Κάποια συναισθήματα δεν τα παραδεχτήκαμε ποτέ

Σαββατόβραδο κι έξοδος με φίλους. Κάπου εκεί, στη γωνιά πίσω απ’ το μπαρ που πας να πάρεις ποτά, ξεπροβάλλει ένα άγνωστο μέχρι εκείνη τη στιγμή πρόσωπο και κάτι ταράζει την ηρεμία μέσα σου. Γυρνάς στην παρέα σου και λίγα λεπτά αργότερα αυτή η δελεαστική φιγούρα πλησιάζει και σε προσεγγίζει για γνωριμία, αφού φαίνεται να ξέρει την υπόλοιπη παρέα. Ωστόσο, όσο κι αν σου τραβάει την προσοχή, εσύ δεν το εξωτερικεύεις. Αντίθετα, το κρύβεις βαθιά μέσα σου, διότι αντιλαμβάνεσαι πως αυτή η έλξη θα αποδειχτεί νεφελώδης.

Είσαι άντρας κι είναι κι αυτός. Είσαι ορθόδοξη κι είναι καθολικός. Είναι 30 κι είσαι 18. Είσαι Έλληνας και δεν είναι από ‘δω. Λεπτομέρειες, δίχως ουσία, που σε κάποιους στερούν, παρ’ όλα αυτά, την ευκαιρία να ζήσουν τον έρωτα. Δεν είναι λίγες οι φορές στις οποίες στερήσαμε απ’ τους εαυτούς μας τη διάνθιση του πιο όμορφου συναισθήματος, απλά και μόνο γιατί τα «πρέπει» που οι ίδιοι μας επιβάλαμε, μας αποτρέψαν απ’ το να διεκδικήσουμε την ευκαιρία. Τα «πρέπει», όμως, δεν έχουν θέση στον έρωτα. Οι άνθρωποι βρίσκουν αυτό που πάντα έψαχναν και συνειδητοποιούν πως δεν έχει καμία συνοχή με τα κουτάκια, τους κανόνες τους δικούς τους ή τα στερεότυπα μιας κοινωνίας.

Δεν είναι κακό να νιώσεις έλξη για κάποιον ομόφυλο, ούτε για κάποιον μεγαλύτερο, και ούτω καθεξής. Κακό είναι να καταπιέσεις τη φύση σου και τα ένστικτά σου, και να απορρίψεις κάτι που θα μπορούσε να σε κάνει στ’ αλήθεια ευτυχισμένο. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.

Τον σκέφτεσαι εκείνον τον άνθρωπο καθημερινά, αναρωτιέσαι πώς περνά κι αν σε θυμάται πού και πού. Χτυπά το τηλέφωνο κι ελπίζεις να ‘ναι αυτός, ενώ ξέρεις πως είναι αδύνατο, αφού δεν άφησες ποτέ ούτε την παραμικρή υπόνοια για το ότι σε ελκύει. Εσύ ο ίδιος δημιούργησες συνθήκες ενάντια του δικού σου εαυτού. Ύψωσες τείχη τόσο ψηλά που δεν άφησες περιθώριο σε κανέναν να πλησιάσει, ακόμα κι αν βαθιά μέσα σου αυτό είναι που θες.

Το ‘χεις ξανακάνει και στο παρελθόν αυτό και δεν ευόδωσε, το ξέρεις καλά. Μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Μην καταδικάσεις τον εαυτό σου, ξανά. Αν δεν μπορείς να πάψεις να σκέφτεσαι κάποιον, τηλεφώνα κι αν δεν αντέχεις να μην τον βλέπεις, πήγαινε στο μπαράκι που συχνάζει με την παρέα του. Βγάλε απ’ το μυαλό σου τη φωνή που σου ψιθυρίζει τα πιο απαισιόδοξα σενάρια.

Ξέχνα τους κανόνες και τον φόβο να μη γελοιοποιηθείς, γιατί γελοίο είναι το να πετάς στα σκουπίδια την ευκαιρία να εκφράσεις σε κάποιον τι πραγματικά αισθάνεσαι γι’ αυτόν.

Είναι προτιμότερο να χάσεις την ψευτοπερηφάνια σου για έναν άνθρωπο που επιθυμείς, παρά έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να ‘ναι δικός σου για μια ψωροπερηφάνια. Κι εξάλλου, ακόμα κι αν δεν πετύχει, εσύ θα ξέρεις πως προσπάθησες για κάτι που θέλησες πολύ, κι αυτό ίσως να ‘ναι το πιο σημαντικό.

Ο έρωτας, αυτός ο μικρός θεός, έρχεται απρόσμενα, εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν μπορείς να τον εξηγήσεις, γιατί αν μπορούσες, θα ‘ταν κάτι άλλο. Θα ‘ταν λογική κι αυτά τα δύο δε συμβαδίζουν. Γι’ αυτό, λοιπόν, όπως κι αν σου χτυπήσει την πόρτα, θα πρέπει να τον δεχτείς. Εσύ, όμως, δεν το κάνεις. Όχι γιατί φοβάσαι να ερωτευτείς, αλλά γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς ότι αυτός που ερωτεύτηκες δεν είναι αυτός που ιδανικά θα ευχόσουν να αγαπήσεις.

Αυτό, όμως, είναι κάτι που δε θα σταματήσει να συμβαίνει, μέχρι να αποδεχτείς ότι ο έρωτας σε διαλέγει, κι όχι εσύ αυτόν. Τώρα, αν εσύ επανειλημμένα επιλέγεις να αγνοείς αυτό που κατά βάθος ψάχνεις, είναι δικαίωμά σου. Στο κάτω-κάτω, τα συναισθήματα είναι κύματα που δε σταματούν ποτέ να έρχονται. Εμείς, όμως, είμαστε αυτοί που επιλέγουμε σε ποια απ’ αυτά θα σερφάρουμε.

Ας παραδειγματιστούμε, λοιπόν, απ’ τα λάθη του παρελθόντος κι ας μην τα επαναλάβουμε. Ας αναρωτηθούμε: Κι αν αυτός ήταν ο άνθρωπος της ζωής μας και τον αφήσαμε να φύγει, γιατί δεν πιστέψαμε πως ήμασταν αρκετοί γι’ αυτόν; Κι αν μόνοι μας καταστρέψαμε το μέλλον μας από φόβο; Ας πνιγούμε τώρα στα αμέτρητα «αν», που επιτρέψαμε ασφυχτικά να μας βασανίζουν.

Αφιερωμένο, λοιπόν, στους έρωτες που δεν παραδεχτήκαμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Που βάλαμε το «πρέπει» πιο ψηλά, χωρίς να αφήσουμε το συναίσθημα να αναπτυχθεί ή, αν το αφήσαμε, το καταπιέσαμε και το κρύψαμε βαθιά μες στις ψυχές μας.