Οι φίλοι ξέρουν πως δε θέλουμε να μιλάμε για όσα μας πληγώνουν

Τι θέμα πήγες κι άνοιξες πάλι; Βλέπεις, πονάει. Διαλύει τη καρδιά σε χίλια μικρά κομμάτια. Τόσο καιρό δε μιλούσε. Τόσο καιρό τα κρατούσε καλά μέσα του. Πάλευε με τα συναισθήματά του. Ξέρω, ήθελες να μάθεις, τον νοιάζεσαι τον κολλητό σου, δεν αντιλέγω, απλά είναι κάποια πράγματα που ανάλογα με τον χαρακτήρα του ατόμου, πολύ απλά δε λέγονται κι εμείς ως τρίτοι δεν πρέπει να τα αγγίζουμε. Φίλος σου είναι, μπορείς να καταλάβεις πολλά απ’ τη συμπεριφορά του.

Όχι, δε θέλει να μάθει τίποτα. Δε θέλει να ξέρει τι κάνει ο άλλος στη ζωή του, αν έχει προχωρήσει, αν έχει μπει κάποιο άλλο πρόσωπο μες στην ψυχή του, αν ακόμα θέλει να κάνει μια προσπάθεια με εκείνον. Όχι, οποιαδήποτε πληροφορία κι αν ξέρεις, ακόμα κι η πιο άσχετη, δεν τον αφορά. Ή τουλάχιστον δε θα πρέπει να τον αφορά. Γιατί προσπαθεί.

Προσπαθεί να ξεχάσει. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό πιέζει τον εαυτό του να ξεχάσει και να κάνει μια καινούργια αρχή, πιο αισιόδοξη. Γιατί τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν και τίποτα δε θα είναι ίδιο τώρα. Δε θέλει ούτε σαν σκιά να περνάει απ’ τις σκέψεις του κι εσύ λέγοντας μονό το όνομά του έφερες την καταστροφή. Άνοιξες μια πληγή που βρίσκεται βαθιά κρυμμένη, γεμάτη μνήμες από όμορφες στιγμές. Είναι σαν άθελά σου να βρήκες την αχίλλειο φτέρνα του, το πιο ευαίσθητο κομμάτι του εαυτού του. Σαν ο εχθρός του, να έριξε το τελευταίο του χαρτί για να τον καταστρέψει. Είδες τι ζημιά μπορεί να προκαλέσει μονό ένα όνομα;

Κρατάει μέσα του κάθε του σκέψη. Κάθε αμφιβολία κι ερωτηματικό. Φοβάται να σου ανοιχτεί, μην τον περάσεις για τρελό ή αρκετά τελειωμένο. Κατά βάθος ξέρεις -αν έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο με την περίπτωσή του- πως ούτε εσύ θα μπορέσεις να τον καταλάβεις ολοκληρωτικά. Θα τον νιώσεις, αλλά όχι στο έπακρο. Μόνο εκείνος ξέρει τις εκρήξεις συναισθημάτων που συμβαίνουν μέσα του. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ραγισμένες καρδιές τόσο εύκολα.

Ένας πόλεμος κυριαρχεί με πρωταγωνιστές τη λογική και την ψυχή του. Η πρώτη να του λέει να τα διαγράψει  όλα κι η δεύτερη να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία σε όλο αυτό. Μα κάθε ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι ρομπότ, να πατάς κουμπιά και να δίνεις εντολές στον εαυτό σου και ‘κείνος να τα εκτελεί, διαγράφοντας απ’ το σκληρό  δίσκο ό,τι προηγούμενο έχει συμβεί.

Προφανώς και δεν είναι στο χέρι του να επιτρέπει σε αυτόν τον κάποιον να στοιχειώνει τις σκέψεις του. Τι βρόμικα παιχνίδια μπορεί να παίξει αυτό το μυαλό -όσο μεγαλώνουμε, αυτό ανακαλύπτουμε. Προφανώς και κάνει προσπάθειες να ξεπεράσει αυτήν την απώλεια. Στο άκουσμα, όμως, αυτού του ονόματος κάθε προσπάθεια ξαφνικά εξαφανίζεται, σαν να μην έγινε ποτέ.

Γι’αυτό, λοιπόν, δεν αγγίζουμε τόσο ευαίσθητα θέματα. Τα αφήνουμε να περάσουν. Ο χρόνος είναι ο μόνος βοηθός που θα τα γιατρέψει. Και θα το καταλάβεις και μόνος σου, ότι αυτή η πληγή θα έχει κλείσει, όταν το  άκουσμα αυτού του ονόματος θα συνοδεύεται πια από ένα γλυκό χαμόγελο που δε θα επηρεάζει πλέον την ψυχολογία του.