Θέλει να ζηλεύεις γιατί ζηλεύει

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στα ερωτικά δράματα. Τα περισσότερα προκύπτουν μετά το χωρισμό, άλλα λόγω αδιαφορίας της μιας πλευράς κι άλλα λόγω ανασφάλειας. Τα τελευταία είναι και τα πιο πολύπλοκα. Είναι δύσκολο να εντοπίσεις και να αποδεχτείς την ανασφάλεια. Πόσο μάλλον όταν εσύ ο ίδιος προσπαθείς να την δημιουργήσεις στο έτερον ήμισυ.

Η ανασφάλεια ξέρει να κρύβεται καλά. Εκμεταλλεύεται τα άλλα συναισθήματα για να κάνει τη δουλειά της. Η ζήλια είναι καλή της φίλη. Μαζί αυτές οι δύο μπορούν να καταστρέψουν μια ευτυχισμένη σχέση. Στην αρχή σου μπαίνει η υποψία ότι το έτερον ήμισυ δε σε ζηλεύει αρκετά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως δε σε θέλει, όπως παλιά; Μήπως έχει πάψει πλέον να ενδιαφέρεται; Δεν πειράζει, αφού δε δύναται να ζηλέψει από μόνο του αρκετά, θα το κάνεις εσύ να ζηλέψει.

Ξεκινάς, λοιπόν, τα δήθεν, «Α, δε σου είπα, με πήρε ο Γρηγόρης χθες τηλέφωνο. Ναι, ναι, ο πρώην μου. Τίποτα, καλέ, να δει τι κάνω ήθελε», ή «Μωρό μου, χθες που βγήκαμε με τα παιδιά, ήρθε και μια φίλη του Κώστα. Μια ψηλή, ξανθιά ήταν. Δεν την πολυπρόσεξα κιόλας». Και το κακό δεν αργεί να γίνει.

Η επιτηδευμένη ζήλια είναι ύπουλη. Πολύ ύπουλη. Με το πρόσχημα της καλής πρόθεσης δρα ανενόχλητη μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο της. Να σας κάνει δηλαδή μαλλιά κουβάρια στα καλά καθούμενα. Γιατί η ζήλια δεν είναι λύση. Η λύση είναι να μιλήσεις με τον σύντροφό σου γι’ αυτό που σ’ ενοχλεί.

Πάρ’ τον απ’ το χέρι, βάλ’ τον να καθίσει δίπλα σου και άνοιξέ του την καρδιά σου. Πες αυτό που σε προβληματίζει. Μην αρχίζεις τα δήθεν σενάρια. Διότι η κατάληξη θα είναι τραγική. Για του λόγου το αληθές, ας συνεχίσουμε την ιστορία.

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι. Στον υποθετικό Γρηγόρη και την υποθετική ξανθιά καλλονή του φίλου Κώστα. Ύστερα απ’ αυτό το έτερον ήμισυ αρχίζει και ψάχνεται. Τι εστί πρώην Γρηγόρης; Τι εστί ψηλή, ξανθιά φίλη στην παρέα; Καμπανούλες χτυπούν για το έτερον ήμισυ, πεταλούδες πετούν γύρω από σένα, που γιορτάζεις τη νίκη σου. Έτσι νομίζεις τουλάχιστον.

Οι δύο φιλενάδες –η ανασφάλεια και η ζήλια– τρίβουν ικανοποιημένες τα χέρια τους. Όλα είναι δρομολογημένα από ‘δω και πέρα. Το έτερον ήμισυ περνά στην αντεπίθεση. Τσακωμοί, φωνές, εντάσεις, κλάματα. Το παραμικρό μπορεί να καταστεί αφορμή για καβγά. Κι εσύ καταλήγεις να τραβάς τα μαλλιά σου φωνάζοντας, «Εγώ φταίω για όλα.» Γιατί όντως εσύ τα φταις.

Στην πραγματικότητα εσύ ήσουν που ζήλευες περισσότερο εξ αρχής. Ζήλευες που δε σε ζήλευε· που δεν έπαιρνε είκοσι τηλέφωνα κάθε φορά που έβγαινες με τους φίλους σου· που δε χάλαγε τον κόσμο όταν αργούσες μισή ώρα παραπάνω να γυρίσεις. Ζήλια λόγω έλλειψης ζήλιας.

Αυτός που προκαλεί επίτηδες τη ζήλια του άλλου, ζηλεύει περισσότερο. Επιζητά συνεχώς επιβεβαίωση και όταν ο άλλος δεν του την δίνει, στο βαθμό τουλάχιστον που θα ήθελε, ζηλεύει. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι φορτώνει τη δική του ανασφάλεια στον άλλο. Προσπαθεί δηλαδή να τον κάνει να νιώσει άσχημα επειδή δεν είναι ζηλιάρης. Κι όλα αυτά, φυσικά, με πλάγιο τρόπο. Μην καρφωθούμε κιόλας.

Έτσι μάθαμε να ενεργούμε. Έμμεσα. Δρούμε κρυφά φοβούμενοι να αντιμετωπίσουμε τον αντίκτυπο των πράξεών μας. Από ένα αστείο ξεκινάνε όλα και στο τέλος καταλήγουμε να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.

Κάνε μου μια χάρη, λοιπόν. Την επόμενη φορά που θα πιάσεις τον εαυτό σου να κοιτά με καχυποψία το ταίρι του, αναρωτήσου πρώτα γιατί συμβαίνει αυτό. Μήπως σε διακατέχει μια δόση υπερβολής; Αν τα σημάδια συνεχίζουν να υφίστανται, μίλα ξεκάθαρα. Είναι απλό. Και όλα θα λυθούν.