Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για παραδοσιακή οικογένεια

Όρος «οικογένεια». Θεσμός ιερός κι αναπόσπαστος απ’ την ανθρώπινη φύση. Δεσμοί γεροί που μας συνδέουν ως τα βάθη των αιώνων με ανθρώπους που μας στηρίζουν και παλεύουν για το καλό μας κάθε στιγμή. Ό,τι κι αν συμβεί, καλό ή κακό, είναι πάντα εκεί. Χωρίς γκρίνια, χωρίς κριτική, μόνο με αγάπη, γιατί είναι η οικογένειά μας. Ποια είναι, όμως, στ’ αλήθεια αυτή η οικογένεια; Είναι μόνο ο σύντροφος και τα παιδιά μας;

Για κάποιους ανθρώπους οικογένεια είναι κι οι φίλοι τους. Τα άτομα που επέλεξαν να ‘ναι παρόντα σε όλες τις χαρμολύπες. Τα άτομα που, όταν η «κανονική» οικογένεια τους παράτησε, ήταν εκεί για να τους σηκώσουν. Αυτοί, που όταν κανείς δεν πίστευε σ’ εκείνους, όχι μόνο τους πίστεψαν αλλά τους ενθάρρυναν να παλέψουν για τα «θέλω» τους. Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι που ζουν κι ονειρεύονται παρέα, μπορεί να μην είναι η οικογένεια που η κοινωνία μας καθόρισε, είναι όμως εξίσου σημαντικοί.

Και στο κάτω-κάτω, δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι γάμους και παιδιά, κάποιοι θέτουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή τους. Δεν υπάρχει πρότυπο ιδανικής ζωής, καθορισμένος προορισμός του ανθρώπου γενετικά, παρά μόνο η συγγενής ικανότητα τεκνοποίησης, που δε σημαίνει πως πρέπει κατ’ ανάγκη να αξιοποιηθεί.

Κάποιοι είναι φτιαγμένοι για καριέρα και δεν τους ενθουσιάζει η ιδέα να μοιράζονται τον ελάχιστο ελεύθερό τους χρόνο σε αγάπες κι έρωτες. Ένα ποτάκι με φίλους καρδιακούς τους καλύπτει.

Άλλοι πάλι, προτιμούν να ‘ναι με τον άνθρωπό τους χωρίς την ευθύνη ενός μωρού. Γι’ αυτούς, τα παιδιά των φίλων, στα οποία γίνονται και πνευματικοί γονείς, είναι υπεραρκετά, αφού τους δίνουν το αίσθημα της πατροπαράδοτης οικογένειας, αφαιρώντας όμως αρκετές απ’ τις ευθύνες.

Είναι και κάποιοι άλλοι, που επιλέγουν να γίνονται κηδεμόνες σε πλάσματα αλλιώτικα, τετράποδα. Δεν είναι λίγες οι φορές που μια απλή υιοθεσία ενός κατοικίδιου κατέληξε σε τεράστια αγάπη και δέσιμο τόσο δυνατό που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες οικογένειες.

Έτσι κι αλλιώς, τις οικογένειες τις φτιάχνει το δέσιμο κι η αστείρευτη αγάπη. Τώρα αν η κοινωνία πιστεύει ότι αυτά τα βρίσκεις με ένα και μοναδικό τρόπο, τότε ας ανατρέξουμε στα πλέον δυσάρεστα περιστατικά των κατά το πρότυπο οικογενειών που διαλύονται και δε θυμίζουν σε καμία περίπτωση ένωση, αγάπη και αλληλοϋποστηρικτικό περιβάλλον.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα στερεοτυπικά πρότυπα στην άκρη κι ας αφήσουμε τον καθένα ελεύθερο να αποφασίζει τι σημαίνει οικογένεια γι’ αυτόν κι αν αυτό είναι κάτι που, όντως, θέλει να δημιουργήσει.

Το να ακολουθείς, εξάλλου ένα μοτίβο, κάνοντας παιδιά ενώ δεν το νιώθεις, με έναν άνθρωπο που δεν αγαπάς, απλά και μόνο γιατί η κοινωνία το απαιτεί, είναι τουλάχιστον ανεύθυνο. Οι ίδιοι μας οι εαυτοί, αυτοί και μόνο, δέχονται τις συνέπειες των κάθε πράξεών μας. Ως εκ τούτου, εμείς και μόνο εμείς είμαστε αυτοί που θα ‘πρεπε να αποφασίζουμε για το τι θεωρούμε καλύτερο για τις δικές μας ζωές.

Κανένας δεν μπορεί να αποφασίσει τι είναι σωστό για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και γι’ αυτό και δεν μπορεί ούτε να του υποδείξει τι είναι λανθασμένο. Γι’ αυτό ας αφήσουμε για λίγο τα καλούπια στην άκρη κι ας εστιάσουμε σ’ αυτά που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους αντί στη διαιώνιση του είδους, διότι έτσι καθιέρωσε η παράδοση.

Ας μη γελιόμαστε, άλλωστε, οι κανόνες ναι μεν είναι εκεί, αλλά, ως γνωστόν, υπάρχουν για να σπάνε.