Δεν ήμουν ποτέ από τους ανθρώπους που χρειάστηκαν την έγκριση κανενός για οτιδήποτε. Τουλάχιστον μετά τα μισά της δεύτερης δεκαετίας της ζωής μου για να μην κατηγορηθώ για ανακρίβειες.
Είσαι ελεύθερος να μου πεις τη γνώμη σου, αλλά η απόφαση είναι πάντα δική μου, όπως και τα συμπεράσματα.
Αυτή είναι η κοσμοθεωρία μου για όλες τις περιπτώσεις. Φυσικά και υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι που λειτουργούν αποσυμφορητικά όταν η κρίση μου είναι θολωμένη αλλά αυτό συμβαίνει σπάνιες φορές πια.
Βαθιά μέσα σου πάντα ξέρεις τι πρέπει, τι θέλεις, πόσο θα πάει και που θα πάει.
Έτσι δεν είναι περίεργο που δε θυμάμαι να υπήρξαν πολλοί άνθρωποι τους οποίους να ήθελα διακαώς να τους συστήσω στους δικούς μου ανθρώπους.
Και αυτό στο υπογραμμίζω με φλούο μαρκαδόρο σαν αυτούς που τραβούσες γραμμές στις εξεταστικές για να υπογραμμίσεις τα σημαντικά, τα SOS, τα στανταράκια.
Δεν είναι ότι δεν πέρασαν άνθρωποι σημαντικοί, τουναντίον θα έλεγα.
Αλλά πρέπει να διαχωρίζεις τους σημαντικούς από τους ακομπλεξάριστους, να διακρίνεις αυτούς που δε θα το κάνουν μεγαλύτερο από όσο είναι μέσα στο μυαλό τους και το πιο σημαντικό αυτόν που είναι η αδιαμφισβήτητη σου επιλογή.
Αυτόν που νιώθεις τόσο άνετα ώστε να είσαι ο εαυτός σου, και αυτός τόσο άνετα ώστε να αγκαλιάσει και να ενταχθεί στο παράλληλο παρόν σου.
Δε μιλάμε για μόστρα και βιτρίνα! Δεν τολμώ να σκεφτώ να αξιωθώ μέσω μιας άλλης παρουσίας στο πλευρό μου και ειδικά στους ανθρώπους που με ξέρουν και γνωρίζω καλύτερα.
Το να σε μυήσω στον κόσμο μου, στις μαζώξεις του Σαββατοκύριακου, να σε αφήσω ελεύθερο να παίξεις μπάλα με κάθε ασφάλεια δική μου και δική σου για κακοτοπιές ή συγκρίσεις είναι μια προσωπική ανάγκη και κατά πόσο θέλω να με μάθεις καλύτερα, και όχι να σε υποβάλλω σε βασανιστήρια και τεστ!
Δε ρίχνεις στο λάκκο με τα λιοντάρια έναν άνθρωπο που αγαπάς και σε κάνει ευτυχισμένο.
Σε θέλω, και σε θέλω δίπλα μου, και θέλω να ξέρεις ποια είναι η Τατιάνα και η Αναστασία, θέλω να ξέρεις πώς μοιάζουν οι φίλοι μου, πώς είναι το πατρικό μου, την κρυψώνα μου στην αυλή όταν έπαιζα κρυφτό, το δέντρο που έπεσα και απέκτησα το σημάδι στο πηγούνι μου.
Είναι που νιώθω την ανάγκη να με μάθεις ακόμα καλύτερα. Αυτό θέλω, και όχι τις γνώμες των άλλων για εσένα. Εγώ ξέρω καλύτερα.
Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να σε κοιτάξει μέσα από τα μάτια μου.
Όμως είμαι σίγουρη πως μπορούν να εντοπίσουν τι με έχει φέρει δίπλα σου τη στιγμή που αγκαλιάζονται τα βλέμματά μας. Γιατί είσαι κομμάτι μου πια.
Γιατί βλέπω μέλλον, αβίαστα, χωρίς άγχος και υπερπροσπάθειες!
Και θα είναι μια ακόμη διαδρομή που θα διαγράψουμε μαζί και θα την απολαύσεις!
Οι φίλοι μου θα σου πουν μικρές ιστορίες ανεκτίμητητης αξίας. Θα σε πάρουν από το χέρι και θα σε σουλατσάρουν σε βραδιές πριν σε γνωρίσω, θα σου πουν ότι όταν μεθάω χάνω κάτι φωνήεντα κι ενίοτε και σύμφωνα, θα σου μιλήσουν με κάθε λεπτομέρεια για ό.τι εξωφρενικό κατά αυτούς έχω κάνει, θα σου δώσουν χώρο να κινηθείς και να γελάσεις, να χαλαρώσεις και να είσαι ο εαυτός σου και τίποτε λιγότερο.
Δε θα σε ντύσουν γαμπρό, για να σου φύγει κάθε άγχος, γιατί αυτά είναι ξεκαθαρισμένα προ πολλού.
Το μόνο που θέλω είναι οι δικοί μου άνθρωποι, να ξέρουν ότι εσύ είσαι η αιτία που είμαι ευτυχισμένη σήμερα.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
