Να χωρίζεις πριν σιχαθείς τον άλλο

Έχουμε μάθει όλοι να φεύγουμε τη σωστή στιγμή; Όταν πια όλα μέσα μας θα έχουν τελειώσει ή προτιμάμε να παλεύουμε και να πιέζουμε καταστάσεις που μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλουμε θα μας φέρουν;

Βολεμένοι σε μια πραγματικότητα που τελικώς δε μας αρέσει, αρνούμαστε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που φταίει και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ώστε να αισθανθούν οι ίδιοι μας οι εαυτοί καλύτερα. Ή μάλλον όχι, αρνούμαστε εμείς να δεχθούμε ποια είναι η πραγματικότητα. Έχουμε βαρεθεί, κουραστεί, ρουτινιάσει απ’ τη σχέση μας. Ο καθένας μπορεί να βάλει όποιο ρήμα τον βολεύει σε αυτή τη πρόταση. Την έχουμε φτάσει στο άκρο της. Για άλλους, αγγίζουμε το άκρο μέσα σε μερικούς μήνες και για άλλους μέσα σε ολόκληρα χρόνια. Έχουμε πάψει να δείχνουμε το ίδιο ενδιαφέρον κι ενθουσιασμό με πριν. Ήταν μια φούσκα που έσκασε. Και τι καταλάβαμε μέσα από αυτό; Πληγώσαμε έναν άνθρωπο.

Οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ. Έχουν αισθήματα. Οι λέξεις πονάνε. Είναι σωστή η παροιμία που λέει «η γλωσσά κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει». Όσο ήρεμα και να εξηγήσουμε ότι δε θέλουμε να είμαστε πια με έναν άνθρωπο, το αποτέλεσμα θα παραμείνει ίδιο. Επιπλέον, όσο πιο πολύ το καθυστερούμε τόσο χειρότερο γίνεται για εμάς και για αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Είναι δύσκολο να βρεις την κατάλληλη ευκαιρία να κάνεις μια τέτοια συζήτηση όπως εξίσου είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις εσύ ο ίδιος ποτέ είναι η κατάλληλη στιγμή να αποχωρήσεις.

Η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσουμε είναι όταν νιώσουμε κενοί μέσα μας. Άδειοι, χωρίς αισθήματα γι’ αυτόν που έχουμε δίπλα μας. Πριν αρχίσει το οτιδήποτε να μας ενοχλεί πάνω του, στο ντύσιμο του, στη συμπεριφορά του. Πριν αρχίσουμε να απορούμε με τον εαυτό μας για το τι κάναμε τόσο καιρό και ποσό λάθος ήταν αυτή η σχέση που δημιουργήσαμε.

Θα είναι ήδη αργά όταν αρχίσουμε να τον κατηγορούμε για όλα αυτά που τον θαυμάζαμε κι όταν δε θα έχουμε πια όρεξη ούτε το κατώφλι του σπιτιού μας να περάσουμε μαζί του. Όταν αρχίσουμε να αναζητούμε νέα ενδιαφέροντα και κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να αλλάξουμε παραστάσεις. Τότε θα καταλάβουμε ότι δε χωράει πλέον στη ζωή μας.

Γι’ αυτό και θα πρέπει να χωρίζουμε πολύ νωρίτερα, πριν φτάσουμε να διηγούμαστε σε φίλους και γνωστούς τις παραπάνω καταστάσεις. Δεν είναι ανάγκη να σιχαθούμε τον άλλον. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και στο διάστημα της σχέσης μας μάς προσφέρει πολλά. Έτσι είναι η ζωή. Απ’ τους ανθρώπους συνέχεια μαθαίνεις, με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο. Δε θα τον άδικο λοιπόν να φερθούμε έτσι; Δεν αξίζει κανένας τέτοια αντιμετώπιση, ό,τι λάθος κι αν έχει κάνει -πόσο μάλλον αν το λάθος είναι ξεκάθαρα δικό μας.

Η επιλογή ενός συντρόφου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αντικατοπτρίζει τη δική μας προσωπικότητα. Επομένως είναι δική μας ευθύνη αν κάτι πάει στραβά. Απ’ την άλλη οι άνθρωποι δεν είναι άψυχα όντα, να παίζουμε μαζί τους χωρίς αναστολές.

Όταν θα τα βρούμε με τον εαυτό μας και θα αισθανθούμε καλά μαζί του, τότε θα είναι κι η κατάλληλη εποχή να διαβούμε σε νέα μονοπάτια. Χωρίς λάθη που θα φθείρουν τους γύρω μας.