Συνδυάζοντας μια σχέση με τον χρόνο και βρίσκοντας όλα εκείνα που τη συνδέουν μαζί του καταλήγουμε στο ότι πιο κοντά σε αυτό που ονομάζουμε λήξη ή τέλος, είναι το φαινόμενο του χωρισμού. Χωρίζεις και τελειώνει η σχέση, έτσι ορίζει η σύμβαση των ερωτικών μας κανόνων.
Μπορεί να τελειώσει μια σχέση που για κάποιους δεν άρχισε ποτέ;
Χωρίζουν οι άνθρωποι που δεν ήταν ποτέ μαζί; Χωρίζουν ναι. Γιατί αρχικά ήταν μαζί. Ο λόγος που μας μπερδεύει η έννοια του χωρισμού συνδυαστικά με την ελεύθερη σχέση, είναι γιατί λειτουργούμε με συναισθηματικά κλισέ. Απλοποιούμε τον χωρισμό δίνοντάς του μονοδιάστατη μορφή και λέμε πως εφόσον εγώ ο Μήτσος κι εγώ η Σοφούλα ως χωρισμό αντιλαμβάνομαι αυτά τα πέντε στερεότυπα, στάδια, δαμάσκηνα βρε αδερφέ, τότε οτιδήποτε άλλο δεν είναι χωρισμός. Κι η βανίλια δαμάσκηνο είναι όμως, δε θέλω να σε σοκάρω.
Από άποψη χρόνου και μόνο, από το dt (η μικρότερη μονάδα μέτρησης χρόνου) έως και την αιωνιότητα του απείρου, ο χωρισμός υφίσταται και δεν πάει η σχέση να συνοδεύεται από όλα τα επιρρήματα μαζί. Καληνύχτα και φιλάκια. Δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε αυτό. Το θέμα είναι πώς εμείς τον αντιλαμβανόμαστε, αν τον αποσυνδέσουμε από την πιο απτή του μορφή και πάμε και χωθούμε στην αίσθηση που αφήνει. Εκεί αρχίζει το σωστό το πανηγύρι. Στις αισθήσεις.
Βρες εδώ το βιβλίο που θα δώσει απάντηση σε όλα όσα σκέφτεσαι για τις σχεδόν σχέσεις.
Ή κατέβασέ το σε όλες τις συσκευές σου.
Μια συζήτηση που έπρεπε να γίνει.
