Αυτογνωσία. Αυτοκριτική και συνειδητοποίηση. Λένε πως η παραδοχή ενός λάθους ή ενός προβλήματος είναι η μισή λύση.
Το θέμα είναι η αποδοχή, να το χωνέψεις, πως όσο έξυπνο και να περνάς τον εαυτό σου θα υπάρξει μια στιγμή, μία εξαίρεση στον χιλιοπαιγμένο κανόνα σου, που θα στα ανατρέψει όλα και θα σε απορυθμίσει και θα σε κάνει να μοιάζεις με ξεκούρδιστη κιθάρα που γρατζουνάνε σε λάθος ρυθμό. Και ποιος θα σε κουρδίσει πες μου.
Σε γενικές γραμμές όλοι έχουμε κάνει το λάθος. Το λάθος αυτό που μας φέρνει στο σημείο να παραδεχτούμε πως αν η βλακεία μας είχε όρια προφανώς και τα ξεπεράσαμε.
Θα μιλήσουμε για λάθη λοιπόν. Λάθη κατ’ επανάληψιν, λάθη μη αναστρέψιμα. Λάθη που αντί να μας φέρνουν πιο κοντά, σου κόβανε εισιτήριο για ένα αόριστο μακριά.
Ναι, για αυτά τα λάθη θα σου μιλήσω, μιας και σ’ακούω να θέτεις ρητορικά ερωτήματα, όπως το πόσο ανόητα φέρθηκες για να είμαστε σήμερα απέναντι και να μην μπορείς να ζητήσεις μια ευκαιρία έναντι.
Αναρωτιέσαι πόσο βλάκας είσαι που αντί να αφήσεις στην άκρη τους εγωισμούς και τα παιδιαρίσματα και να χαρείς ότι σου προσφέρεται και το θέλεις – γιατί αν δε το ήθελες δε θα τα λέγαμε τώρα – αποφάσισες να ενδώσεις σε μικροπρεπισμούς και σε τεχνάσματα που όπως καταλαβαίνεις μόνο εσένα ζημιώσανε.
Θα μπορούσες να τα είχες κάνει όλα αλλιώς. Θα μπορούσες να μην δήλωνες απών στα σημαντικά, στα εύκολα και τα απλά, γιατί τίποτε δύσκολο δεν είναι, αρκεί να το θέλεις. Το ξέρω πως το επιθυμείς σήμερα αλλά είναι δε νομίζεις πως είναι κομμάτι πια αργά;
Δηλαδή να, πώς να στο πω, εσύ αν ήσουν εγώ θα το δεχόσουν;
Μην βιαστείς να μου απαντήσεις. Θα σου πω εγώ που σε ξέρω λίγο καλύτερα. Όχι. Σκέτα, νέτα. Και όχι απλά δε θα το δεχόσουν αλλά θα έκανες τα πάντα για να με δεις να μαρτυράω για κάθε πλήγωμα που σου χάρισα.
Για καλή σου τύχη εγώ δεν είμαι εσύ. Και έτσι είμαστε εδώ σήμερα και τα λέμε.
Διακρίνω στα μάτια σου πως αν είχες μια ευκαιρία θα τα έκανες όλα αλλιώς.
Φρόντισες όμως με χειρουργική ακρίβεια να εξοντώσεις κάθε τέτοιου είδους πιθανότητα.
Με κάθε απουσία σου, με κάθε τηλεφώνημα που έτρεχες να απαντήσεις στα κρυφά, με κάθε ψευτοεπανάσταση και εργένικη δήλωση, με κάθε σκηνή ζηλοτυπίας, και κάθε κλήση που έπεφτε στο κενό. Για όλα εκείνα τα ρηχά μηνύματά σου και για όλες τις φορές που δεν ήσουν ποτέ παρών.
Για τις ανάγκες που δεν αφουγκράστηκες, και τα θέλω που αγνόησες επιδεικτικά. Για τα πληγώματα που χάρισες απλόχερα, και αισθάνθηκες για μια στιγμή μεγάλος και τρανός.
Άξιζε τουλάχιστον; Πες μου, μίλα μου, άξιζε τον κόπο;
Τότε έκανες το σωστό, και το σωστό για εσένα ήταν αυτό που ήθελες… Μόνο που δεν έκανες αυτό που ήθελες, τώρα το ξέρεις. Ήταν αυτά που σου είχαν σφηνώσει στο στενό σου κεφάλι και δε ξεκολλούσανε με τίποτα. Εκείνη η γαμημένη ανασφάλειά σου, ο φόβος σου για την δέσμευση, εκείνη η ατάκα που μασούσες κάθε φορά που ήθελες να χαρείς αλλά ο εγωισμός σου δε σε άφηνε “πολύ καλό για να είναι αληθινό”, μην το χάσεις αύριο και πονέσεις.
Ωστόσο οφείλω να σε ενημερώσω ότι κανείς δε σε βάζει με το ζόρι σε μια σχέση. Μόνος σου μπαίνεις. Εσύ φυσικά φρόντισες να μπεις με τους δικούς σου όρους σε ένα παιχνίδι που τελικά για δες, έμεινες εδώ να μετράς νικητές και ηττημένους. Και ξέρεις ποιο είναι το περίεργο; Είναι όλοι μαζεμένοι στη δική σου πλευρά. Τι κρίμα!
Για να τελειώνουμε όμως, γιατί έχω και δουλειές. Θα σου απαντήσω εγώ στο πόσο βλάκας είσαι. Μεγάλος και κατά συρροή αν είναι δόκιμο, θα ήθελα να συμπληρώσω.
Και ξέρεις γιατί; Όχι για όσα έκανες, αυτά δε με νοιάζουν, αλλά για το γεγονός ότι σε βλέπω να χτυπάς σήμερα το κεφάλι σου στον τοίχο, λες και θα διορθώσεις κάτι.
Τα είπαμε στην αρχή. Η παραδοχή του ότι έσφαλλες είναι ένα κάποιο βήμα.
Το επόμενο κάν’ το προς το Βατικανό, τα συγχωροχάρτια μάνα μου τα δίνει ο Πάπας, όχι εγώ.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
