Ένας μόνο άνθρωπος μπορεί να φέρει την άνοιξη

Είμαστε η άνοιξη. Αν δεν έρθουν τα χελιδόνια, δε θα μπορέσουμε ν’ απλωθούμε στη Γη και να δείξουμε τον εαυτό μας. Έτσι, θ’ αρκεστούμε στις ημέρες που θα μοιάζουν με άνοιξη και δε θα έχουν τόσο πολύ κρύο, αλλά ούτε κι αρκετή ζέστη, προκειμένου να εμφανιζόμαστε για λίγο και να εξακολουθούμε να υπάρχουμε, δηλαδή, αλλά ποτέ στην πιο ολοκληρωμένη μας μορφή.

Κι εφόσον είμαστε η άνοιξη, κανένα άλλο πουλί, εκτός απ’ το χελιδόνι, δε θα μπορέσει ποτέ να μας απελευθερώσει, καθώς μόνο μ’ αυτό το είδος είναι αλληλέγγυες οι φύσεις μας.

Αν πούμε, τώρα, ότι το χελιδόνι είναι ο άνθρωπος που όταν έρθει στη ζωή μας θα επιτρέψει στη φύση μας να απλωθεί απρόσκοπτα. Χωρίς το χελιδόνι μας, λοιπόν, ποτέ δε θα καταφέρουμε ν’ «ανθίσουμε» πλήρως, αφού οι συνθήκες δε θα είναι ποτέ ιδανικές για την ολική απελευθέρωση του εαυτού μας. Αν προσπαθήσουμε να έρθουμε κοντά μ’ ένα άλλο «είδος», τότε μπορεί να αισθανθούμε κάτι και μαζί του, αλλά χωρίς την πληρότητα που θα έφερνε το χελιδόνι στη ζωή μας.

Το χελιδόνι φτάνει κοντά μας όταν οι συνθήκες που υπάρχουν στη ζωή μας, είναι αυτές που χρειάζεται κι εκείνο για να μπορεί να επιβιώσει. Δηλαδή, οι φύσεις μας δε χρειάζονται προσπάθεια κι αλλοίωση προκειμένου να ταιριάξουν, αλλά, αντιθέτως, η μία είναι αλληλέγγυα με την άλλη. Έτσι, με το «χελιδόνι» δείχνουμε αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα, χωρίς να ωραιοποιούμε την εικόνα μας, καθώς υπάρχει η βεβαιότητα ότι ταιριάζουμε, έτσι κι αλλιώς.

Όπως με την άφιξη κανενός άλλου πουλιού δε θα μπορούσαμε ως άνοιξη να εξωτερικευθούμε πλήρως, έτσι και χωρίς το χελιδόνι μας δε θα μπορέσουμε με κανένα άλλο είδος να αισθανθούμε πληρότητα. Δεν αποκλείεται ν’ αναδυθούν συναισθήματα και προς άλλα «πουλιά», ωστόσο πάντα θα είναι ισχνά, καθώς δε θα είμαστε ποτέ ολόκληρη η άνοιξη μαζί τους, αλλά απλώς θα μοιάζουμε με άνοιξη.

Με το χελιδόνι στη ζωή μας κι επομένως μιλώντας με τη σημασία που έχει το χελιδόνι στο άρθρο μας, με τον άνθρωπο της ζωής μας, αναδεικνύουμε τον εαυτό μας, στην πιο ανθηρή του μορφή. Δηλαδή, η ασφάλεια που αισθανόμαστε πλάι στο χελιδόνι μας, που δεν αναδύεται από αδιαφορία, αλλά από μια ενστικτώδη βεβαιότητα πως είμαστε εκεί που πρέπει, μας επιτρέπει να δρούμε χωρίς το επιβαρυντικό άγχος, που δημιουργούν οι πιο αβέβαιες δεσμεύσεις.

Όμως, με την άνοιξη δεν εξασφαλίζεται πάντα η απόλυτη αρμονία μεταξύ κρύου και ζέστης. Μπορεί, δηλαδή, να είμαστε με το χελιδόνι μας, ωστόσο, οι συνθήκες δεν είναι δυνατόν να είναι πάντα ανοιξιάτικες. Πλάι του θα υπάρχουν και καταιγίδες κι αναλαμπές ζέστης, ωστόσο ποτέ δε θα είναι ικανές για να εξαφανίσουν την άνοιξη ή για να την αποδυναμώσουν.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι συναντάμε το χελιδόνι μας, όταν μπορούμε να ανθίσουμε πλήρως ως προσωπικότητες, χωρίς να χρειαστεί να διαστρεβλώσουμε τη φύση μας. Δε σημαίνει, όμως, πως δε θα υπάρξουν στιγμές και με το χελιδόνι στο πλάι μας, όπου δε θα κλονιστεί η ακεραιότητά μας, με σποραδικές μπόρες και παροδικούς καύσωνες.

Τότε, θα πρέπει απλώς να περιμένουμε για λίγο, μέχρι η άνοιξη να υπερισχύσει ξανά στη φύση και να μην παρερμηνεύσουμε το νόημα των προσωρινών κακουχιών, διώχνοντας άδικα το χελιδόνι απ’ τη ζωή μας.