Φλερτάροντας την άσφαλτο

Είναι εκείνες οι μικρές κουκκίδες που παρατηρείς φευγαλέα στον αριστερό καθρέφτη του αυτοκινήτου σου, εκείνες που μεγαλώνουν ολοένα και περισσότερο καθώς περνούν τα δευτερόλεπτα, ώσπου στο τέλος καταλήγεις να τρως τη σκόνη τους. Ελίσσονται με χάρη ανάμεσα στην κυκλοφορία και κάνουν τους οδηγούς των αυτοκινήτων να βλαστημούν χειρότερα κολλημένοι στην κίνηση.

Αγόρια και κορίτσια, τυλιγμένα στα δερμάτινα, κρατούν τα σκήπτρα των easy riders επιδεικνύοντας τις ικανότητές τους στην άσφαλτο. Για μερικούς είναι απλό· λες κι ο προορισμός τους ήταν ξεκάθαρος εξ αρχής. Η μηχανή είναι ο μεγάλος τους έρωτας. Την φροντίζουν περισσότερο απ’ το σπίτι τους. Συνοδοιπόρος σε όλες τις περιπέτειές τους,  είναι η ερωμένη τους.

Πάνω σε δυο τροχούς έχουν ζήσει τις πιο συναρπαστικές στιγμές της ζωής τους. Η μηχανή ήταν εκείνη που είδε το χαμόγελο, το δάκρυ, τον μελλοντικό σύντροφο του αναβάτη της. Ο οδηγός, απ’ την πλευρά του, ήταν αυτός που καρδιοχτύπησε τρελά όταν η αγαπημένη του χρειάστηκε τα έμπειρα χέρια ενός μηχανικού. Σε όλα μαζί. Μια σχέση πάθους που δύσκολα τελειώνει.

Πόσες και πόσοι δεν έχουμε γουρλώσει τα μάτια από θαυμασμό στη θέα μιας μαύρης χιλιάρας; Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ζηλέψει την αδρεναλίνη που διακατέχει τους ανθρώπους αυτούς, ευχόμενοι να βρισκόμασταν εμείς στη δική τους θέση; Αγέρωχοι καβαλάρηδες της σύγχρονης εποχής.

Στην όψη μιας μοτοσυκλέτας δύο είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα που επικρατούν. Από τη μια έχουμε τους ένθερμους υποστηρικτές της κι απ’ την άλλη τους ανυποχώρητους εχθρούς της. Κάτι σαν εθνικός διχασμός, θα λέγαμε. Σε όποια, όμως, πλευρά κι αν εντάσσεται κανείς, ένα είναι σίγουρο: Δε γίνεται να μην την προσέξεις. Πρώτα ακούς τον ήχο της κι έπειτα την βλέπεις.

Τι είναι, όμως, στην πραγματικότητα αυτό που κάνει ξεχωριστή τη βόλτα με τη μηχανή; Η ταχύτητά της; Μπα. Αν η μόνη σου έννοια είναι οι κόντρες μια χαρά βολεύεσαι και μ’ ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Τότε τι; Τι είναι εκείνο που την ξεχωρίζει; Μάλλον είναι η αίσθηση ελευθερίας που προσφέρει, η αμεσότητα που έχει ο οδηγός με την άσφαλτο -επιχείρημα που κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί με άλλη οπτική και σαν αρνητικό της.

Η ανάβαση στη μοτοσυκλέτα προσφέρει μια αίγλη διαφορετική από εκείνη του αυτοκινήτου. Ακόμα και την πιο κοντινή απόσταση να διανύσεις, αισθάνεσαι κυρίαρχος του δρόμου. Σου φτιάχνει το κέφι, πώς το λένε. Άσε δε και το φλερτ. Όπως και να το κάνουμε, η εικόνα ενός μηχανόβιου είναι σέξι. Σαν σκηνή από ταινία: ενώ προχωράς, σταματάει λίγα μέτρα μπροστά  σου κόβοντας το δρόμο. Ο οδηγός της βγάζει αργά-αργά το κράνος, σχεδόν αισθησιακά. Κι εσύ βρίσκεσαι στην τρομερά δύσκολη θέση τι να θαυμάσεις περισσότερο· το αστραφτερό χαμόγελο του αναβάτη της ή την εντυπωσιακή μηχανή του;

Υπέρμαχοι και μη της βασίλισσας της ασφάλτου καρδιοχτυπούν ακόμα και στο άκουσμά τους. Ατίθασα νιάτα ονειρεύονται διαρκώς τη στιγμή που θα την καβαλήσουν, ενώ γονείς τρέχουν στις εκκλησίες ανάβοντας κεριά και παρακαλώντας το Θεό να προσέχει τα βλαστάρια τους. Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάνουν σχέδια για τη μελλοντική τους ζωή. Μοναχικοί καβαλάρηδες βγαίνουν βόλτα τη νύχτα ταράζοντας τον ύπνο των φιλήσυχων πολιτών. Πεζοί τρέχουν απεγνωσμένα να βρουν καταφύγιο στα πεζοδρόμια, μήπως και ξεφύγουν απ’ την ορμή της. Με λίγα λόγια, προκαλεί ταραχή στο πέρασμά της.

Οι δίτροχες «σκοτώστρες», σύμφωνα με τους επικριτές τους, αποτελούν υψηλό κίνδυνο -και δεν είναι ψέμα. Μα το μοναδικό επιχείρημα πάνω σ’ αυτό είναι ότι δε φταίει η ίδια η μηχανή, αλλά ο εκάστοτε οδηγός. Η σωστή οδηγική συνείδηση κι η ασφάλεια είναι παντού αναγκαία· είτε αφορά αυτοκίνητο, είτε μηχανή, είτε ποδήλατο.

Η αγάπη εν τέλει για τις μοτοσυκλέτες είναι καθαρά προσωπική υπόθεση του καθενός. Ο σεβασμός, όμως, της ανθρώπινης ζωής είναι υποχρέωση όλων μας.