Εκεί όπου άκουσες το πρώτο «σ’αγαπώ». Εκεί όπου πέρασες τις ωραιότερες διακοπές της ζωής σου. Δεν είναι, πάντα, ο τελικός προορισμός αυτό που μένει στην καρδιά μας. Είναι οι αναμνήσεις που δημιουργούμε φτάνοντας εκεί!
Οι αρθρογράφοι του Pillowfights μοιράζονται μαζί σου το δικό τους «εκεί», που κρατάνε χαραγμένο στη μνήμη τους. Τις δικές τους συντεταγμένες από τα μέρη που σηματοδότησαν έναν παράφορο έρωτα, μια νέα αρχή, ένα ταξίδι δίχως τέλος και μια υπόσχεση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Μέρη, άνθρωποι, συναισθήματα, που τα έχουν πάντα μαζί τους, όπου κι αν βρίσκονται. Γιατί κάποιες αγάπες είναι (συντε)ταγμένες!
Νικολέττα Βασιλοπούλου
Δεν είναι απαραίτητο, όταν λέμε για τον έρωτα, να μιλάμε απαραιτήτως για έναν άνθρωπο. Καμιά φορά και τα μέρη σου προκαλούν την ίδια ταχυκαρδία, αυτόν τον ίδιο ενθουσιασμό. Και πάντα πρόκειται για έναν έρωτα που παραμένει για πάντα• δεν ξεφτίζει, δε χάνεται, δεν ξεφουσκώνει. Αιώνιος έρωτας, λοιπόν, για την Αιώνια Πόλη. Όνειρο ζωής να δω από κοντά τη Fontana di Trevi, να ρίξω κι εγώ ένα κέρμα, να ευχηθώ για κάτι, κι ας μην ξέρω τι, κι ας έχει ήδη γίνει η ευχή μου πραγματικότητα με την παρουσία μου εκεί. Οι συντεταγμένες, λοιπόν, της Fontana, για να θυμάμαι εκείνη τη στιγμή, να φορώ στο χέρι μου τις ίδιες τις αναμνήσεις και να φουντώνει η επιθυμία να βρεθώ και πάλι μπροστά στην επιβλητική του ομορφιά, κάθε φορά που το κοιτάζω!
Αναστασία Νάννου
Δεν αξίζει κάθε έρωτας να τον θυμάσαι, πόσο μάλλον να τον φέρεις ως αναπόσπαστο κομμάτι της μνήμης, ίσως και του σώματός σου. Ένας όμως, αν τον ζήσεις μία φορά, μένει ανεξίτηλος στην ψυχή σου. Η Θεσσαλονίκη. Όσο κλισέ κι αν μοιάζει ο χαρακτηρισμός «ερωτική», άλλη τόση ουσία θα νιώσεις ότι έχει βιώνοντας τον έρωτα σ’ αυτήν την πόλη. Το πρώτο ραντεβού κάτω απ’ τον Λευκό Πύργο με τρεμάμενα απ’ το άγχος χέρια κι ελαφρώς ιδρωμένα απ’ την αμηχανία. Η μυρωδιά από τσουρέκι που ερεθίζει ευχάριστα τη μύτη σου περνώντας απ’ την Αριστοτέλους, η γλυκιά ματιά γνώριμων περαστικών που συναντάς κάθε μέρα στο διάβα σου, το ηλιοβασίλεμα εκείνο του Βορρά που κάνει τα μάτια σου να λάμπουν, καθώς η θάλασσα βάφεται κόκκινη. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει η ζωή, ξέρω όμως ότι πάντα η μνήμη μου θα τριγυρνά εδώ, σε στενά που με κράτησαν χέρια που δεν είναι πια δικά μου, σε στέκια που αντάλλαξα φιλιά κλεφτά, σε διευθύνσεις που έστειλα ένα βράδυ στις φίλες μου για να μη με ψάχνουν, σε συναισθήματα που γεννήθηκαν μεταξύ ανθρώπων που είναι πια ξένοι, στις κοινές αναμνήσεις που αυτοί οι «ξένοι» μοιράζονται κρυφά. Στο «απόψε θα ‘θελα να ‘ρθεις» που σιγοτραγουδώ στον πρώτο σεβντά. Γιατί ο έρωτας, μάτια μου, είναι απ’ τη Θεσσαλονίκη!
Πωλίνα Πανέρη
Στην ερώτηση «Πού θα ήθελες να ‘σαι τώρα;» όλοι έχουμε μία απάντηση. Το δικό μου «εκεί» που θα ‘θελα κάθε στιγμή να ‘ναι «εδώ» μπήκε στη ζωή μου δέκα χρόνια πριν και με ‘πεισε πως δεν αγαπάς μόνο ένα ζευγάρι μάτια κι ένα χαμόγελο, αλλά κάποτε την πατάς με έναν βορειοδυτικό άνεμο, μια πλατεία κι έναν τσουπωτό πύργο. ΑΠΘ έγραψε η σχολή κι αυτό το «θήτα» έμελε να γίνει έρωτας. Έρωτας που κάπου στο κέντρο του βρήκε το καταφύγιό του για να στεγάσει φίλους κι εραστές, γέλια, μεθύσια κι όνειρα. Το πρώτο μου σπίτι, η πρώτη μου –κι αιώνια– αγάπη χώρεσε στον αριστερό καρπό μου για να μου θυμίζει όσα δε θέλω να ξεχάσω. Γιατί κάποιες αγάπες είναι (συντε)ταγμένες.
Έλλη Πράντζου
Μας παθιάζουν άνθρωποι, μας ξεσηκώνουν αρώματα, μας ταξιδεύουν μέρη. Όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή κι αυτός δεν είναι άλλος από τον έρωτα σε κάθε του μορφή. Εξάλλου ερωτευόμαστε καθετί που καταφέρνει να μας αγγίξει, με έναν τρόπο μοναδικό, κατευθείαν στο κέντρο εκείνο του εγκεφάλου που εκρήγνυται σκορπώντας ντοπαμίνη αβέρτα. Έχεις ανέβει ποτέ στο Πυροβολείο της Άνω Πόλης στην ερωτιάρα Θεσσαλονίκη; Αν ναι, τότε είναι σίγουρο ότι έχεις νιώσει για τι πράγμα μιλάω όσο, μαζί με τη θέα, κοίταζες κι εκείνα τα μάτια ή τα σκεφτόσουν ευχόμενος να ήσασταν μαζί. Ταυτόσημα με ό,τι πιο αισθαντικό, τα κάστρα, θα συμβολίζουν για μένα πάντοτε έναν ακραίο έρωτα που εκπληρώθηκε παραμένοντας τόσο παθιάρης σαν να έμεινε για πάντα παράνομος.
Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Όμορφα μέσα στα ψεγάδια τους, γεμάτα ρωγμές κι ατέλειες. Έτσι πρέπει να είναι όσα ερωτευόμαστε, στολισμένα με σημάδια που διηγούνται ιστορίες. Αυτά ερωτεύτηκα από παιδί στην πλατεία Αριστοτέλους, τα φθαρμένα της σημεία που έχουν φιλοξενήσει αμέτρητους έρωτες, τον αέρα της που μυρίζει νέα ξεκινήματα κι αυτό το σχήμα της αγκαλιάς που έχει, συμβολίζοντας ένα γλυκό, επαναλαμβανόμενο καλωσόρισμα σε όλα αυτά που ανυπομονώ να επιστρέφω. Αναμφίβολα λοιπόν, όπως οι πυξίδες, έτσι κι οι συντεταγμένες στην καρδιά και στο χέρι μου, δείχνουν πάντα στο Βορρά.
Γιοβάννα Κοντονικολάου
Ένα υπόγειο που πρέπει να ξέρεις για να το βρεις, μια ξύλινη σκηνή και πολλά ξυπόλυτα πόδια. Εκεί ερωτεύτηκα, έκλαψα, γέλασα πάρα πολύ, έμαθα να βλέπω κι όχι απλώς να κοιτάζω, έμαθα να περπατάω, να παρατηρώ τον κόσμο με τρόπο διαφορετικό, να αποδέχομαι. Αγάπη θα έχω πάντα, την ίδια που έχω από την πρώτη στιγμή. Υπήρξα σ’αυτό το θεατράκι με τόσους τρόπους που πια με ορίζει και πάντα θα με ορίζει. Εκεί, στον κάτω όροφο, κατεβαίνεις 26 σκαλιά και φτάνεις στη νιρβάνα σου. Εκεί που τίποτα δεν είναι λάθος, εκεί που οι άνθρωποι μαθαίνουν να αγαπούν το σώμα τους και να κλείνουν το μυαλό τους. Αν αξίζει να έχεις χαραγμένη μια πορεία, τότε αυτή αξίζει να οδηγεί σε μια απόλυτη παιδική ευτυχία. Κι εσύ φορώντας τη στο χέρι σου, δε θα ξεχάσεις ποτέ.
Βασιλική Γουγούλα
Μπορεί όντως να ισχύει το «όπου γης και πατρίς», ειδικά όταν έχεις αναπτύξει την ικανότητα να προσαρμόζεσαι εύκολα και γρήγορα σε νέα δεδομένα και καταστάσεις, ωστόσο η γενέτειρά σου θα ‘ναι πάντα χαραγμένη στην καρδιά σου. Γέννημα θρέμμα Σαλονικιά, την πόλη αυτή την αγάπησα, γιατί ήταν η πρώτη που περιπλανήθηκα στα σοκάκια της και μοιράστηκα μαζί της άγχη, γέλια, κλάματα, χαρές, βόλτες με παρέες. Η θάλασσα το στολίδι της νύμφης του Θερμαϊκού, το απέραντο γαλάζιο της επιτρέπει στο βλέμμα σου να περιπλανηθεί. Σύμβολό της ο Λευκός κι οι συντεταγμένες της χαραγμένες πλέον βραχιόλι που φοράω στο χέρι μου, ώστε όπου κι αν βρεθώ να μου θυμίζουν πάντα από πού ξεκίνησα. Γιατί είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε την αφετηρία και τα πρώτα μας βήματα, μιας και η Θεσσαλονίκη είναι για μένα έρωτας από κείνους που δεν ξεπερνάς με κανέναν επόμενο.
Μάιρα Τσιρίγκα
Θάλασσα, αστέρια, έρωτας και παγωτό. Μόνο ένα νησί τα έχει όλα όπως ακριβώς τα θέλω. Μιλώ για την Ιθάκη στο Ιόνιο, αλλά και γενικότερα για τη δική μου Ιθάκη, όπως την έχω ονειρευτεί. Ένα δελεαστικό σημείο στον χάρτη που με γοητεύει με τα τοπία και την ιστορία του. Μα κι ένα θελκτικό σημείο μέσα μου που με ενθουσιάζει να εξερευνήσω. Είναι ο δικός μου συμβολικός προορισμός. Δεν έχω πάει ακόμα ή καλύτερα δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, αλλά έχοντας αυτό το νησί σε σκαλιστές συντεταγμένες πάνω μου, θα μου υπενθυμίζει τον προορισμό μου. Θα ‘ναι λες και ταξιδεύω τακτικά προς τα εκεί, λες κι είμαι μόνιμα κοντά του.
Βρες τις δικές σου συντεταγμένες και χάραξέ τις σε ένα 3rdFloor Coordinate. Έτσι, το «εκεί» θα είναι πάντοτε εδώ! Χαραγμένο στο κόσμημα της επιλογής σου, για να το φοράς στο χέρι, τον λαιμό ή το δαχτυλίδι σου!
