Είναι μια βδομάδα εξομολογήσεων. Το Pillowfights φρόντισε γι’ αυτό. Είναι, λοιπόν, μια ευκαιρία να σου γράψω.
Ναι για σένα μιλάω. Ναι σε σένα που διαβάζεις.
Κάτι δάκρυα που κάποτε μου πέσανε στο πάτωμα, τα σκούπισες με ευλάβεια και κάτι φωναχτά γέλια μου, τα πήρες και τα ‘κανες και δικά σου. Είναι περίεργο, αλλά ποτέ δε σου ζήτησα τίποτα από τα δυο.
Έφαγες μαζί μου σε τραπέζια, πατώματα, παγκάκια. Ήπιες κρασιά, μπύρες, ρακές. Ήπιες για τα δύσκολα και για τα εύκολα. Υπερασπίστηκες, στήριξες, παρηγόρησες, ενθουσιάστηκες, επιβράβευσες, επέπληξες, συμβούλεψες. Και όλα αυτά αθόρυβα και αυθόρμητα, χωρίς ανταλλάγματα, όχι γιατί είσαι τόσο καλός και γενναιόδωρος άνθρωπος, αλλά γιατί έτσι έγινε, έτσι το ‘φερε η στιγμή, έτσι γεννήθηκες. Και πίστεψε με, καταλαβαίνω πως είναι πολύ δύσκολος αυτός ο ρόλος.
Σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Οι «Givers» και οι «Takers».
Και οι δυο είναι ευτυχισμένοι με το δικό τους τρόπο. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Ναι είμαι αυτή που έχω πει πολλές φορές «Πάρε κόσμε, ό,τι έχω».
Σε ευγνωμονώ όμως, γιατί πια μπορώ και βρίσκομαι στην κατηγορία που μου επιβάλλει η ίδια η ζωή κάθε φορά. Και ναι είμαι ευτυχισμένη και σαν «Taker» όταν χρειαστεί. Είναι πολύ υγιές και να παίρνεις, όχι μόνο να δίνεις.
Ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή μπορεί να σου αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι.
Η αλήθεια είναι πως άκουσα και πολύ σκληρές κουβέντες από σένα. Κουβέντες πικρές που σε τραντάζουν. Εκνευρίστηκα, αναρωτήθηκα, απογοητεύτηκα. Ίσως γιατί φοβήθηκα πως αρχίζει να χάνεται η σιγουριά ότι θα παίρνω συνέχεια την υποστήριξη σου. Έμαθα όμως πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να χτίζεις με πολλά λιθαράκια, ξανά και ξανά, τον τοίχο του σεβασμού και της αγάπης.
Έμαθα από σένα πως η αυτολύπηση και η μιζέρια δεν οδηγεί πουθενά και πως ένας λαμπρός άνθρωπος, θα συνεχίσει να λάμπει ακόμα κι όταν είναι χωμένος στα σκατά.
Νίκησα τον εαυτό μου σε παρτίδες που φαινόταν στημένες και χαμένες, γιατί έμαθα να περιμένω και να μη βιάζομαι. Ακόμα προσπαθώ να διαχειριστώ το υπερβολικό του χαρακτήρα μου-ναι είμαι γνωστή drama queen- αλλά νομίζω πως ακόμα και όταν γίνομαι εκνευριστική, είμαι αξιολάτρευτη. Και όσο και να γελάς, πια το πιστεύω!
Ναι κατάφερα να αγαπώ τα ελαττώματα μου, όχι γιατί είμαι ανώτερος άνθρωπος, αλλά γιατί αυτό με βοηθά να τονίζω περισσότερο τα προτερήματα μου.
Είναι γνωστό πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, μπορούν όμως και εξελίσσονται. Το μαγικό όμως σ’ αυτή την υπόθεση, είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που βλέπεις τον εαυτό σου να απολαμβάνει αυτή την εξέλιξη. Και πίστεψε με, θα ήμουν άδικη αν δεν έλεγα πως βοήθησες πολύ σ’ αυτό. Χαίρομαι που η πίστη μου στο θερμό της φιλίας, συνεχίζει να είναι ακλόνητη μέχρι και σήμερα, αλλά χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν και σένα που επιβεβαιώνουν τη σημαντικότητα της.
Θυμάσαι τότε, ένα καλοκαίρι που τρώγαμε σουφλέ σοκολάτας;
Έρχεται σερβιρισμένο με δυο μπάλες παγωτού. Εγώ κάνω τσιγάρο. Μου λες με το γνωστό ύφος «Άντε μαρή δοκίμασε!» Παίρνω το κουτάλι και σπάω την κρούστα. Βγαίνει η λιωμένη σοκολάτα και όλο μαζί το βουτάω στο παγωτό. Η δεύτερη κουταλιά, σαφώς, εκτελέστηκε με ιεροτελεστία. Αργά, σταθερά και με προσοχή μην τυχόν και πέσει χάμω κανένα κομμάτι. Από αυτή, λοιπόν, τη μικρή σκηνή που τελέστηκε τότε, δύο πράγματα δώρισα στον εαυτό μου. Το ένα ήταν ότι από τότε απολαμβάνω με υπομονή και καρτερικότητα κάθε λόξα του και τ’ άλλο ότι τον αγαπώ, γιατί πια τον δοκιμάζω, χωρίς να δοκιμάζεται.
Και όλα αυτά μου τα έμαθες εσύ.
Η καλύτερή μου φίλη.
Συντάκτης: Χαρά Χρυσάφη
