Έχουν κακή γνώμη για μας κι εμείς την επιβεβαιώνουμε

Μιας αλεπούς σαν να της φάνηκε πως κάποιος ψιθύρισε πίσω απ’ την πλάτη της: «Την πονηρή. Μόνο ύπουλα ξέρει να κερδίζει την τροφή της» και είχε την εντύπωση, λοιπόν, πως απ’ όπου κι αν περνούσε, θα έλεγαν γι’ αυτήν τα ίδια κι ακόμη χειρότερα.

Η αλεπού, όμως, όχι μόνο δε θέλησε να αποδείξει σ’ αυτούς που υποψιαζόταν ότι την κακολογούσαν πως έχουν άδικο, μα αποφάσισε να επιδείξει ακόμη περισσότερη πονηράδα απ’ αυτήν που της καταλόγιζαν.

Έτσι, μόλις συνάντησε μια κότα στο διάβα της τής έπιασε κουβεντούλα, προκειμένου να την κάνει να πιστέψει πως δεν ήθελε να τη φάει. Κι εκεί που η κότα χαλάρωσε κι έκαμψε τελείως τις άμυνές της, η αλεπού τής όρμησε και την καταβρόχθισε. «Τώρα, μάλιστα», ψιθύρισε ευχαριστημένη, «θα λένε ότι είμαι ύπουλη και θα έχουν δίκιο».

Πολλές φορές, λοιπόν, φερόμαστε κι εμείς σαν αυτήν την αλεπού και όταν υποψιαζόμαστε πως θα μας κακολογήσουν κάνουμε πιο προκλητική τη συμπεριφορά μας και φαίνεται πως το ευχαριστιόμαστε κιόλας, όταν επιβεβαιώνουμε την άσχημη γνώμη που πιστεύουμε πως έχουν οι άλλοι για εμάς.

Καταρχάς, όταν κάνουμε πιο έντονη τη συμπεριφορά μας, είναι σαν να νιώθουμε πως άδικα μας κακολογούν και θέλουμε να δώσουμε μια βάση στα λόγια τους. Δηλαδή, η αλεπού μπορεί να πίστευε πως δεν είχαν δίκιο που της καταλόγιζαν τόσο μεγάλη πονηράδα, μα να ήταν βέβαιη πως ό,τι κι αν έκανε, δε θα έλεγαν τίποτα καλό γι’ αυτήν. Αφού, λοιπόν, θα νόμιζαν έτσι κι αλλιώς πως είναι πονηρή, θέλησε να φερθεί κι η ίδια πονηρά, για να έχουν τουλάχιστον δίκιο, όταν θα μιλούσαν άσχημα γι’ αυτήν.

Όταν έχουμε την υποψία πως θα μας κακολογήσουν, φερόμαστε πιο προκλητικά, καθώς θέλουμε να προσποιηθούμε πως δε μας νοιάζει η γνώμη των άλλων για εμάς. Προκειμένου, λοιπόν, να τους δείξουμε πως δεν τους λογαριάζουμε, θα επιδείξουμε ακόμη πιο έντονα αυτό το στοιχείο μας, για το οποίο πιστεύουμε πως θα μας κατακρίνουν και θα είναι σαν να τους λέμε πως «Ναι, είμαι ύπουλος και σ’ το δείχνω, καθώς δε σε λογαριάζω για κανέναν σπουδαίο, για να θέλω ν’ αποσιωπήσω αυτό το χαρακτηριστικό μου».

Ίσως, όμως, να θεωρούμε εμείς αξιόμεμπτο ένα χαρακτηριστικό μας και να το κρύβουμε και απ’ το φόβο μας μην αποκαλυφθεί, να νομίζουμε πως το έχουν καταλάβει και πως μας κατακρίνουν ήδη γι’ αυτό. Κι έτσι, το παρουσιάζουμε από μόνοι μας στην πιο έντονη μορφή του, ώστε να πουν μία και καλή ό,τι κακό έχουν να πουν και να ξεμπερδεύουμε. Το δείχνουμε, λοιπόν, επίτηδες από μόνοι μας, προκειμένου να γλιτώσουμε απ’ αυτά που θα έλεγαν όταν θ’ αποκαλυπτόταν από μόνο του σιγά-σιγά.

Τέλος, η καημένη η αλεπού μπορεί, κατά βάθος, να είναι ευαίσθητη και να μην μπορούσε να βαστάξει την υποψία πως την λένε πονηρή. Προτίμησε, επομένως, να ξέρει στα σίγουρα αν λένε πως είναι ύπουλη κι έτσι φέρθηκε ύπουλα, για να εξασφαλίσει τη σιγουράδα αυτή. Κι εμείς, λοιπόν, θέλοντας ν’ απαλλαγούμε απ’ την υπόνοια πως μας κακολογούν, προτιμούμε να κάνουμε αυτό που μας καταλογίζουν.

Κι έτσι, λοιπόν, η αλεπού ξέροντας πως πάντα ο κόσμος θα λέει «Η καημένη η κοτούλα κι η αλεπού η κακιά», θα φέρεται ακόμη πιο ύπουλα και θα δείχνει ακόμη περισσότερη πονηράδα. Κι αν, καμιά φορά, τύχει και δε θέλει να φάει την κοτούλα, η αλεπού θα τη φάει, έτσι, για να μην πάει κόντρα, στα άσχημα που πιστεύει πως λένε όλοι οι άλλοι γι’ αυτήν.