Είναι καλό που ό,τι κι αν γίνει διορθώνεται

Υπάρχει μια πόρτα, που αν την περάσεις θα βρεις ή κάτι πολύ καλό, ή κάτι ανείπωτα δυσάρεστο. Αν την ανοίξεις, όμως, το πέρασμά σου θα είναι ανεπίστρεπτο και θα είσαι καταδικασμένος, δηλαδή, να ζήσεις για πάντα με την ευτυχία, ή τη δυστυχία που επεφύλασσε η επιλογή σου.

Αφού, όμως, η επιλογή που θα κάνεις δε θα μπορεί να διορθωθεί και θα είναι αδύνατον να βγεις ξανά απ’ την πόρτα, θα το σκεφτείς πολύ καλά πριν περάσεις το κατώφλι της. Πολύ πιθανόν να τρομάξεις με το ενδεχόμενο της παντοτινής αποτυχίας και ν’ αποφασίσεις να μην ανοίξεις την πόρτα. Τότε, ή θα έχεις γλυτώσει κάτι κακό, ίσως όμως και να στερήθηκες κάτι όμορφο.

Αν, όμως, μπορούσες να μπεις απ’ την πόρτα και να βγεις όποτε ήθελες, τότε θα την άνοιγες χωρίς πολλή σκέψη. Θα μπορούσες, έτσι, να ευχαριστηθείς την ευτυχία που θα έβρισκες, αλλά και να έφευγες ξανά απ’ την πόρτα και να εγκατέλειπες τη δυστυχία που, εξίσου πιθανόν, να συναντούσες.

Παρατηρούμε, λοιπόν, πως οι επιλογές μας θα γίνονταν με περισσότερη σκέψη όταν δε θα μπορούσαν να διορθωθούν. Θα προφυλασσόμασταν έτσι, απ’ τις άσχημες επιπτώσεις που θα συναντούσαμε, αλλά ίσως και να στερούμασταν την ευχαρίστηση που θα καραδοκούσε πίσω απ’ αυτές.

Η δυνατότητα, επομένως, που μας δόθηκε να μπορούμε «να μπαινοβγαίνουμε απ’ τις πόρτες», αφαιρεί από τις επιλογές μας το φόβο του τελεσίδικου, με αποτέλεσμα, έτσι, να γίνονται πιο απερίσκεπτα. Η απερισκεψία μας μπορεί να μας οδηγήσει πιο εύκολα σε ευχάριστες καταστάσεις, αλλά και να μας βυθίσει σε πιο δυσάρεστα γεγονότα.

Γνωρίζοντας, λοιπόν, πως ό,τι κι αν γίνει μπορεί να διορθωθεί, πέφτουμε πιο εύκολα και πιο συχνά στο λάθος. Ενώ μπορεί και να υποψιαζόμαστε τη δυσαρέσκεια που θα συνοδεύσει τις επιλογές μας, δε διστάζουμε να τις πραγματοποιήσουμε. Η επίγνωση πως η δυστυχία που ενδεχομένως θ’ ακολουθήσει θα είναι μόνο προσωρινή, μας κάνει να μην ταλαντευόμαστε καν μπροστά της και να μπαίνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα στην άβυσσό της.

Η περίοδος δυστυχίας που θα διανύσουμε λόγω των απερίσκεπτων επιλογών μας, παρόλο που δε θα είναι μόνιμη, μπορεί ωστόσο ν’ αποδειχθεί δύσκολη και καθοριστική. Ίσως να χρειαστεί να καταβάλλουμε μεγάλο κόπο για ν’ απεγκλωβιστούμε απ’ αυτήν κι όταν αποδεσμευτούμε, όμως, να έχουμε ακόμη πάνω μας τα σημάδια της. Η θύμησή της, έτσι, δε θα σβήνεται και θα προδικάζει τις κινήσεις μας, που θα επιβαρύνονται απ’ το ενδεχόμενο της αποτυχίας.

Ένα ακόμη δυσάρεστο που συμβαίνει, επειδή δεν είναι αμετάκλητα τα αποτελέσματα των αποφάσεών μας, είναι η ευκολία με την οποία εκθέτουμε τον εαυτό μας. Μπορεί ν’ αποβούμε σε απαξιωτικές ενέργειες και να φερθούμε με τρόπο που δεν προσιδιάζει στο επίπεδό μας. Εξευτελιζόμαστε εκούσια, επομένως, όμως δεν ανησυχήσουμε ιδιαίτερα για την κατάπτωσή μας, καθώς ξέρουμε πως ανά πάσα στιγμή μπορούμε να διορθώσουμε την εικόνα μας και να επανακτήσουμε τη χαμένη αξιοπρέπειά μας.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως το μόνο δυσάρεστο που υπάρχει όταν μπορούν τα πάντα να διορθωθούν, είναι η απουσία σκέψης στις αποφάσεις μας. Η απερισκεψία μας, μας οδηγεί συχνά σε λάθη που, όμως, μπορούμε να διορθώσουμε και να βγούμε ακόμη κι ακέραιοι απ’ αυτά, άλλοτε με περισσότερο κόπο κι άλλοτε πιο εύκολα.