε λεύτεροι, δεν εξηγείται αλλιώς.
Θα έπρεπε να μην είχα περάσει την πόρτα του, να μην είχα αφεθεί, και σας το ορκίζομαι δεν τον τρόμαξε η συμπεριφορά μου, ο ίδιος ήταν φοβισμένος σαν λες και από την κούνια του.
Στην μέχρι τώρα πορεία μου, έμαθα ότι δεν αξίζει δεύτερη ευκαιρία και αν τη δώσεις είναι για τη δική σου ψυχή και όχι για τον άλλον.
Είναι η ελπίδα ότι αυτή τη φορά τα λάθη έχουν εντοπιστεί και δεν θα επαναληφθούν. Ότι κατάλαβε, ότι δεν είναι σαν όλους τους άλλους, αλλά διαφέρει.
Το μυαλό σου και μια λίρα.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τέτοια πιθανότητα. Την ψέκασαν με φλιτ και πουφ πάει εξαφανίστηκε. Λυπάμαι μα είναι μια αλήθεια και αυτή όπως και πολλές άλλες.
Όπως ας πούμε όταν διάβασα τα όσα προσπαθούσες να μου εξηγήσεις… σάστισα, γιατί εκτιμάω τους ανθρώπους που βρίσκουν το θάρρος να εκφράσουν όσα νιώθουν, που προσπαθούν να διορθώσουν καταστάσεις αρκεί να σημαίνει κάτι για αυτούς. Και το ήθελα έστω και αν δε το περίμενα.
Και έτσι έδωσα άφεση. Μιας και όταν η ζωή ενός ανθρώπου αλλάζει σε μια νύχτα δεν είναι εύκολο να το διαχειριστεί. Περίεργοι καιροί, και οι δουλειές άνω κάτω, και για έναν άντρα είναι σημαντικό να μπορεί να προσφέρει… κι αυτό είναι μια συζήτηση που δε θα την κάνουμε τώρα.
Αυτό που προέχει είναι να μάθεις πως όταν γυρνάς αναγνωρίζοντας ότι επέδειξες κακή συμπεριφορά και ζητάς χώρο και χρόνο στη ζωή του άλλου δεν την επαναλαμβάνεις.
Κουράστηκα. Δεν την μπορώ την επανάληψη. Με εξαντλούν συμπεριφορές που παίζουν στο repeat, ακόμη και αν στην κασέτα άλλαξες ετικέτα και αντί για Πάολα γράφει Παβαρότι.
Όταν θα τη βάλεις να παίξει τι πιστεύεις ότι θα ακούσουμε; Πάλι τα ίδια φίλε μου!
Και έτσι έγινε… Ναι την άκουσα την Πάολα, την άκουσα για τα καλά. Και ότι είχα πει πως θα ήταν διαφορετικά, έτσι ήθελα να πιστεύω. Τουλάχιστον ας έστελνες ένα μήνυμα και πέτα το κινήτο σου στη θάλασσα. Να ξέρω και εγώ τι να κάνω.
Πληγώνομαι, και πληγώνομαι σημαίνει ότι ένιωσα για εσένα, σε ξεχώρισα, και θα ήθελα να είχα το περιθώριο να σε μάθω και να με μάθεις. Και μην τρομάζεις, δεν απειλείται δα και η ζωή σου.
Δε θα με πλήγωνε να μη με θες. Δεν γίνεται να μας γουστάρουν όλοι.
Με πληγώνει όμως να μετράω με τα μάτια ανοιχτά. Με πληγώνει να σε βλέπω να θες, να προσπαθείς να με πείσεις για αυτό, και μετά να τρέχεις χιλιόμετρα μακριά. Με πληγώνε να ξοδεύομαι, με πληγώνει να πέφτω έξω, να ακούω λόγια και να μη βλέπω πράξεις. Να κλείνω τα μάτια για να μην δω την αλήθεια. Και τίποτε δεν είναι πιο αληθινό από αυτό που ζεις, από αυτό που γράφεται σε πραγματικούς χρόνους.
Μα σου είπα, η ευθύνη βαραίνει εμένα αυτή τη φορά. Εμένα που παρερμήνευσα το θράσος σου σε θάρρος, τον ενθουσιασμό σε ειλικρινές ενδιαφέρον, τα λόγια σου σε προθέσεις.
Γελάστε κυρίες και κύριοι. Γελάστε με την ψυχή σας! Γιατί θα έπρεπε να ήξερα καλύτερα, θα έπρεπε να είχα μάθει. Θα έπρεπε να γνώριζα πως καμιά ευκαιρία δεν είναι αρκετή όταν ο άλλος το μόνο που έχει μάθει να κάνει είναι να τρέχει να κρυφτεί.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
