Ήθελες πολλά! Τα έκανες;

«Άραγε, το παιδάκι που ήσουν, είναι περήφανο γι’ αυτό που έχεις γίνει;». Αρκεί μονάχα ένα γκράφιτι στον τοίχο για να σε βάλει σε σκέψεις, εκεί που περπατάς μια ωραία πρωία ανέμελα στο δρόμο. Να αρχίσεις ν’ αναρωτιέσαι, αν όλα αυτά που κάποτε χαρακτηρίζονταν ως παιδικά όνειρα, έχουν μείνει ακόμη, όπως ακριβώς ξεκίνησαν: όνειρα.

Το όνειρο είναι μόνο η αρχή. Είναι αυτό που σε κρατάει άγρυπνο τη νύχτα, με την ελπίδα πως κάποτε θα υλοποιηθεί. Οραματίζεσαι τη στιγμή που εσύ, περήφανος όσο ποτέ, θα κοιτάς ευθεία στα μάτια όλους εκείνους που σου έλεγαν μονίμως «Σιγά μη γίνει αυτό ποτέ». Κι όση ώρα εσύ τους κοιτάς, αυτοί θα κρατάνε το βλέμμα τους χαμηλωμένο, μην αντέχοντας να σκέφτονται ότι τα κατάφερες. Έκανες το όνειρό σου πράξη.

Ένα όνειρο, όμως, δεν είναι αρκετό. Το όνειρο, αν δε γίνει πρώτα στόχος, δε θα κατορθώσει ποτέ να γίνει πράξη. Εξάλλου, το όνειρο είναι λιγάκι φευγαλέο· κάτι που έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αλλά μας τρομάζει η ιδέα και μόνο να το φέρουμε μπροστά.

Ίσως, κατά βάθος, να μην πιστεύουμε, ούτε εμείς οι ίδιοι σ’ αυτό. Ενώ ο στόχος είναι πιο ισχυρός. Είναι το όνειρο που, όχι μόνο έχουμε καταφέρει να φέρουμε μπροστά, αλλά έχουμε κινήσει και τις κατάλληλες διαδικασίες για τη σταδιακή υλοποίησή του.

Υπάρχουν, όμως, κι οι κίνδυνοι. Και είναι πολλοί, μάλιστα. Εμφανίζονται πάντα με την πιο γλυκιά τους μορφή και προσπαθούν να μας βγάλουν απ’ το δρόμο προς την κορυφή. Εκεί είναι που φαίνεται αυτός που πραγματικά πιστεύει στον εαυτό του και στο στόχο που έχει βάλει κι εκείνος που έχει παραμείνει στα όνειρα μιας θερινής νύχτας.

Ο χρόνος και το χρήμα είναι, κατά κύριο λόγο, οι δύο βασικότεροι κίνδυνοι που ελλοχεύουν. Όσο μικρότερος ο χρόνος κι όσο μεγαλύτερο το χρήμα, τόσο περισσότερο και το δέλεαρ που προσπαθεί να μας αποπροσανατολίσει. Και καταλήγουμε να φτάνουμε στη μέση ηλικία, να κοιτάμε νοσταλγικά παλιές φωτογραφίες και ν’ αναρωτιόμαστε τι μπορεί να πήγε λάθος. Αλήθεια, τι πήγε στραβά;

Ποιος φταίει που καταλήξαμε να κάνουμε μια δουλειά που στην ουσία ποτέ δεν επιθυμούσαμε, που κάναμε οικογένεια μ’ έναν άνθρωπο που ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί είναι δίπλα μας; Και το κυριότερο, πώς πέρασαν σαν νερό όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να μπορέσουμε να κάνουμε όλα αυτά που κάποτε βαφτίζαμε «σκοπό της ζωής μας»; Γίναμε τελικά όλα αυτά που κάποτε κοροϊδεύαμε και χαρακτηρίζαμε σάπια. Και ξέρουμε καλά ότι οι μόνοι που ευθύνονται γι’ αυτό, είμαστε εμείς.

Η Ιθάκη του Καβάφη χάθηκε κάπου στο βάθος. Πλέον ούτε καν αχνοφαίνεται. Ίσως, όμως, να μην είναι αργά για να κάνουμε αυτή τη ρημάδα τη στροφή των 180 μοιρών για να μπορέσουμε να την προσεγγίσουμε πάλι. Ίσως το μόνο που τελικά λείπει να είναι αυτό το κάτι, αυτό το κίνητρο που θα μας ωθήσει με δύναμη μπροστά.

Ψάξε καλά και σίγουρα κάποια στιγμή θα το βρεις.  Προετοιμάσου, γιατί δε θα είναι εύκολο το ταξίδι. Αλλά, όπως έγραψε και ο μεγάλος ποιητής, «Να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος». Γιατί μόνο τότε θα αξίζει. Άσε που στην πορεία θ’ ανακαλύψεις κι άλλα, καλά κρυμμένα όνειρα που, υπό άλλες συνθήκες, ποτέ δε θα κατάφερνες ν’ ανασύρεις.