Η καλοσύνη φαίνεται τόσο στα λόγια όσο και στα έργα

Αν η καλοσύνη είχε πρόσωπο, θα μπορούσαμε να την φανταστούμε μ’ εκείνο της μητέρας μας. Ξέρεις ότι υπάρχει γύρω σου, ακόμη κι αν δεν την βλέπεις. Σε κάθε φρεσκοπλυμένο και σιδερωμένο ρούχο που σε περιμένει να το φορέσεις κρεμασμένο προσεκτικά στην ντουλάπα σου. Σε κάθε μυρωδάτο φαγητό που σε προκαλεί να το γευτείς σκεπασμένο επιμελώς στο πιάτο σου. Σε κάθε αναπάντητη κλήση που κατακλύζει την οθόνη του κινητού σου και φανερώνει την αγωνία που κρύβεται από πίσω της.

Έτσι κι η καλοσύνη. Υπάρχει παντού, όμως δεν κραυγάζει. Της αρέσει να κάνει τη δουλειά της χωρίς θεατρινισμούς. Γι’ αυτό κι είναι δύσκολο να την ανακαλύψεις. Ειδικά σε κρίσιμες περιόδους, όπως είναι αυτή που διανύουμε, έχουμε πειστεί ότι ελάχιστη καλοσύνη υπάρχει. Και πώς, δηλαδή, να μην πιστέψουμε κάτι τέτοιο, αφού η άτιμη αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας όπως ο διάβολος το λιβάνι;

Το μυστικό για να μπορέσουμε να την ξεσκεπάσουμε είναι να καταλάβουμε τους τρόπους που επιλέγει να εκδηλώνεται. Ένας σίγουρος κι αδιαμφισβήτητος τρόπος είναι οι πράξεις. Η καλοσύνη ξεχειλίζει μέσα απ’ τις όμορφες ενέργειές μας προς το πρόσωπο των άλλων. Η παραχώρηση της θέσης μας στο λεωφορείο σ’ ένα άτομο που την έχει περισσότερο ανάγκη από ‘μας ή η στήριξη ενός φίλου σε μια δύσκολη για ‘κείνον στιγμή, είναι μερικά παραδείγματα μικρών πράξεων που φανερώνουν την καλοσύνη που κρύβουμε μέσα μας.

Εκτός των πράξεων, όμως, σημαντικά είναι και τα λόγια που θα επιλέξουμε για να εκφραστούμε. Ένα όμορφο σχόλιο για το καινούργιο φόρεμα της αδερφής μας ή ο τρόπος που θα παραγγείλουμε τον καφέ μας στον σερβιτόρο δείχνουν την ευγένεια και το μεγαλείο της ψυχής μας.

Πολλοί είναι εκείνοι που υποβαθμίζουν τη σημαντικότητα του λόγου και δέχονται μονάχα τις πράξεις ως ένδειξη καλοσύνης. Η πραγματική καλοσύνη, όμως, πρέπει να φαίνεται τόσο στα λόγια όσο και στα έργα. Μια όμορφη κουβέντα έχει τη δύναμη να εξυψώσει το ηθικό του συνομιλητή μας και να του φτιάξει τη διάθεση, ειδικά αν γίνει σε ανύποπτο χρόνο. Το ίδιο και μια καλή πράξη.

Το σπουδαιότερο, βεβαίως, είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις η πρόθεσή μας δεν πρέπει να ‘ναι επιτηδευμένη. Δε χωράνε συμφέροντα εντός της πραγματικής καλοσύνης. Αν και ντροπαλή, δεν της αρέσει να την εκμεταλλεύονται, γι’ αυτό και δε διστάζει να ξεσκεπάσει χωρίς δεύτερη σκέψη εκείνους που προσποιούνται κι αμαυρώνουν το όνομά της.

Η πραγματική καλοσύνη προέρχεται μονάχα μέσα απ’ την καρδιά μας. Χαιρόμαστε να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους με μια απλή λέξη ή μια μικρή πράξη. Μας αρκεί να βλέπουμε τη χαρά να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό τους, ακόμη κι αν για ‘μας αυτή η χαρά μάς έχει στοιχίσει κόπο και χρόνο. Η ανταμοιβή μας είναι αυτή ακριβώς, κι ας επιμένουν κάποιοι να μας χαρακτηρίζουν αφελείς. Τι ξέρουν εκείνοι από μεγαλείο ψυχής; Πώς μπορεί κάποιος που η ψυχή του έχει βουτηχτεί στα σκοτάδια της ματαιοδοξίας και της πονηριάς ν’ αντικρίσει το εκτυφλωτικό φως της αληθινής καλοσύνης; Άραγε, να υπάρχει σωτηρία;

Φυσικά κι υπάρχει. Όπως υπάρχει και μπόλικη καλοσύνη, ακόμη και για τους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Γιατί, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν εποχές κι εποχές αλλά άνθρωποι παντός καιρού.