Κι αν όλα διαλυθούν, θα τα ξαναφτιάξουμε

Αγαπητέ εαυτέ μου,

Μακάρι να σε είχα βοηθήσει όταν με χρειαζόσουν. Μακάρι να είχα αντιληφθεί έγκαιρα την ανάγκη σου για προστασία, κάθε φορά που έστελνες μάταια εκείνο το ανίκανο προαίσθημα σαν αγγελιαφόρο.

Οι άνθρωποι, ξέρεις, είναι σαν τα παζλ. Κάποιοι αποτελούνται από τόσο λίγα κομμάτια, που καταφέρνεις και τους συναρμολογείς στο λεπτό, σε σημείο ν’ αρχίσεις να βαριέσαι. Κάποιοι άλλοι πάλι διαθέτουν τόσο πολλά που όσο κι αν προσπαθήσεις δεν μπορείς να τα ταιριάξεις όλα μεταξύ τους και καταλήγεις να ιδρώνεις απ’ την υπερπροσπάθεια σηκώνοντας τα χέρια ψηλά.

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που αν κι αποτελούνται από πολλά μικροσκοπικά κομμάτια, σέβονται τον κόπο που καταβάλλεις για να τα τοποθετήσεις στη σωστή θέση και σου προσφέρουν βοήθεια, δείχνοντάς σου την τελική εικόνα του παζλ. Έτσι, λοιπόν, δε βαριέσαι ούτε κουράζεσαι, αλλά αντιθέτως πέφτεις με τα μούτρα στη δουλειά, μέχρι να το τελειώσεις.

Τι ικανοποίηση παίρνεις όταν βλέπεις την εικόνα ολοκληρωμένη με το καθένα κομμάτι στη σωστή του θέση. Τι ανταμοιβή! Κατάφερες κι έβαλες μια ψυχή σε τάξη.

Ώσπου αρκούν δυο χέρια κι ένα υπεροπτικό βλέμμα για να διαλύσουν την τάξη και ν’ ανταρέψουν τη μέχρι τώρα ήρεμη ψυχή. Ανακατεύουν με σαδιστική απόλαυση τα κομμάτια και δεν οπισθοχωρούν, παρά μόνο όταν βεβαιωθούν για το πανδαιμόνιο που επικρατεί.

Μετά απ’  αυτό, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις εαυτέ μου. Δεν είσαι πρωτάρης στο χάος, συνήθισες πλέον σε αρπακτικά χέρια κι υπεροπτικά βλέμματα. Όσο περισσότερες απογοητεύσεις βιώνει κανείς, τόσο πιο εύκολα μαθαίνει ν’ αντιμετωπίζει τον πόνο. Ώσπου, στο τέλος, ο πόνος γίνεται συνήθεια, μια προβλέψιμη ρουτίνα που δε σ’ αγγίζει καν.

Τη διαδικασία την ξέρεις, εαυτέ μου, αλλά άσε με να στην περιγράψω γι’ ακόμη μία φορά: παρατηρείς το χάος που επικρατεί γύρω σου κι έπειτα σκύβεις αργά-αργά για να μαζέψεις ένα-ένα τα κομμάτια σου. Τα τοποθετείς προσεκτικά πίσω στο κουτί τους και βάζεις στο τέλος το καπάκι επάνω του, κλείνοντάς το σφιχτά, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος πρόθυμος να το ανοίξει και να επιχειρήσει να ξαναφτιάξει το παζλ.

Να το θυμάσαι. Για να δεις την τελική εικόνα του παζλ και να θαυμάσεις την εσωτερική ομορφιά κάθε ατόμου, πρέπει πρώτα να υπομείνεις το χάος γύρω του και να κοπιάσεις, μέχρι να βρεις τη σωστή θέση για κάθε κομμάτι. Οφείλεις να κάνεις πολλές δοκιμές. Κάποια κομμάτια μπορεί φαινομενικά να μοιάζουν μεταξύ τους, όμως, μόλις πας να τα ταιριάξεις, να μην κουμπώνουν. Θα ιδρώσεις, θ’ απογοητευτείς, θα σου περάσει απ’ το μυαλό να τα παρατήσεις, όμως, στο τέλος θα επιμείνεις και θα τα καταφέρεις.

Τα παζλ κι οι άνθρωποι θέλουν υπομονή. Και φυσικά, όταν έχεις τη σωστή καθοδήγηση η δημιουργία γίνεται παιχνίδι. Θα υπάρξουν κουτιά που το εξωτερικό τους θα σε παραπλανήσει και θα νομίσεις πως το παζλ αξίζει τον κόπο και τον χρόνο σου. Μπορεί να την πατήσεις, όμως, μην απογοητευτείς.

Κάθε παζλ είναι τόσο μοναδικά ξεχωριστό, που η εικόνα του θα χαρακτεί στη μνήμη σου. Ώσπου, κάποια στιγμή, η μνήμη θα μοιάζει με τοίχο από πινακοθήκη έργων τέχνης κι εσύ θα περνάς από μπροστά τους –άλλοτε κοντοστέκοντας λιγάκι κι άλλοτε προσπερνώντας βιαστικά–, μέχρι να έρθει η στιγμή που θ’ αντικρίσεις εκείνο το έργο τέχνης, εκείνη την εικόνα του παζλ που θα σε θαμπώσει τόσο, ώστε να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της, να μην μπορείς να κάνεις βήμα ούτε μπροστά, αλλά ούτε και πίσω. Και τότε θα ξέρεις ότι αυτή την εικόνα έψαχνες, χαλάλι τα παζλ που κλήθηκες να συναρμολογήσεις, μέχρι να φτάσεις ως εδώ. Εδώ ακριβώς που ανήκεις.

Άντε, λοιπόν, εαυτέ μου. Μάζεψε τα κομμάτια σου, φύλαξέ τα καλά κι εμπρός για την επόμενη συναρμολόγηση.

Με αγάπη κι αφοσίωση,

Η πολύτιμή σου.