Ένα φινάλε δεν έρχεται ποτέ κοινή συναινέσει

«Είχα πολλούς λόγους για να φύγω, και πάλι όμως επέλεξα να μείνω. Είχες πολλούς λόγους να μείνεις, μα εσύ επέλεξες να φύγεις.» Και κάπως έτσι, κανένας χωρισμός ποτέ δεν είναι αμοιβαία απόφαση, αφού ο ένας απ’ τους δύο τον έχει προαποφασίσει.

Το να φτάσει κάποιος στο σημείο να αποδεσμευτεί από έναν άνθρωπο στον οποίο είχε επενδύσει χρόνο, όνειρα κι ελπίδα, δεν είναι κάτι που συμβαίνει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Προφανώς, ποικίλοι τρόποι τον οδηγούν σε αυτήν την τελειωτική απόφαση. Παρ’ όλα αυτά, το έτερον ήμισυ, δεν αντιλαμβάνεται απαραίτητα αυτούς τους λόγους, οπότε και τον βρίσκει εξ απροόπτου η νέα συνθήκη.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες μπαίνεις σε μια σχέση νομιζόμενος πως έχει τις καλύτερες προοπτικές, ενώ εν τέλει μόνο αυτές δεν έχει! Εννοείται πως παλεύεις για να σώσεις ό,τι πιστεύεις πως μπορεί να σωθεί, αλλά κάποτε φτάνεις στο σημείο συνειδητοποίησης που σου φωνάζει πως η σχέση δεν πάει παραπέρα.

Το σκέφτεσαι ξανά και ξανά, καθώς ήταν κάτι που πραγματικά ευχόσουν να δουλέψει -αλλιώς δε θα το άρχιζες καν, εξάλλου. Οι προσδοκίες, λοιπόν, που –κακώς αλλά εξαρχής– έχτισες στο κεφάλι σου δε συμβαδίζουν με την πραγματικότητα της σχέσης που βιώνεις, κι αυτό είναι κάτι που σε τρομάζει, αφού σε κάνει να αντιληφθείς ότι πρέπει να σημάνεις τη λήξη.

Ακόμα πιο τρομακτικό, βέβαια, είναι το γεγονός ότι η απέναντι μεριά δεν έχει αντιληφθεί τίποτα απ’ τα παραπάνω και συνεχίζει να ζει σε μια δικιά της ουτοπία. Είτε, λόγω του ότι το άλλο άτομο είναι πιο ερωτευμένο από ‘σένα κι άρα τυφλωμένο αγνοώντας τους όποιους κακούς οιωνούς είτε επειδή κλειδώνει τη λογική και με το συναίσθημα προσπαθεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά, δημιουργεί μια ασπίδα η οποία τον προστατεύει απ’ την πραγματικότητα που δε θέλει να δεχτεί.

Αυτό θα ‘ναι και το άτομο που όταν ο σύντροφός του ανακοινώσει ή έστω αφήσει αιχμές για πιθανό χωρισμό, θα πέσει απ’ τα σύννεφα, διότι η αιτία γι’ αυτόν θα ‘ναι ανύπαρκτη. Απίστευτο το πώς σε μια σχέση υπάρχουν δύο άτομα που την βιώνουν με εντελώς αντίθετο τρόπο. Το ότι ο ένας απ’ τους δυο θα αγαπά περισσότερο τον άλλον είναι κανόνας που εκ φύσεως υφίσταται. Το να ζουν, όμως, μαζί και ταυτόχρονα δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές πραγματικότητες είναι όντως παράξενο.

Όπως και να ’χει, ένας χωρισμός δεν έρχεται ποτέ κοινή συναινέσει. Πάντα, ένας απ’ τους δύο τον επιδιώκει περισσότερο, τον έχει προκαλέσει, ή τον έχει προαποφασίσει, καθώς τα συναισθήματα, οι συνθήκες ή κι οι αντοχές που είχε για να παλέψει έχουν αλλάξει. Παράλληλα, ο άλλος το δέχεται, συμφωνώντας με αυτό και προβάλλοντάς το ίσως κι ως δική του επιλογή ή δραματοποιεί την κατάσταση, δημιουργώντας φασαρία γύρω από κάτι που στην πορεία αντιλαμβάνεται ότι ήταν το σωστό, αφού ως γνωστόν εν ώρα κρίσης τα πάντα μοιάζουν θολά και πολύπλοκα.

Εν πάση περιπτώσει, καθετί που μας συμβαίνει έχει τον σκοπό του. Το να μην παίρνουμε πάντα αυτό που θέλουμε, δεν είναι απαραιτήτως κακό. Μπορεί να ‘ναι μια καταιγίδα τύχης, που μας σώζει από λανθασμένες επιλογές και μας επιφυλάσσει κάτι μαγικό για το μέλλον.

Αν, λοιπόν, εσύ προσπάθησες και πάλεψες όσο άντεχαν οι δυνάμεις σου κι ακόμα πιο πολύ, και πάλι όμως κάτι έχει σπάσει, μην προσπαθήσεις να το κολλήσεις. Τα εναπομείναντα κομμάτια, όσο κι αν το θες, δε θα δημιουργήσουν το τέλειο puzzle που θα ‘θελες να έχεις.