Έρχεται μια στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις. Που παίρνεις αποστάσεις από το συναίσθημα για να σκεφτείς λογικά. Να δεθείς ή να μην παραδοθείς; Να αφεθείς ή να κρατήσεις τα τελευταία ψήγματα της αυτοκυριαρχίας σου; Να αγαπήσεις την ιδέα ή την πραγματικότητα;
Ζούμε χαμένοι σε ενδεχόμενα και πιθανοτήτες. Σε ερωτηματικά. Σε λογικές και συναίσθημα, στρατόπεδα, μαχόμενοι, χαμένοι σε προσομοιώσεις ευτυχίας, σε προσμονές και ελπίδες που πεθαίνουν πάντα τελευταίες.
Ερωτεύεσαι την ιδέα όσων θα μπορούσαν να συμβούν. Όσων επιθυμείς, όσων πλησιάζουν στα θέλω σου, στο σενάριο που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου και διανθίζεται από το συναίσθημα.
Ολοένα και περισσότερο πείθομαι πως πρέπει να σταματήσω να ερωτεύομαι την ιδέα του τι θα μπορούσε να συμβεί, την προσμονή υλοποίησης προθέσεων, τα σενάρια.
Θα μπορούσαμε να έρθουμε πιο κοντά, θα μπορούσαμε να κρατήσουμε ο ένας τον άλλον πιο σφιχτά. Θα μπορούσαμε να γελάσουμε λίγο περισσότερο και να ερωτευτούμε λίγο πιο έντονα. Θα μπορούσαμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε περισσότερες στιγμές, να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο, να μείνουμε ξαπλωμένοι για λίγο ακόμη, δυο λεπτά μόνο.
Υπάρχουν τόσα που θα μπορούσαν να συμβούν. Δε συμφωνείς;
Και τόσα που πλησιάζεις να νιώσεις, σχεδόν τα νιώθεις, σχεδόν συμβαίνουν. Και περιμένεις.
Σχεδόν ερωτευμένοι, σχεδόν μαζί, σχεδόν παραδομένοι στο συναίσθημα, σχεδόν ευτυχισμένοι.
Ένα σχεδόν σε κάθε αρχή και το ανολοκλήρωτο στο τέλος.
Και μια ελπίδα. Η ελπίδα για καλύτερες μέρες, για τα καλύτερα που θα έρθουν σε συνδυασμό με ιώβεια υπομονή, στοιχείο αδιαμφισβήτητα αναγκαίο.
Ξέρεις από υπομονή. Ξέρεις να περιμένεις, να υπομένεις, να ζεις με αυτό το λίγο και την πιθανότητα να γίνει μια μέρα κάτι περισσότερο. Έχεις εκπαιδευτεί να χάνεις, να είσαι ικανοποιημένος με το ελλειπές, να ποντάρεις γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι παίζεις σε ένα παιχνίδι που δεν αγγίζει πιθανότητες, μοναχά αβεβαιότητες. Ζεις εγκλωβισμένος στο ενδεχόμενο μιας ευτυχίας, σχεδόν ικανοποιημένος, μα βέβαιος πως είσαι ερωτευμένος.
Δεν είσαι ο μόνος. Αυτά τα παιχνίδια θέλουν πάντα δυο συμμετέχοντες. Αυτά τα παιχνίδια απαιτούν μια κοινή σχεδόν συμμετοχή και απόλυτη αποχή.
Το διακρίνω μερικές φορές στο άδειο σου βλέμμα, στις σκέψεις σου που φωνάζουν τόσο δυνατά για να βάλουν σε τάξη το χάος, στην αγωνία σου που εναντιώνεται σε όλα τα σχεδόν και τα ίσως και σε βγάζει εκτός προγράμματος. Γιατί έρχονται και αυτές οι στιγμές της συνειδητοποίησης.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Τώρα μιλάμε για την ιδέα, για όσα θα μπορούσαν να συμβούν, για όλα τα ίσως που ερωτεύτηκες και σε κράτησαν εκεί. Για πιθανότητες, για τα προσεχώς που παίζουν κάθε βράδυ στις οθόνες του μυαλού σου όταν ξαπλώνεις μόνος σου. Παρακολουθείς μια παρολίγον ευτυχία, εξετάζεις όλες τα ενδεχόμενα, όλες τις παραμέτρους, γράφεις νέα κεφάλαια, συμβιβάζεσαι στα όσα προσφέρονται.
Η ευτυχία, η ουσία της ευτυχίας σκέφτομαι πως σίγουρα δεν χωράει ίσως. Και ξέρεις, είναι καθαρά προσωπική σου υπόθεση, και ας λένε όλοι πως αυτά είναι φτιαγμένα για δύο. Δεν ξέρω αν πρόκειται για συμβιβασμούς, αν το μέλλον και η ανάγκη σου να πιστέψεις σε κάτι που δε θα έρθει, δε θα συμβεί, σου παρέχει ίσως μια κάποια ασφάλεια.
Ξέρω όμως πως ο έρωτας, αυτός που έρχεται για να μείνει, σου προσφέρει το εισιτήριο για την επόμενη στάση δίχως χρεώσεις και προσμονές, χωρίς ίσως και σχεδόν. Σου αναβαθμίζει το mindset, και διαλύει κάθε αμφιβολία. Θέλει χρόνο να καταλάβεις, θέλει κόπο για να αναμετρηθείς με σκοτάδια, θέλει θάρρος να κατανοήσεις πως είναι ανώφελο να τον σκοτώνεις εις άπειρον τα πρωινά ανάμεσα σε καφέ και τσιγάρο.
Γιατί αυτός κάθε φορά θα σου χτυπάει την πόρτα και θα σου δίνει τις σφαίρες στο χέρι, λέγοντάς σου να προσπαθήσεις περισσότερο την επόμενη φορά.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
