Οι φίλοι δε θα χαθούν γιατί πέρασαν σε άλλες πόλεις

Ήταν περίεργο το συναίσθημα εκείνης της Πέμπτης, της Πέμπτης που ανακοινώθηκαν οι βάσεις. Απ’ τη μία μεριά, πλημμυρισμένοι όλοι από χαρά για το αποτελέσματα, αφού ο κόπος κι η επίπονη προσπάθεια ενός χρόνου είχε πλέον ανταμειφθεί. Ένιωθες λύτρωση, ανακούφιση κι ελευθερία. Απ’ την άλλη, χιλιάδες φοβίες στοίχειωναν το μυαλό σου. Μια από αυτές: Άραγε θα κρατήσει αυτή η παρέα;

Μια παρέα  που, με το πέρασμα αυτών των έξι χρόνων στο γυμνάσιο και το λύκειο, υπέστη πολλές προσθήκες κι αφαιρέσεις, μέχρι να μπορέσει να σταθεί ως αυτή που είναι σήμερα. Μια παρέα που έχει ζήσει χάρες, λύπες, έχει σπάσει σε μικρότερες, έχει ξαναενωθεί  και μέχρι στιγμής είναι ακόμα ζωντανή -αλλά για πόσο;

Αναμφισβήτητα, όσο περνάει ο καιρός, πολλά πράγματα θα αλλάζουν. Νέες συνήθειες, νέα δεδομένα, νέες παρέες κι αυτή η ρημάδα η απόσταση που θα μας χωρίζει. Θα υπάρχει χρόνος για να ασχοληθείς; Ή μάλλον καλύτερα, θα υπάρχει όρεξη να ασχοληθείς;

Μπαίνοντας στα 18 και κλείνοντας τον κύκλο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ανοίγει ένας νέος, αυτός των φοιτητικών χρόνων. Ο καθένας σχεδιάζει το μέλλον του όπως το έχει ονειρευτεί και δύναται να αντιμετωπίσει διαφορετικές καταστάσεις. Οι δρόμοι μας σιγά-σιγά χωρίζουν. Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Η καινούργια παρέα έχει κάτι διαφορετικό απ’ την παλιά, αρχίζεις να κάνεις συγκρίσεις, ξεκινάς να αποκτάς μια διαφορετική νοοτροπία, αλλάζεις… Συνηθίζοντας , λοιπόν, στα νέα δεδομένα, καμιά φορά απαξιώνεις και τα παλιά.

Όμως, η νοσταλγία των εφηβικών σου χρόνων, κυρίως στα θρανία και το καλοκαίρι που πέρασε κι άφησε τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις από ταξίδια στα κυκλαδίτικα νησιά μέχρι φωνές και ξεκαρδίσματα στα παγκάκια ως αργά το βράδυ, έχουν δέσει περισσότερο την παρέα και δε θα σε αφήσουν σε ησυχία. Οι στιγμές που έχεις ζήσει θα μείνουν χαραγμένες κι ανεξίτηλες σε κάποια γωνιά του μυαλού σου.

Όταν θα νιώσεις τα ζόρια, θα ζητάς πίσω εκείνο το παιδικό φιλαράκι, που είχε τον τρόπο του να σε ηρεμεί. Εκείνη τη φίλη που ήξερε από μόδα και μπορούσε να σε συμβουλέψει σε κάθε σου αγορά. Εκείνον τον φίλο που άνετα μπορούσε να είχε περάσει ψυχολογία κι ήξερε πώς να σε κάνει καλά όταν με δάκρυα στα μάτια μοιραζόσουν τα προβλήματά σου. Εκείνη τη φίλη που με τα αστεία της σε έκανε πάντα να γελάς και να ξεχνάς για λίγο τον πόνο.

Η φιλία είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Οι δυνατές φίλιες είναι αυτές που αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου. Οι πραγματικοί φίλοι δε μένουν μόνο στα παλιά ούτε όταν τους ανοίγεται μια νέα πόρτα, κλείνουν εντελώς εκείνη την παλιά. Οι αληθινοί φίλοι σχεδιάζουν μαζί το μέλλον κι ας ζουν χωριστά. O πραγματικός φίλος είναι δύσκολο να βρεθεί, δυσκολότερο να χαθεί και κυρίως αδύνατο να ξεχαστεί. Φίλος είναι αυτός που στις δύσκολες στιγμές στέκεται δίπλα σου και σε υποστηρίζει.

Η τεχνολογία πλέον έχει αυτή τη μαγική ικανότητα, να μειώνει τις αποστάσεις και να φέρνει τον κόσμο πιο κοντά. Αυτός που πραγματικά έχει τη θέληση, μπορεί να το κάνει κι είμαι σχεδόν βέβαιη πως αν υπάρχει κι η αντίστοιχη ανταπόκριση, θα τα καταφέρει.

Επομένως, τα ταξίδια απ’ το ένα φοιτητικό σπίτι στο άλλο, οι ξεναγήσεις στα φοιτητικά στέκια, τα ξενύχτια και τα μεθύσια δε θα λείψουν από κανένα φοιτητή όσο καιρό σπουδάζει. Κι αν δεν υπάρχουν αυτές οι περιπέτειες, σίγουρα θα βρεθεί λύση για κάτι το διαφορετικό. Άλλωστε, ο καιρός περνάει γρήγορα κι οι διακοπές των Χριστουγέννων του Πάσχα και του καλοκαιριού, ανέκαθεν ενδεικνύονταν για μαζώξεις πίσω στον τόπο καταγωγής.

Κι όπως έχω υποσχεθεί στη δική μου παρέα: Στα ίδια μέρη θα τα «ξαναπιούμε».