Ξεπερνάμε κάποιον όταν ξεπερνάμε τον παλιό μας εαυτό –μιας κι είναι δεδομένο πως σε κάθε σχέση και κάθε συνύπαρξη γινόμαστε κάποιοι άλλοι–, όταν συμφιλιωνόμαστε με την απόρριψη –αφού είναι κι αυτή κομμάτι του παιχνιδιού–, όταν χωνεύουμε πως όλα είναι προδικασμένα να τελειώνουν –μέχρι να βρεθεί εκείνο το ένα που μας δώσει τη χαρά της μεγαλύτερης διάψευσης–, όταν παύουμε να νοιαζόμαστε. Όχι γιατί οι άλλοι δε νοιάστηκαν, όχι γιατί οι άλλοι φταίνε, όχι γιατί δε μας αγάπησαν ή δε μας εκτίμησαν. Εκείνοι, στην τελική, μπορεί και να τα έκαναν όλα σωστά, μπορεί εμείς να ήμασταν ο μ@λάκας της υπόθεσης κι όταν εκείνη κλείνει, ποσώς μας νοιάζει ποιος ήταν ο καλύτερος και ποιος ο χειρότερος, ας πούμε πως ήμασταν κι οι δύο μέτριοι.
Πόσο εύκολα όμως μπορείς να προχωρήσεις;
Μέτρια ερωτευμένοι, μέτρια πρόθυμοι να προσπαθήσουμε, μέτρια ικανοί να βρούμε μία λύση ή μέτρια ενθουσιασμένοι για να την ψάξουμε. Μέτρια ευτυχισμένοι στις καλές στιγμές μας, μέτρια δυστυχισμένοι στις κακές μας κι αυτή η μετριότητα σίγουρα δεν ήταν ικανή να μας κάνει ευτυχισμένους, ούτε τόσο αθώα όσο πιστεύαμε για να μη μας βλάψει και καθόλου.
Ξέρει κανείς πώς ξεπερνάμε το πρόσωπο;
Δες τι μπορείς να κάνεις για να πας παρακάτω μετά τον χωρισμό
Ένα e-book που θα σου κρατήσει συντροφιά ακόμα κι αν πας μόνος παραλία
