Πρόσφατα σε ξαναείδα τυχαία. Παράξενο, έτσι; Τόσο καιρό μετά και σε συναντάω σε μέρη που ποτέ δε φανταζόμουν. Να το επεδίωκα, δηλαδή, δε θα τα κατάφερνα. Σε είδα από μακριά, δεν ήρθα να σου μιλήσω, με είδες κι εσύ, μα κατάλαβες πως σε απέφυγα. Και πολύ ορθώς έπραξα. Τι να λέγαμε; Εμείς, που κάποτε μιλούσαμε ώρες ατελείωτες, να αρκούμαστε στα τυπικά «τι κάνεις»; Κατάντια. Ήσουν ήρεμος, φαινόσουν καλά. Εγώ σε ξέρω καλύτερα από όλους, καταλαβαίνω τη διάθεσή σου από τον τρόπο που κάθεσαι, από το ύφος σου. Και χάρηκα.
Πέρασε πολύς καιρός μέχρι τα «να περνάς καλά» που σου έλεγα, να έχουν ισχύ, να μην υπονοείται κάτι του στιλ «να μου πας στο διάολο», «που να μη σώσεις να ξαναχαρείς τίποτα» και λοιπές κατάρες που κρύβονται πίσω από δήθεν ανωτερότητες. Δήθεν, ναι, γιατί εγώ δεν ξέρω κανένα ερωτευμένο να εύχεται από καρδιάς να είναι ο άλλος ευτυχισμένος μακριά του. Ξέρω πως ρωτάς για μένα. Πιάνεις κοινούς γνωστούς μας για να μάθεις νέα μου. Καταλαβαίνω πως επιδιώκεις να σου στείλω κάτι, τώρα από εγωισμό ή από ενδιαφέρον, άγνωστο. Δε θα το κάνω, όμως, και το ξέρεις.
Αντιφάσεις, ακρότητες, υποσχέσεις, μεγαλοστομίες, διαψεύσεις και σκληρές κριτικές.
Μου ζήτησαν να τους πω τι ένιωσα, όταν σε είδα. Τίποτα δεν ένιωσα. Ούτε ίχνος απ’ την παλιά ταραχή, ούτε μια επιθυμία να έρθω κοντά σου, ούτε θυμός, ούτε πίκρα. Κάθε φορά που σε βλέπω ή σε αναπολώ, το ίδιο κενό. Και μια επιθυμία να είσαι στ’ αλήθεια τόσο καλά, όσο φαίνεσαι. (Διάβασε τη συνέχεια εδώ)
Βρες εδώ την απόλυτη συλλογή από 40 ερωτογραφήματα.
Κατέβασε το e-book σε όλες τις συσκευές σου!
