Εμείς ανοίγουμε την πόρτα στους χειριστικούς ανθρώπους

Υπάρχουν δύο κόσμοι: ο κόσμος μας κι ο κόσμος του. Βγαίνουμε, λοιπόν, απ’ τον κόσμο μας, κλείνουμε προληπτικά την πόρτα του πίσω μας, έτσι ώστε να μη δει κάτι που δε θα του αρέσει και μπαίνουμε στο δικό του κόσμο.

Βλέπουμε πως ο κόσμος του είναι πολύ πιο γρήγορος απ’ το δικό μας κι αμέσως σταματάμε το ξεκούραστο περπάτημά μας και ξεκινάμε να τρέχουμε. Προκειμένου ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε αρκετά γρήγοροι για τον κόσμο του και για να μη μας διώξει απ’ αυτόν, βγάζουμε τελείως το περπάτημα απ’ τη ζωή μας κι επιδιδόμαστε μόνο στο τρέξιμο, που ταιριάζει με το δικό του κόσμο.

Ωστόσο, παρόλο που εξαντλούμαστε απ’ το αδιάλειπτο τρέξιμο, δε φεύγουμε απ’ τον κόσμο του και δεν τον εγκαταλείπουμε για τρεις λόγους: Καταρχάς, φοβόμαστε πως αν φύγουμε κι αν πάμε για λίγο στο δικό μας κόσμο, μετά μπορεί να βρούμε κλειστή την πόρτα του και να μην μπορούμε να ξαναμπούμε. Κατά δεύτερον, καραδοκεί πάλι ο φόβος να βγούμε απ’ τον κόσμο του και να βρει την ευκαιρία να μας αντικαταστήσει και να βάλει άλλον άνθρωπο, πιο γρήγορο μέσα σ’ αυτόν. Και, τέλος, μας τρομάζει το ενδεχόμενο πως αν χάσουμε τον κόσμο του, μπορεί μετά να μην καταφέρουμε να βρούμε έναν άλλον κόσμο, που να μας γοητεύσει και που, φυσικά, θα είμαστε κι ευπρόσδεκτοι σ’ αυτόν.

Ο κόσμος μας, λοιπόν, συμβολίζει τον τρόπο ζωής μας και μέσα σ’ αυτόν υπάρχουν όσα ταιριάζουν στο χαρακτήρα μας. Πολλές φορές, όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο κλείνουμε την πόρτα του «κόσμου» μας, προκειμένου να κρύψουμε τον αληθινό χαρακτήρα μας, γιατί φοβόμαστε πως θα τον απορρίψει και πως, κατ’ επέκταση, θ’ απορρίψει κι εμάς τους ίδιους.

Έτσι, μπαίνουμε στον κόσμο του άλλου ανθρώπου και παρόλο που μπορεί ακόμη και να μας εξαντλούν όσα συνηθίζει να κάνει, ωστόσο ακολουθούμε τις προτιμήσεις του αδιαμαρτύρητα και καταλήγουμε να κάνουμε μόνο ό,τι ευχαριστεί εκείνον, βάζοντας σε υποδεέστερη μοίρα τις δικές μας αντοχές.

Σ’ αυτό το σημείο, θα δώσουμε την εντύπωση πως μας κάνει ό,τι θέλει κι ότι μας χειρίζεται εξ ολοκλήρου, ωστόσο, η αλήθεια είναι πως με τη θέλησή μας καταλήγουμε ν’ ακολουθούμε πειθήνια τις επιθυμίες του, παραμερίζοντας τις δικές μας, αφού από φόβο μη μας απορρίψει, κλείσαμε μόνοι μας την πόρτα του κόσμου μας, όταν φύγαμε απ’ αυτόν.

Οι λόγοι, λοιπόν, που μας κάνουν ν’ ακολουθούμε τις προτιμήσεις των άλλων και να μη φεύγουμε από κοντά τους όταν μας καταπιέζουν όσα κάνουμε, είναι οι ίδιοι με τους λόγους που δε φεύγουμε απ’ τον κόσμο του άλλου.

Σκεφτόμαστε πως αν εγκαταλείψουμε για λίγο τον κόσμο του, για να κάνουμε κάτι δικό μας, μπορεί να μας κλείσει για πάντα την πόρτα του. Φοβόμαστε πως θα κακοφανιστεί μαζί μας αν απορρίψουμε τις επιθυμίες του κι ότι θα διακόψει τη συναναστροφή μας. Έτσι, μπορεί να δεχθούμε αγόγγυστα την πρότασή του για πράγματα που έχουμε ξαναδοκιμάσει, για παράδειγμα, και να καταπιούμε την επιθυμία μας ν’ αντιπροτείνουμε κάτι καινούργιο.

Η ανησυχία πως μπορεί να μας αντικαταστήσει αν φέρνουμε αντιρρήσεις, είναι ένας ακόμη λόγος που κάνουμε ό,τι θέλει και που δείχνουμε ότι είμαστε ανδρείκελα στα χέρια του. Το ενδεχόμενο να βρει έναν άλλο άνθρωπο, που θα συμφωνούν περισσότερο τα γούστα τους και που θα μοιάζουν πιο πολύ οι κόσμοι τους, μας κάνει να θέλουμε να του δημιουργούμε την εντύπωση πως ταιριάζουμε, μ’ αποτέλεσμα να κρύβουμε τη δυσφορία μας, προκειμένου ν’ αποδεικνύουμε πως οι επιθυμίες μας ταυτίζονται με τις δικές του.

Μας κατατρώει η σκέψη πως αν τον χάσουμε, ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ ξανά να βρούμε ανοιχτή την πόρτα σ’ έναν άλλο κόσμο. Έτσι, κάνουμε τα πάντα, προκειμένου να τον κρατήσουμε δίπλα μας και φυσικά, μέσα σ’ αυτά δε συμπεριλαμβάνονται όσα υποψιαζόμαστε πως θα τον κάνουν να δυσανασχετήσει και προτιμούμε να μείνουμε εμείς δυσαρεστημένοι, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την παρουσία του δίπλα μας.

Έτσι, λοιπόν, δείχνουμε πως είμαστε ανδρείκελα των άλλων κι ότι εκείνοι είναι χειριστικοί, αφού φαίνεται πως μας εξαναγκάζουν να εγκαταλείψουμε τον κόσμο μας και να ζήσουμε στο δικό τους.  Η αλήθεια, όμως, είναι πως συνήθως με τη θέλησή μας αφηνόμαστε στις επιθυμίες τους κι ότι μόνοι μας μπαίνουμε όσο πιο βαθιά μπορούμε στον κόσμο τους, προκειμένου να είμαστε σίγουροι πως δε θα μας βγάλουν ποτέ έξω απ’ αυτόν.