Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά μου είναι η ασθενική μνήμη, η οποία άλλοτε λειτουργεί λυτρωτικά και άλλοτε δημιουργεί διάφορα ευτράπελα τηλεοπτικού χαρακτήρα. Ωστόσο ανεξίτηλα έχει χαραχτεί ένα πρωινό όταν κατεβαίνοντας με τις παιδικές μου φίλες την επιβλητική σκάλα του 12ου Δημοτικού Σχολείου σχολιάζαμε γελώντας πώς θα θέλαμε να μοιάζει ο σύντροφος καθεμιάς ανάλογα τον χαρακτήρα της. Οι εκτιμήσεις μας ήταν, όπως θα περίμενε κανείς από εντεκάχρονα κορίτσια, ουτοπικές με λουλούδια, λιβάδια, δώρα, ταξίδια και όμορφες στιγμές. Όπως όμως η ιστορία μπορεί να αποδείξει περίτρανα, τα λουλούδια μαραίνονται, τα λιβάδια ξεμακραίνουν, τα δώρα μπαίνουν πίσω στα κουτιά τους, τα ταξίδια αναβάλλονται και πάνω απ’ όλα οι όμορφες στιγμές μπορεί να πάψουν να είναι όμορφες. Πολλές φορές οριστικά.
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα ατόμων που χάθηκαν άδικα ή έχουν υποστεί άσχημες και παθογόνες συμπεριφορές, θα ήταν ίσως χρήσιμο να εξετάσουμε πώς μπορεί ένας οξύθυμος χαρακτήρας σε μια σχέση να μην είναι απλώς μια δυσμενής συνθήκη, αλλά μια αβάσταχτη καθημερινότητα, όχι μόνο γι’ αυτόν που υφίσταται τη συμπεριφορά και τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και για τον ίδιο τον θύτη, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις ούτε και εκείνος είναι ευχαριστημένος με την πραγματικότητα που βιώνει.
Ένα από τα βασικότερα προβλήματα σε τέτοιου είδους συγκυρίες είναι η οπτική από την οποία επιλέγουμε να τις δούμε και να τις αντιμετωπίσουμε. Συνήθως εστιάζουμε στην φθοροποιό συμπεριφορά και στο πόσο άσχημα μάς κάνει να αισθανόμαστε. Και φυσικά αυτό είναι εύλογο και αναμενόμενο. Αυτό που συνήθως δεν μπορούμε να κάνουμε όταν ο σύντροφός μας μας μειώνει, μας προσβάλλει, μας κάνει να νιώσουμε άσχημα κατά τη διάρκεια μιας λογομαχίας είναι να κατανοήσουμε ότι δεν είναι δική μας ευθύνη η κακότροπη συμπεριφορά του και δεν πρέπει να το πάρουμε προσωπικά. Και εάν αποτελεί οξύμωρο το ότι δεν πρέπει να πάρουμε προσωπικά μια προσωπική σχέση, ας αναλογιστούμε ότι ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας έχει βιώσει κάποιες εμπειρίες που καθόρισαν τη συμπεριφορά και τα στοιχεία του χαρακτήρα του. Αυτό φυσικά δε δικαιολογεί τη χειριστική στάση του, είναι παρ’ ολ’ αυτά ένα πρώτο βήμα σε μια προσέγγιση που τον πρώτο ρόλο δεν τον παίζει ο άλλος, αλλά εμείς. Εμείς είμαστε αυτοί που κατά πάσα πιθανότητα συνεχίζουμε να ανεχόμαστε τα σαθρά όρια που οι ίδιοι θέσαμε και δεν αναλάβαμε με συναισθηματική γενναιότητα να απομακρυνθούμε από αυτή τη συνθήκη. Στις περιπτώσεις βεβαίως που αυτό ήταν εφικτό και η επικίνδυνη τοξικότητα δεν είχε δημιουργήσει έναν επικίνδυνο και παθολογικό εγκλωβισμό. Εκεί, ίσως η βοήθεια ειδικών να είναι επιβεβλημένη.
Είναι ξεκάθαρο, πιο πολύ από ποτέ ίσως στις μέρες μας, ότι η αγενής, προσβλητική και χειριστική συμπεριφορά σε μια ερωτική σχέση δείχνει ένα βαθύτερο αγκάθι στην επικοινωνία και έλλειψη σεβασμού εκ θεμελίων. Το να προσπαθήσουμε να δικαιολογήσουμε την άσχημη μέρα ή την «κακιά στιγμή» κάποιου μπορεί να απαλύνει τον δικό μας πόνο προσωρινά, σίγουρα όμως δε θα μας ωφελήσει μακροπρόθεσμα στο να καταφέρουμε να απεμπλακούμε συναισθηματικά και να αναγνωρίσουμε την προσωπική μας αξία. Φυσικά αυτό είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, αν αναλογιστούμε ότι ο άνθρωπος που προσπαθεί ασθμαίνοντας να μας πείσει με τον πιο ακατάλληλο τρόπο ότι έχει δίκιο είναι ο άνθρωπος που έχουμε αγαπήσει με όλο μας το είναι, ο άνθρωπος που έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες για την προσωπική μας ευτυχία, ο άνθρωπος που έχουμε συνηθίσει σε βαθμό εθισμού να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε μαζί. Είναι ο άνθρωπός μας.
Το πιο σημαντικό κομμάτι μετά τη διαδικασία της αποστασιοποίησης είναι αυτό της συγχώρεσης και της κατανόησης. Το να παραμένουμε αγκιστρωμένοι σε αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα δε μας βοηθά στην προσωπική μας εξέλιξη και ευημερία. Η θετική μας στάση μπορεί να δώσει στον σύντροφό μας το έναυσμα να κατανοήσει περισσότερο την αρνητική του συμπεριφορά και να επανεξετάσει τους τρόπους με τους οποίους επικοινωνεί μαζί μας. Αυτή η λύτρωση φυσικά δε συνεπάγεται αυτόματα ότι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε μαζί στη ζωή. Σημαίνει όμως ότι δε θα χρειαστεί να ξυπνήσουμε ένα πρωί μισώντας ο ένας τον άλλο και ότι δε θα αισθανόμαστε ότι καθημερινά βρισκόμαστε σε ένα πεδίο μάχης από το οποίο κάποιος πρέπει να βγει νικητής. Οι σχέσεις δεν είναι πεδία μάχης, ούτε βουνά τα οποία πρέπει να ανεβούμε αγκομαχώντας από τον βοριά. Είναι ένας πράσινος λόφος στην κορυφή του οποίου μας φυσά ένα δροσερό αεράκι. Και κάποιος είναι εκεί για να μας δώσει τη ζακέτα μας.
Συντάκτης: Βασιλική Χατζή
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
