Υπάρχει το εξής ερώτημα. Σε μια σχέση, θεωρούμε χωρισμό το να εξαφανιστεί το ένα μέλος της σχέσης για Χ διάστημα, μέχρι να θεωρήσει το άλλο ότι «οκ φίλος, δε θα γυρίσει, πάμε παρακάτω»;. Το αν είναι τίμιος χωρισμός ή όχι, είναι θέμα ηθικής, εδώ συζητάμε για την ύπαρξη ή μη. Χωρισμός θεωρείται, απλώς πολύ πολύ βάρβαρος κι ολίγον τι ανώριμος. Χωρισμός επίσης θεωρείται και το «δε θέλω πια να βρισκόμαστε», καθώς σημαίνει ότι καλά περάσαμε, ωραία ως εδώ, αλλά ως εδώ. Κόψιμο νήματος, διακοπή μιας συνέχειας, ή αναμενόμενη λήξη μιας συνθήκης που όδευε προς την παρακμή της;
Ο έρωτάς σου είναι ένα σκέτο μπέρδεμα;
Υπάρχει όμως χωρισμός αν μέσα σου δεν τον βιώνεις ως τέτοιο; Δηλαδή αν εσύ θεωρείς και πιστεύεις πως δε χώρισες, πώς μπορείς να υποστηρίξεις ότι όντως βίωσες έναν χωρισμό; Είναι προσωπική υπόθεση, κοινωνική συνθήκη, λαμβάνουμε το άλλο άτομο υπόψιν, παίζει το ρόλο αν θεωρούμε εμείς χωρισμό με τη στενή έννοια το ότι ξεκόψαμε την επαφή;
Ποιος ξέρει. Χωρισμός πάντως. Άρα υπό την ευρεία έννοια της διακοπής της μέχρι τώρα συνήθειας, ο χωρισμός υπάρχει. Εδώ πια συναντάται με την έννοια της μεταβολής, καθώς υπάρχει αναπροσαρμογή σ’ εκείνο που υπήρχε μεταξύ μας και πλέον υπάρχει κάτι νέο που μάς βρίσκει αλλιώς. Όπου «αλλιώς» πας και βάζεις το «χώρια» κι έχεις τον χωρισμό σου. Υπέροχες οι λέξεις όταν τις αναλύεις και σχηματίζουν δίπλα-δίπλα έννοιες.
Βρες εδώ το βιβλίο που θα δώσει απάντηση σε όλα όσα σκέφτεσαι για τις σχεδόν σχέσεις.
Ή κατέβασέ το σε όλες τις συσκευές σου.
Μια συζήτηση που έπρεπε να γίνει.
