Ειλικρινά τώρα για πόσο μπορεί και συνεχίζεται αυτό; Δουλευόμαστε πάλι μεταξύ μας, γιατί κάθε φορά που ο ένας ελπίζει, ο άλλος παίζει μαντολίνο με την υπομονή του. Σκέφτομαι σε χρόνο μισό και ‘συ σκέφτεσαι σε χρόνο διπλό.
Πειράζει που βολεύτηκα σε μια συνήθεια τρομακτική;
Μην αγγίζεις σου λέω τα μικρά μου πάθη. Δε γουστάρω φωτιές χωρίς καπνό.
Ακροβάτες σε τεντωμένα σχοινιά, σφεντόνες έτοιμες για ρίψη, διστακτικά ελατήρια γίναμε. Πάμε και ερχόμαστε όπως οι ετοιμοθάνατοι και κανείς δεν ξέρει σε ποια πλευρά θα καταλήξουμε.
Πες μου στα αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που είπες θα την πιάσω τη ρουφιάνα, θα της δώσω δυο χαστούκια και θα της κλείσω το στόμα με αυτό που φοβάται περισσότερο; Ναι, γι’αυτό το φιλί μιλάω. Το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Εκείνη πάντα η αμήχανη στιγμή που και οι δυο μας ήμασταν έτοιμοι να ρίξουμε τη βόμβα και η γλώσσα μας χώθηκε ξανά μέσα στο λαιμό μας.
Και αλλάξαμε κουβέντα, ανάψαμε τσιγάρα και οι λέξεις αιωρούνταν πάνω απ’ τα στραβά κεφάλια μας. Πομποί και οι δυο, αλλά δέκτες ούτε κατά διάνοια. Μετατρέψαμε την επιθυμία σε φόβο.
Μαλακίες! Απλά κατά διαστήματα προσπαθούμε να μετατρέψουμε το φόβο μας σε επιθυμία.
Και το ξέρεις ότι μιλάμε για την καρδιά. Μακάρι να μιλούσαμε για το στομάχι και να τρώγαμε μέχρι σκασμού. Θα την χορταίναμε την πείνα μας. Και τώρα που μιλάει η καρδιά; Πώς την χορταίνεις μου λες;
Και δεν είναι μόνο αυτό, κάπου εκεί, ξεπροβάλλει και ο εγκέφαλος. Δίνει πάλι την εντολή: «Μην το κάνεις, δεν πρέπει». Βρε άντε μου στο διάολο. Να σε μυρίζω θέλω, να σε αγγίζω και να σε βλέπω, να σε ακούω και να σε αισθάνομαι. Τι σκατά ξέρει το μυαλό από αυτά;
Στη γωνία του κρεβατιού εκπαιδεύω τη νύστα μου και κάπου εκεί σκουντουφλάω στην υπόληψη μου.
Γιατί σε εκείνη τη γωνία σε φιλάω ξεδιάντροπα. Ό,τι δυστυχώς περίσσεψε από ‘σένα.
Το έργο γνωστό. Πάλι μαντεύω. Σκοπεύω να ανακαλύψω τη νέα Αμερική πάνω στο κορμί σου. Μια πυξίδα και ένας χάρτης φτάνουν. Δεν ανησυχώ.
Φήμες λένε ότι φοβάσαι. Και τι είναι ο φόβος ρε; Ένα ταξίδι είναι, ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή στον τόπο αναγέννησης σου. Για να λέμε την αλήθεια κι εγώ φοβάμαι.
Οι μοίρες τα λέγανε, απ ‘την ώρα που γεννηθήκαμε. Μην αγγίζετε! Εύθραυστοι στην αγάπη!
Περιμένω αυτή την μεγάλη έκρηξη της καρδιάς. Που η επιθυμία μας θα ξεπεράσει την πραγματικότητα και δεν θα υπάρχουν σταματήματα, ούτε κόμματα, μόνο θα χτυπάει η άτιμη και θα μοιράζει τελείες. Και παύλες άμα θες. Τέλεια και παύλα σε θέλω τώρα!
Ειλικρινά τώρα για πόσο μπορεί να συνεχίζεται αυτό;
Συντάκτης: Χαρά Χρυσάφη
