Το σώμα έχει μνήμη.
Ξυπνάει σε κάθε γνώριμο άγγιγμα και επαναφέρει, μοιραία, συναισθήματα. Τα ανασύρει στο σήμερα, στο τώρα, στη στιγμή.
Το σώμα καταγράφει και καταγράφεται. Εγγράφει ενέργειες, γεννάει επιθυμίες, εκδηλώνεται, συστέλλεται, αποστρέφεται.
Το σώμα λέει πάντα την αλήθεια.
Σκέφτομαι πόσα σώματα αγγίχτηκαν όπως τους άρμοζε;
Πόσα σώματα βρήκαν καταφύγιο σε ένα ζευγάρι χέρια, σε μια αγκαλιά, ενός εραστή ή μιας ερωμένης, μιας μητέρας ή πατέρα, ενός φίλου, ενός αγνώστου;
Πόσα σώματα αγαπήθηκαν και πόσα κακοποιήθηκαν;
Πόσα ήρθαν σε πλήρη εναρμόνιση με το υλικό που τα κινεί, το πνεύμα την ψυχή τους και πόσα κυρήξανε πόλεμο;
Πόσα υπάκουσαν στην καρδιά τους και πόσα υπέκυψαν στην απόγνωση;
Το σώμα…
Το σώμα λέει πάντα την αλήθεια.
Σαν ένα βιβλίο ανοιχτό που μπορείς να διαβάσεις ανά πάσα στιγμή. Αρκεί να το θες. Κι αν θες μαθαίνεις.
Μαθαίνεις να παρατηρείς τα σώματα. Τη στάση που παίρνουν καθώς περιμένουν. Το ελαφρύ κύρτωμα στους ώμους του ξένου, το βλέμμα της κοπέλας καθώς περνάει από δίπλα σου, τη σφιχτή παλάμη της κυρίας με τη σακούλα από το σούπερ μάρκετ, το βηματισμό του νέου, γοργός και χαρούμενος, πιθανόν πάει να συναντήσει τους φίλους του ή το κορίτσι του, τον τρόπο που ενώνονται τα χείλη του ζευγαριού λίγο πιο πέρα, την μητέρα που παρηγορεί το παιδί της που σκόνταψε και χτύπησε.
Τα χείλη, τα χέρια, τα μάτια, ο ρυθμός, όλα αυτά που χρησιμοποιεί ένα σώμα για να εκφράζεται.
Το σώμα λέει πάντα την αλήθεια.
Είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Είναι αγωγός, φορέας ενέργειας. Δε μπορείς να το παραβλέψεις αυτό. Ακόμη και όταν εσύ ως λογικό ον αποστρέφεσαι την επαφή. Τα σώματα όμως φτιάχτηκαν για να ενώνονται. Να γίνονται ένα. Να γεννάνε αλήθειες, να κρατάνε μνήμες ζωντανές.
Σε ρωτώ, τι ανασύρει η μνήμη αυθόρμητα;
Το άγγιγμα που ξεσήκωσε το σώμα σου. Αυτό που σ’ έκανε να νιώσεις ασφαλής. Σε γιάτρεψε από πόνους.
Θυμάσαι; Φυσικά και θυμάσαι. Θυμάσαι πολύ καλά επίσης πως το μυαλό σε τέτοια αγγίγματα σωπαίνει. Δε προσφέρει καμιά λογική εξήγηση για τη μαγεία αυτή. Δεν έχει λόγια.
Και ξέρεις άλλο τόσο ότι το σώμα σου είναι αλλεργικό στα αγγίγματα κοινής αφέλειας.
Το σώμα είναι σαν λευκό χαρτί. Γράφει επάνω του κάθε σου διάθεση. Αφήνουν σημάδια πάνω του κάθε λογής συμπεριφορές. Μνήμες ολοζώντανες. Κάθε φορά που ψηλαφείς εκείνη την ουλή στον αστράγαλό σου θυμάσαι το απόγευμα στην παραλία που την απέκτησες. Όχι ακριβώς το πώς, αλλά με ποιον ήσουν, τα χρώματα του ήλιου που βασίλευε ακόμη και ποιο τραγούδι έπαιζε. Για δες τι κουβαλάει ένα τόσο μικρό πλήγωμα.
Το μυστικό που κρύβει ο πληγωμένος άγγελος στο τατουάζ σου.
Το βλέμμα σου που σκοτεινιάζει όταν συναντάς κάποια που της μοιάζει.
Τα χέρια σου που σταυρώνουν μπροστά σου όταν νιώθεις πως σε «ρίχνουν».
Η καρδιά σου που χορεύει σαν τρελή όταν περνάς τη διάβαση τη νύχτα.
Το χαμόγελό σου όταν περνάς από το σταυροδρόμι που έδωσες το πρώτο σου φιλί.
Η ζεστασιά όταν σκέφτεσαι το χάδι της μάνας σου και ας μεγάλωσες πια.
Και όταν πάλλεται στον έρωτα.
Και όταν είσαι ευτυχισμένος, Θεέ μου, λάμπεις ολόκληρος και ας φοβάσαι να το πιστέψεις.
Στο είπα, το σώμα λέει πάντα την αλήθεια. Όσο καλά και αν έχεις να μάθεις να κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις, θα σε ρίξει στο φως, θα σε γυμνώσει και θα χορεύει γύρω σου, τον νικητήριο χορό.
Και εγώ πεθύμησα να χορέψω.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
