Δεν είναι εύκολες οι φιλίες με καλλιτέχνες

Η σημασία ύπαρξης αληθινών φίλων στις ζωές μας αντιστοιχεί στη σημασία που έχουν οι χτύποι της καρδιάς μας. Δεν είναι ορατοί, παρ’ όλα αυτά μας υποστηρίζουν σιωπηλά. Οι φίλοι είναι οικογένειες που επιλέγουμε, δεσμοί που δημιουργούμε, κι όνειρα που χτίζουμε παρέα.

Πολλές φορές, οι φίλοι περνάνε ατέλειωτες ώρες μαζί, αφού ποτέ δεν είναι βαρετή η παρουσία του άλλου ατόμου. Άλλοτε, αναγκάζονται να χωρίσουν για κάποιο χρονικό διάστημα –σε γεωγραφική απόσταση μόνο– είτε λόγω σπουδών είτε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, κρατώντας βέβαια πάντοτε επαφή.

Είναι και κάποιες άλλες φιλίες όμως, πιο ιδιαίτερες. Φιλίες στις οποίες η συχνή επαφή δεν είναι δεδομένη, ακόμη κι αν ζείτε σε διπλανά σπίτια, και που οι ιδιαιτερότητές τους είναι άπειρες. Κι αυτές είναι οι φιλίες με καλλιτέχνες.

Οι καλλιτέχνες είναι πνεύματα ελεύθερα κι ανήσυχα. Άνθρωποι που ζουν σε μια δική τους πραγματικότητα στην οποία η τέχνη τους κυριαρχεί. Άτομα ευαίσθητα που αγαπούν πολύ κι έντονα και πληγώνονται εξίσου δυνατά. Γι’ αυτό δύσκολα δημιουργούν σχέσεις, αλλά αυτές που δημιουργούν είναι σπάνιες και μοναδικές. Αν είσαι φίλος κάποιου καλλιτέχνη, λοιπόν, να ξέρεις πως είσαι πολύ σημαντικός για εκείνον, ακόμα κι αν τη φιλία σας δε θα την χαρακτήριζε κανείς συνηθισμένη.

Είναι αμέτρητες οι φορές που θα ζητήσεις στον φίλο καλλιτέχνη να βγείτε κι αυτός θα αρνηθεί, όχι γιατί δε θέλει, αλλά γιατί θα είναι μονίμως σε κάποια πρόβα, σε κάποια συναυλία, χωμένος σε σημειώσεις ή πινέλα, κάπου θα δημιουργεί, τέλος πάντων. Ως εκ τούτου, για να βρεθείτε θα πρέπει να το έχετε συνεννοηθεί βδομάδες ή και μήνες πριν, μπας και συμπίπτει με καμιά παράσταση. Αν είστε τυχεροί δε κι αναβληθεί καμιά ενδιάμεση πρόβα, τότε μπορεί και να ‘χετε την ευκαιρία να τον ξαναδείτε -για λίγο εννοείται!

Άλλο είναι, όμως, που κάνει αυτή τη σχέση ακόμη πιο περίπλοκη. Από κάποια στιγμή κι έπειτα, το να συναντιέστε πιο αραιά το συνηθίζετε και μαθαίνετε να ζείτε μ’ αυτό, αφού ξέρετε ότι δε γίνεται κι αλλιώς. Αυτό που δεν είναι και τόσο εύκολα διαχειρίσιμο, όμως, είναι η έντονη μοναχικότητα του φίλου καλλιτέχνη.

Αμέτρητες φορές ο μουσικός, ο ηθοποιός, ο ζωγράφος, ο όποιος καλλιτέχνης, θα αναζητήσει τη μοναχικότητα σε ένα ταξίδι προς την έμπνευση, την ανακάλυψη του εαυτού και της δημιουργίας. Μέσα σ’ αυτήν την περίοδο, λοιπόν, ο καλλιτέχνης κλείνεται στον εαυτό του κι εξαφανίζεται απ’ τον έξω κόσμο. Κλειστά τηλέφωνα, κλειδωμένες πόρτες, καμία επικοινωνία. Μια συνθήκη σκληρή για τους γύρω του, που για λίγο απομακρύνονται απ’ τη ζωή του, χωρίς κάποιον προφανή λόγο, αλλά παράλληλα μια απαραίτητη περίοδος αναδρομής, σκέψης κι ανασυγκρότησης για τον ίδιο.

Όπως και να ‘χει, τους φίλους καλλιτέχνες τους αγαπάμε λίγο παραπάνω, γιατί ξέρουμε πως μέσα στην τρέλα αυτή που κουβαλούν, κρύβεται τόση πολλή αγάπη για μας, τόσο πάθος γι’ αυτό που κάνουν που δεν μπορούν παρά να ζουν αντισυμβατικά.

Είναι άξιο θαυμασμού το πόσο πολύ ονειρεύονται και το πόσο έντονα παθιάζονται με ό,τι καταπιαστούν. Σας δίνουν έμπνευση να δημιουργήσετε και να ονειρευτείτε όσο πιο πολύ μπορείτε. Μπορεί να μην είναι εκεί καθημερινά, αλλά είναι πάντα κοντά σας κι είναι οι πρώτοι που θα σας στηρίξουν στην υλοποίηση όσων ονειρευτήκατε.

Και μην ξεχνάτε: Μπορεί η συγκαταβατικότητα να μην είναι η αγαπημένη του λέξη, μπορεί ο ελεύθερος χρόνος να ‘ναι άγνωστη φράση γι’ αυτόν, όμως η αγάπη του για σας είναι βαθιά αδιαμφισβήτητη!