Όποιος αγαπά και θέλει το καλό σου σε πονάει.
Η αγάπη είναι άραγε υπεύθυνη για τα μεγαλύτερα εγκλήματα; Όχι αυτά που έγιναν από πάθος, όχι για εγκλήματα στην κυριολεξία, αλλά για τις χειραγωγήσεις και τις απαγορεύσεις που έχουν επιβληθεί στο όνομα της αγάπης.
Η αγάπη κατά κύριο λόγο έχει μια ελευθερία συνειδητή. Δεν σε οδηγεί σε παραβιάσεις, δεν μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για χειραγώγηση, δεν νοείται να την μετατρέψεις σε αίτιο ελεγκτικών μεθόδων, ούτε για να λάβεις αποφάσεις για την πορεία κάποιου άλλου.
Όταν αγαπάς αποκτάς την ικανότητα να βλέπεις πέρα από τον εαυτό σου, να πλησιάζεις τον άλλον με ήρεμα βήματα, χωρίς θορύβους και πανηγύρια, χωρίς διαδηλώσεις και δηλώσεις.
Όταν αγαπάς ξέρεις πως το πιο σημαντικό είναι να συμπορευτείς ή και να τραβήξεις μια ευθεία γραμμή παράλληλη με τον άλλον άνθρωπο.
Γιατί κάτι διαφορετικό από αυτό θα είναι παραβίαση. Κάτι διαφορετικό από αυτό θα είναι εκμετάλλευση, εκβιασμός. Κοινώς θα είναι έγκλημα.
Σκέψου καλά και καθαρά και θα καταλάβεις ότι καθημερινά, μπορεί και δίπλα σου, λαμβάνουν χώρα μικρά τέτοια εγκλήματα στο όνομα μιας αγάπης που δεν έχει κανένα υγιές χαρακτηριστικό.
Από αγάπη οι γονείς πιέζουν τα παιδιά τους, αποφασίζουν για αυτά, δεν αφήνουν περιθώρια ανάσας ή ανεξαρτησίας, ελέγχουν ακόμη και την αναπνοή τους.
Από αγάπη ο φίλος σου σου κρατάει μυστικά, για να μη σε πληγώσει και δε το αντέχει να το κάνει αυτό γιατί τι φίλος θα ήταν αν σε έκανε να νιώσεις άσχημα,
Από αγάπη δε φεύγεις από αυτή τη σχέση που δε σε κρατάει πια και καταδικάζεις τόσο τον εαυτό σου όσο και τον άλλον σε έναν αργό θάνατο.
Στο όνομα της αγάπης, στο όνομα μιας αγάπης που δεν υπάρχει, πληγώθηκαν άνθρωποι, δε χτίστηκαν ζωές, δε ζωγραφίστηκαν χαμόγελα, δεν έλαμψαν βλέμματα.
Όλα αφαιρετικά, γιατί αυτή η αγάπη αυτό κάνει, αφαιρεί, δεν προσθέτει όπως θα έπρεπε να συμβαίνει κανονικά.
Στο όνομα της αγάπης, θυσιάστηκαν στην αγχόνη πιθανές ευτυχίες, σταδιοδρομίες, αλήθειες.
Στο όνομα της αγάπης διαπράχθηκαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα, αυτά που κανένας δεν τόλμα να μαρτυρήσει μα όλοι στέκουν και παρατηρούν, αποτυπώνουν στο θυμικό τους και την παραμικρή λεπτομέρεια μα δεν το ομολογούν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό.
Ζωές μισογεμάτες, με φορεμένα κουστούμια και αποφάσεις άλλων, αυτών που σ’αγαπούν. Αυτό δεν είναι έγκλημα; Να περιφέρεσαι σαν ζωντανός- νεκρός και να μην έχεις ούτε μια απόφαση ζωής να μετράς για δική σου; Πάντα από αγάπη.
Ο Κωστάκης που τόσα χρόνια από αγάπη μένει σε μια σχέση που δεν τον καλύπτει, η Δήμητρα που δε μπορεί να πει στη φίλη της πως ο Νίκος βγαίνει με άλλη, η Γεωργία που θέλει η κόρη της να γίνει γιατρός ενώ εκείνη θέλει να γίνει αισθητικός, όλοι τους ότι κάνουν το κάνουν από αγάπη. Εσύ;
Συμμέτοχος στο έγκλημα, με μηδενική αντίδραση, κανένα αντανακλαστικό, γιατί σε τι να αμυνθείς όταν το μαχαίρι έρχεται από αυτούς που σε τυλίγουν με αγάπη από αγάπη μέχρι να σου κόψουν το οξυγόνο, μέχρι να ξεχάσεις τον ήχο από τους παλμούς σου, να ψυχαναγκαστείς και να πέσεις παραζαλισμένος στο πάτωμα;
Γιατί μη νομίζεις και εσύ έχεις ευθύνη, που δε γυρνάς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Που δεν έμαθες πως ότι αγαπάς δεν το πνίγεις με υπέρμετρη προστατευτικότητα, με απαίτηση, με εμμονή, καταπίεση και με εγωπάθεια. Δεν το κρεμάς δημόσια στην πλατεία και φωνάζεις “κοιτάξτε από αγάπη το έκανα”.
Οι πράξεις αγάπης, αληθινή αγάπης δε προσφέρουν πόνο. Μπορεί να είναι ο σύντροφός σου, μπορεί να είναι το παιδί σου, ο κολλητός σου. Οφείλεις όμως να του επιτρέψεις να ζήσει, ελεύθερος και όχι να τον εξουσιάζεις, κρατώντας μυστικά, λαμβάνοντας αποφάσεις για την ίδια του τη ζωή με εκβιαστικές μεθόδους, δηλώνοντας παρών ενώ είσαι απών.
Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι ανάγκη. Και η ανάγκη δημιουργεί πάντα δεσμά, δε μυρίζει ελευθερία αλλά θνησιμότητα.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
