Δεν έκαψαν ποτέ τις γέφυρες με το παρελθόν τους

Παρελθόν, παρόν και μέλλον ή αλλιώς οι στιγμές που ζήσαμε, ζούμε και θα ζήσουμε. Φαινομενικά ξεκάθαρη η οριοθέτηση του χρόνου, τι γίνεται, όμως, όταν το ένα μπλέκεται στο άλλο; Πώς ορίζουμε τις καταστάσεις εκείνες που αν και μετρούν χρόνια πριν, συνεχίζουν κι επηρεάζουν το τώρα και το μετά;

Για πολλούς το παρελθόν είναι τετελεσμένο και προσπαθούν μετά μανίας να το διαγράψουν, ενώ για άλλους αποτελεί μάθημα για τη μελλοντική τους ζωή. Πύρινα βλέμματα σηματοδότησαν την αρχή ενός έρωτα που εξελίχθηκε σε σχέση, η οποία με τη σειρά της οδήγησε σε μέρες ευφορίας και πάθους. Το πάθος μετατράπηκε σε μίσος κι η μόνη λύση αποδείχθηκε ο χωρισμός. Όλοι έσπευσαν να συμπεράνουν ότι ο κύκλος έκλεισε και ν’ αναστενάξουν γεμάτοι λύπη για το τέλος ενός μεγάλου έρωτα που ανήκε πλέον αποκλειστικά στο παρελθόν.

Όλοι, εκτός από δύο. Τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Αφήνοντας το παρελθόν να νομίζει ότι κέρδισε, αποφάσισαν εν αγνοία του να το μετατρέψουν σε παρόν. Και, γιατί όχι, σε μέλλον. Έκαναν πως ξεχνούσαν για λίγο ό,τι έγινε, κορόιδευαν τους πάντες, αλλά μόλις πήγαιναν να κοροϊδέψουν τους εαυτούς τους, θυμόντουσαν την υπόσχεση που είχαν δώσει και γυρνούσαν πίσω ο ένας στον άλλο. Οι νύχτες ξαναζωντάνευαν δείχνοντας στιγμιαία μία μικρή αναλαμπή του ένδοξου παρελθόντος, όμοια με αστραπή πριν από καταιγίδα. Πέφτει ξαφνικά, σκίζοντας στα δύο το σκοτάδι, κυριαρχεί για λίγο κι έπειτα ο ουρανός φαντάζει και πάλι κατάμαυρος.

Πώς ορίζεται, επομένως, αυτό το κλωθογύρισμα στο χρόνο; Πώς μπορείς να εξηγήσεις σ’ αυτόν που ζει το «τώρα» μαζί σου ότι το «μετά» ανήκει σ’ ένα νεύμα του παρελθόντος; Όταν ο έρωτας γίνεται μονάδα μέτρησης του χρόνου, δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον. Μόνο παρόν. Ζεις για το τώρα κι αδιαφορείς για όσα έχουν προηγηθεί ή για εκείνα που έρχονται. Το μόνο που σ’ ενδιαφέρει είναι οι στιγμές· εκείνες που ζεις και σε λίγο θα έχουν γίνει πλέον παρελθόν.

Κι έρχεται ως απόρροια των παραπάνω το εξής ερώτημα: Πόσο μπορείς να εμπιστευτείς ένα άτομο που μετράει το χρόνο με βάση τον έρωτα; Ένα άτομο που ζει το παρόν με μικρά διαλείμματα παρελθόντος;

Δύσκολη η απάντηση, όπως κι η αιτιολόγηση αυτής. Γιατί, δυστυχώς για μερικούς, ο έρωτας είναι πιο δυνατός απ’ το χρόνο. Μπορεί να μας πιπιλάνε συνεχώς το μυαλό ότι «ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα», όμως, σ’ αυτήν την περίπτωση, ο έρωτας δεν επιδέχεται θεραπεία. Ή σκοτώνεις εξαρχής το μικρόβιο ή μαθαίνεις να ζεις από ‘δω και στο εξής μαζί του.

Μαθαίνεις ότι πλέον η ζωή σου θα μοιάζει με πορεία διαμαρτυρίας, έχοντας ως κεντρικό σύνθημα την προσκόλληση στο παρελθόν. Σ’ έναν έρωτα που μία θα μετράει το χρόνο αντίστροφα και μία κανονικά. Μία θα σε κάνει να στέκεσαι γερά στα πόδια σου και μία θα χάνεις τη γη από κάτω τους.

Μήπως όλα αυτά σου φαίνονται νοσηρά; Μήπως νιώθεις να πνίγεσαι μ’ όλη αυτή τη χρονική ρευστότητα και την ερωτική περιπέτεια; Μη φοβάσαι. Να είσαι βέβαιος ότι τα διαλείμματα στο παρελθόν θα ‘ναι οι ανάσες που θα παίρνεις για να μπορέσεις ν’ αντεπεξέλθεις στο ασφυκτικό παρόν.

Τα παράθυρα του παρελθόντος σου δείχνουν τη θέα στο παρόν και το μέλλον.