Το πρώτο για τ’ οποίο αναρωτιέται ο ιντερνετικά ενθουσιασμένος είναι για τις σκέψεις του συνομιλητή του και κυρίως για τις σκέψεις που τόν αφορούν άμεσα. Ελλείψει απτών στοιχείων επιστρατεύει φαντασία, πρότερη εμπειρία κι ευρηματικότητα ώστε να διαλευκάνει το μυστήριο, ένα μυστήριο που πιθανόν θα λύνονταν πολύ γρηγορότερα αν απλώς επιδίωκε μια άμεση συνάντηση. Καθώς όμως η έννοια της αμεσότητας όπως και της ταχύτητας είναι έννοιες σχετικές κι υποκειμενικές, είναι αρκετές οι φορές που οι ερωτοτροπόντες έχουν μπει σε μια φόρμουλα σχέσης -ας μας επιτραπεί η λεκτική αυθαιρεσία- χωρίς να ‘χουν συναντηθεί ποτέ από κοντά.
Αναρωτιέσαι ποια στοιχεία φτιάχνουν μια σχεδόν σχέση;
Δες εδώ.
Καλημέρες, καληνύχτες, αναφορές ημερησίου προγράμματος, διαρκής ανταλλαγή φωτογραφιών, τραγούδια, meme, εξομολογήσεις, πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις, αστειάκια, βιντεοκλήσεις και -πικάντικες ή μη- υποσχέσεις μιας συνάντησης που όλο δείχνει ν’ αναβάλλεται. Τις περισσότερες φορές αυτές οι υποσχέσεις διαψεύδονται εξαιτίας ενός παράγοντα εξωτερικού: απόσταση, πιεσμένο ωράριο, υποχρεώσεις, όλες οι πιθανές αιτίες επιστρατεύονται συνήθως ως δικαιολογίες- και στο σημείο εκείνο είναι που μάλλον ξεκινά η παρεξήγηση, μια παρεξήγηση που επίσης πιθανόν να είχε αποφευχθεί νωρίτερα αν επιλέγαμε την ευθύτητα.
Γενικώς, όταν πρωτογνωρίζουμε κάποιον είναι κάπως παράλογο ή/και συναισθηματικά ανώριμο να βιαστούμε να δηλώσουμε μια συγκεκριμένη πρόθεση. Ειδικότερα στα ερωτικά αν μια προσέγγιση δείχνει να είναι η ιδανική, αυτή πιθανότατα θα ήταν η «πάμε όπου μας πάει ο άνεμος»· μέχρι τουλάχιστον να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τι νιώθουμε. Ακόμη όμως κι αν δεν ξέρουμε απόλυτα τι θέλουμε, συνήθως ξέρουμε τι δε θέλουμε. Δεν ξέρουμε όμως επίσης στο ξεκίνημα μιας γνωριμίας τι θέλει ο άλλος, πόσο μάλλον όταν αυτός ο άλλος μάς είναι άγνωστος.
