«Εγώ θα σ’ αγαπώ κι ας είσαι μπατιράκι»

Έρωτες. Καλοκαιρινοί, χειμωνιάτικοι, σχολικοί, αμοιβαίοι, ανεκπλήρωτοι. Άλλες φορές τους ζούμε στα άκρα κι άλλες τους βάζουμε στην άκρη, γιατί κάτι μας εμποδίζει απ’ το να αφεθούμε σ’ αυτούς.

Η οικονομική κατάσταση είναι συχνά καθοριστικός παράγοντας στις σχέσεις, αφού πολλοί δεν ανέχονται να συνυπάρχουν με κάποιον κατώτερης χρηματικής ευχέρειας απ’ τη δική τους. Αναρωτηθήκαμε, όμως, ποτέ, πόσο αληθινός μπορεί να ‘ναι ένας έρωτας που μετριέται με την τσέπη κι όχι με την καρδιά;

Στις σχέσεις, αυτό που μετράει δεν είναι ούτε τα ακριβά κοσμήματα ούτε τα ακριβά αυτοκίνητα, αλλά τα ακριβά αισθήματα. Ναι, ίσως τα λεφτά να μπορούν να αγοράσουν κάποιες πολυτέλειες, όμως το ήθος, ο σεβασμός, η αγάπη, η αξιοπρέπεια, η ειλικρίνεια είναι αξίες που δεν αγοράζονται με κανένα χρηματικό ποσό. Όσο μεγάλα σπίτια κι αν μπορούν να σου προσφέρουν τα χρήματα, ο άνθρωπός σου θα ‘ναι το μόνο σπίτι στο οποίο πάντα θα θέλεις να γυρνάς.

Οι άνθρωποι, άλλωστε, έχουν ανάγκη να ‘ναι χαρούμενοι. Αν αυτό, λοιπόν συνεπάγεται τη συνύπαρξη με κάποιον ο οποίος μπορεί να μας προσφέρει πιτόγυρα στο Σύνταγμα αντί για bœuf bourguignon σε γαλλικά πεντάστερα, δεν έγινε και κάτι. Όπως λέει και το τραγούδι, άλλωστε, «εγώ θα σ’ αγαπώ κι ας είσαι μπατιράκι και δε με νοιάζει αν τρώω χαβιάρι ή σουβλάκι!».

Τα λεφτά είναι εφήμερα, φεύγουν και ξανάρχονται, για τους ανθρώπους, όμως, αυτό δεν ισχύει πάντα. Μπορεί, όντως, ο έρωτάς σου να καταφέρει κάποια στιγμή να φτιάξει μια περιουσία και να ‘ναι πλέον αρκετός για τα δεδομένα σου. Κανείς δε σου εγγυάται, όμως, ότι θα σε περιμένει ακόμα, γιατί ενώ για ‘κείνον ήσουν πάντα αρκετός, για ‘σένα δεν ήταν.

Γι’ αυτό, ας μην αφήνουμε ασήμαντα χαρτάκια να σκεπάζουν τη φλόγα που καίει τις καρδιές μας κι ας δώσουμε λίγη σημασία σ’ αυτά που πραγματικά αξίζουν. Στο κάτω-κάτω, όταν αποφασίζεις να ‘σαι με κάποιον, τότε τον αποδέχεσαι ολοκληρωτικά, γιατί αγαπάς αυτό ακριβώς που είναι με ό,τι κι αν έχει να προσφέρει.

Ας μην εστιάζουμε μονάχα στην επιφάνεια, ας δούμε λίγο πιο βαθιά, στο νόημα των πραγμάτων. Όταν θα είσαι στις μαύρες σου, η αγκαλιά του ανθρώπου σου είναι που θα σε παρηγορήσει. Το χαμόγελό του θα σου δίνει δύναμη και θα σου θυμίζει πως όλα θα πάνε καλά, γιατί μαζί μπορείτε να ξεπεράσετε το κάθε εμπόδιο. Όταν θα βαριέσαι και δε θα ‘χεις διάθεση για πολλά-πολλά, θα κάτσει σιωπηλός δίπλα σου και θα σε κοιτάει, χωρίς να μιλάει. Κι όταν πάλι κάτι σε ταλαιπωρεί, θα σε ακούσει και θα ‘ναι πλάι σου μέχρι να ξημερώσει, ώσπου να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημά σου.

Τέτοιους ανθρώπους, που η καρδιά τους αξίζει μια περιουσία, δεν τους συναντάμε εύκολα. Καλό θα ήταν, εν τούτοις, όταν τους βρίσκουμε, να μην τους αφήνουμε να φύγουν. Μπορεί να τα βγάζουν πέρα δύσκολα, αλλά δεν είναι φτιαγμένοι για τα εύκολα. Έμαθαν να παλεύουν γι’ αυτά που αγαπούν και να κυνηγάνε τα όνειρά τους. Ό,τι κατάφεραν, το κατάφεραν μόνοι, με τη σκληρή δουλειά τους κι ό,τι αγαπούν, το αγαπούν με την καρδιά τους.

Οι μεγαλομανίες, λοιπόν, ας μπουν στην απομόνωση κι ας θυμηθούμε πως σημασία δεν έχει ποιον αγαπάμε… Σημασία έχει ότι αγαπάμε!