Η ευθύνη ανήκει μονίμως στους άλλους∙ έτσι μας βολεύει

Σκισμένες φωτογραφίες στο πάτωμα, σωρός από ρούχα που δεν έχεις αποφασίσει ακόμα αν θα τα στείλεις πακέτο στον ιδιοκτήτη τους ή θα τα χρησιμοποιήσεις για προσάναμμα τώρα που έπιασαν τα κρύα, κι εσύ να χορεύεις γύρω τους, μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα αλά Νίκος Κούρκουλος, το γνωστό άσμα για τη συντέλεια της ζωής.

Κάθε χωρισμός είναι επώδυνος, ακόμη κι εκείνοι που σηματοδοτούνται από εμάς τους ίδιους. Ο πρώτος καιρός είναι πάντοτε ο πιο δύσκολος. Σηκώνεσαι το πρωί και ψάχνεις μάταια το καθιερωμένο μήνυμα για «καλημέρα». Ξαφνικά το σπίτι, που άλλοτε πάσχιζες να έχεις στην εντέλεια και γκρίνιαζες συνεχώς για την ακαταστασία του, σου φαίνεται υπερβολικά τακτοποιημένο, βουβό κι άδειο. Επιστρέφεις απ’ τη δουλειά και καταλήγεις να παίρνεις με τη σειρά τα τηλέφωνα για ν’ αφηγηθείς στον πρώτο διαθέσιμο φίλο τη μέρα σου. Παλεύεις να συμβιβαστείς με τη μοναξιά σου. Προσπαθείτε να συνηθίσετε πάλι ο ένας τον άλλο.

Καθώς οι πρώτες μέρες περνούν σιγά-σιγά, τα συναισθήματα αλλάζουν κι ο θυμός διαδέχεται τον πόνο. Οι φίλοι δεν τρέχουν πια για να σου φέρουν χαρτομάντιλα, αλλά για να προλάβουν να σώσουν τα γυαλικά που εκτοξεύεις με δύναμη στον τοίχο. Όλοι ξαφνικά φαίνονται ν’ αλλάζουν στρατόπεδο και να τάσσονται εναντίον σου. Ο πρώην που σου προκάλεσε τόσα δεινά, εκείνος ο συνάδερφος που ανέλαβε –μαύρη η ώρα κι η στιγμή– να σας συστήσει, οι κολλητοί σου που δεν μπόρεσαν να σε σώσουν με τις συμβουλές τους -μα τι φίλοι είναι αυτοί;

Όλοι τους, λοιπόν, απέναντί σου, παραταγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο κι απ’ την άλλη μεριά εσύ, το θύμα της υπόθεσης, ο πρωταγωνιστής που κατάφερε να επισκιαστεί απ’ αυτούς τους άθλιους κομπάρσους.

Ας φανταστούμε το χωρισμό σαν το μπόουλινγκ. Οι κορίνες που στέκονται αντίκρυ μας, αντιπροσωπεύουν όλα εκείνα τα πρόσωπα που πιστεύουμε ότι έχουν μερίδιο ευθύνης στον δικό μας χωρισμό. Βρίσκουμε την πιο μεγάλη μπάλα, την αρπάζουμε αποφασιστικά, παίρνουμε φόρα και προσπαθούμε πετάγοντάς τη να πετύχουμε όσες περισσότερες κορίνες μπορούμε. Όσο μεγαλύτερος ο αριθμός τους, τόσο το καλύτερο για μας.

Πάντα φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς. Αρνούμαστε κατηγορηματικά να πάρουμε το παραμικρό φταίξιμο επάνω μας, γιατί έτσι είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι όντως φταίμε. Κλείνουμε τα μάτια και τ’ αφτιά μας και συνεχίζουμε με την ίδια όρεξη στις επόμενες, εξίσου καταδικασμένες ν’ αποτύχουν, σχέσεις κι όταν έρθει η ώρα, βρίσκουμε πάντοτε τον κατάλληλο θύτη να του φορτώσουμε το «έγκλημα του χωρισμού».

Η αλήθεια είναι πως φοβόμαστε. Πρώτα τον εαυτό μας κι έπειτα τους άλλους. Τρέμουμε στην ιδέα να εκτεθούμε, να γίνουμε μικροί μπροστά στα μάτια μας και ν’ αντιμετωπίσουμε την ανθρώπινη πλευρά του χαρακτήρα μας. Να πετάξουμε τον εγωισμό απ’ το τιμόνι της ζωής μας και να παραδεχτούμε ότι δε φταίνε μονάχα οι άλλοι. Καμιά άσχημη μοίρα δε μας μούντζωσε και κανένας μαλακομαγνήτης δεν μπορεί να επηρεάσει τις δικές μας επιλογές. Οι μόνοι που μπορούμε είμαστε εμείς. Εμείς που δε δεχόμαστε να μάθουμε απ’ τα λάθη του παρελθόντος, γιατί δεν τα ορίζουμε καν ως λάθη. Αφήνουμε το χρόνο να περνά και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να στρουθοκαμηλίζουμε αντί ν’ αναζητούμε λύσεις στα προβλήματά μας -κι όχι πλάτες που θα τους τα φορτώσουμε.

Όσο επιμένουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο των αποτυχημένων σχέσεών μας στους άλλους, τόσο θα συνεχίζουμε ν’ αποτυγχάνουμε. Είναι καιρός πια να ωριμάσουμε και να βάλουμε καλά στο μυαλό μας αυτό: Κανένας δεν μπορεί να ορίσει καλύτερα τη ζωή μας απ’ ό,τι εμείς οι ίδιοι.