Χρονοδιαγράμματα∙ ή αλλιώς εκούσιες φυλακές

Από παιδιά σχεδιάζουμε τη ζωή μας κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Κάνομε σχέδια για τα πτυχία, τις σχέσεις, τη δουλειά. Τι γίνεται, όμως, όταν η σειρά αυτών κάπως μπερδεύεται;

Θέλουμε να πάρουμε πτυχίο κάπου εκεί στα είκοσι δύο, που θα ‘ναι κι η κατάλληλη στιγμή για μια σχέση, να βρούμε ύστερα την ιδανική δουλειά, γιατί τι σημαίνει «ανεργία» τη σήμερον ημέρα; Κι αφού αποκατασταθούμε οικονομικά, τι καλύτερο απ’ τη δημιουργία οικογένειας; Όλα αυτά πριν τα σαράντα, φυσικά!

Κι αν η σχέση έρθει όταν οι σπουδές στο εξωτερικό σε περιμένουν; Κι αν η ιδανική δουλειά χρειάζεται μια προϋπηρεσία, που στα είκοσι δύο, προφανώς, δεν την έχεις; Κι αν η πρόταση για δημιουργία οικογένειας προλάβει την οικονομική ευελιξία; Τότε τι γίνεται;

Διώχνουμε ανθρώπους κι ευκαιρίες γιατί ήρθαν στη ζωή μας τη λάθος –για τους υπολογισμούς μας– στιγμή, κι οι στιγμές περνούν. Ό,τι φεύγει δεν επιστρέφει… Αλλά πώς να το δούμε, αφού είμαστε τυφλωμένοι απ’ τα χρονοδιαγράμματα που μόνοι μας βάζουμε στις ζωές μας; «Θα αφοσιωθώ στην καριέρα μου…» λέμε «…δεν έχω χρόνο για έρωτες». Και με το που τολμάμε να το ξεστομίσουμε, ο έρωτας χτυπάει το κουδούνι κι εμείς τον διώχνουμε, γιατί –τάχα– δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Μα όταν αυτή έρθει, ο έρωτας θα ‘χει φύγει κι ίσως και να μην ξαναβρεθεί. Ίσως αυτή η κατάλληλη στιγμή που περιμέναμε να μην έρθει ποτέ. Ίσως να ’ταν αυτή που αφήσαμε έτσι απλά να φύγει.

Ας ξεχάσουμε, λοιπόν, τις προθεσμίες και τα χρονοδιαγράμματα κι ας εμπιστευτούμε τη ροή των γεγονότων. Καμιά στιγμή δε θα ’ναι η κατάλληλη κι αυτό είναι που κάνει την κάθε στιγμή κατάλληλη! Ας αρπάξουμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται κι ας ζήσουμε τις στιγμές χωρίς να σκεφτόμαστε «τι» κι «αν».

Ας ζήσεις τον έρωτα έστω για ένα καλοκαίρι, κι αν η απόσταση μετά είναι εμπόδιο, θα ’χεις κρατήσει τις ωραίες στιγμές. Κι αν πάλι όχι, τότε θα ζεις τον έρωτα όσα χιλιόμετρα κι αν σας χωρίζουν, γιατί η απόσταση δε θα σημαίνει τίποτα, όταν ο άλλος θα σημαίνει τόσα πολλά. Θα αφοσιωθείς, βέβαια, και στις σπουδές σου, αλλά θα το κάνεις παράλληλα. Θέληση να υπάρχει κι όλα γίνονται!

Αν πάλι το πλάνο πάει κατά γράμμα ώσπου γίνεσαι τριάντα κι η σοβαρή σχέση δεν υπάρχει, μην αφήσεις να σε βιάσει ο ίδιος σου ο εαυτός. Άσε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους κι αν το παιδί έρθει και στα σαράντα, δεν έγινε και τίποτα. Στο κάτω-κάτω, εσύ έβαλες το χρονοδιάγραμμα, εσύ μπορείς κι οποιαδήποτε στιγμή να τ’ αλλάξεις.

Παγιδευόμαστε σε προθεσμίες που εμείς οι ίδιοι θέτουμε στους εαυτούς μας θεωρώντας πως είναι οι καλύτερες για το μέλλον μας, ξεχνώντας πως η ζωή έχει άλλα σχέδια για ‘μας. Και κάπως έτσι, οι στιγμές περνούν, οι άνθρωποι φεύγουν κι οι ευκαιρίες πετιούνται στα σκουπίδια, γιατί φοβόμαστε να υπερβούμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τα χρονικά περιθώρια που μόνοι μας μάς επιβάλαμε.

Φτάνουμε, λοιπόν, στα σαράντα κι ούτε ολοκληρωμένοι νιώθουμε ούτε ευτυχισμένοι, γιατί αφήσαμε το «εγώ» μας να εξαφανίσει τις προοπτικές μας. Γιατί ξέρουμε πως αν αφήναμε εκείνον τον καλοκαιρινό έρωτα να ανθίσει, ίσως τώρα να ‘χαμε την οικογένεια που ονειρευόμασταν. Αν στα είκοσι δύο πηγαίναμε σε εκείνη τη δουλειά, κι ας μην ήταν η ιδανική, μπορεί όλα να ‘ταν αλλιώς.

Και κάπως έτσι, ο άνθρωπος των ονείρων μας, η δουλειά κι η ζωή που φανταστήκαμε παραμένουν εκεί, στα μακρινά όνειρα.