Για να μας συγχωρέσουν δεν αρκεί να τους αποκαλύψουμε ξένα μυστικά

Οι τίγρεις είχαν από κοντά μια φοράδα που διατηρούσε άριστες σχέσεις με τα λιοντάρια. Τη δωροδοκούσαν, λοιπόν, κι εκείνη χωρίς δισταγμό τούς έλεγε χαρτί και καλαμάρι τα σχέδια των λιονταριών. «Τίγρεις, τα λιοντάρια στις τάδε του μήνα, σκοπεύουν να σας επιτεθούν νύχτα για να αποσπάσουν κάποια απ’ τα εδάφη σας», τους είπε κάποτε, λοιπόν, και την αντάμειψαν με τόσο σανό που θα την έτρεφε για μισό χρόνο.

Τα λιοντάρια, ωστόσο, για κακή της τύχη, έμαθαν για τα κρυφά πάρε-δώσε που είχε με τις τίγρεις. «Δεν ντρέπεσαι, να το παίζεις φίλη μας και να πουλάς τις πληροφορίες που παίρνεις από εμάς; Ορμήστε πάνω της, λιοντάρια», την απείλησαν, μα εκείνη ευθύς είπε: «Σταθείτε, λιοντάρια και πάνω στο δύστυχο κορμί μου μη χιμήξετε, μιας και μπορώ να σας φανώ πολύτιμη. Σας έχω πληροφορία: οι τίγρεις έχουν σκοπό να σας στήσουν παγίδα όταν θα τους επιτεθείτε».

Τα λιοντάρια, τότε, κοίταζαν με έκδηλη περιφρόνηση και με αηδία τη φοράδα που για να σώσει το τομάρι της, ήταν διατεθειμένη να προδώσει για ακόμη μια φορά, άσχετα αν η προδοσία δεν αφορούσε τώρα τους ίδιους.

Σαν αυτή τη φοράδα, λοιπόν, κάνουμε κι εμείς κάποιες φορές, και νομίζουμε πως για να πείσουμε να μας συγχωρέσει η μια πλευρά για τα μυστικά της που προδώσαμε, αρκεί να της αποκαλύψουμε όσα με προσοχή μας εμπιστεύτηκε η άλλη.

Καταρχάς, τα λιοντάρια, αυτά τα περήφανα πλάσματα, θα ένιωθαν απέχθεια που είχαν μπροστά τους ένα πλάσμα που όχι μόνο τα πρόδωσε μία φορά, μα που ήταν διατεθειμένο να προβεί ξανά στην ίδια ενέργεια για μια τόσο ποταπή αιτία: για να γλιτώσει απλώς τον εαυτό του. Κι εμείς, λοιπόν, προκαλούμε αηδία όταν για να σώσουμε το τομάρι μας προδίδουμε για δεύτερη φορά και μόνο συγχώρεση δεν μπορούμε να περιμένουμε απ’ τον άλλο, όταν διαπιστώνει πως δεν είμαστε παρά εγωκεντρικοί προδότες.

Επιπλέον, όταν πάμε να προδώσουμε για δεύτερη φορά, πιστεύοντας πως έτσι θα μας συγχωρήσουν, είναι σαν να υπολογίζουμε στην παλιανθρωπιά του άλλου, σαν να είμαστε βέβαιοι για την ύπαρξή της. Το γεγονός πως έχουμε την πεποίθηση πως οπωσδήποτε μόλις ακούσει τι έχουμε να του αποκαλύψουμε για τους άλλους, θα ξεχάσει την προδοσία προς τον ίδιο, τον κάνει να μας αποστρέφεται ακόμη περισσότερο, καθώς τόσο ανήθικο θα πει πως τον θεωρούμε που νομίζουμε πως θα ξεπουλήσει όσες αξίες προάσπιζε έως τότε, μόνο και μόνο για να μάθει το μυστικό που έχουμε να ανακοινώσουμε.

Τέλος όταν προχωρούμε σε δεύτερη απανωτή προδοσία, πιστεύοντας πως έτσι θα αποσπάσουμε τη συγχώρεση, δείχνουμε πως δεν έχουμε καθόλου μετανοήσει για την αξιόμεμπτη ενέργειά μας και ότι δίνουμε βάση σε λάθος πράγμα. Το κακό, δηλαδή, δεν είναι ότι προδώσαμε τη μια πλευρά στην άλλη, μα η ίδια η προδοσία. Έτσι, πιστεύοντας πως θα εξιλεωθούμε με το να εκθέσουμε τώρα την άλλη πλευρά, δείχνουμε πως δεν αντιληφθήκαμε καν ποια ήταν η αληθινά κατακριτέα ενέργειά μας, αφού πάμε να ξαναπροβούμε σ’ αυτήν.

Κι έτσι, λοιπόν, τα λιοντάρια τόσο πολύ ένιωσαν απέχθεια τη φοράδα που έσπευσε για δεύτερα φορά να μαρτυρήσει κάποιον που της έριξαν απλώς ένα βλέμμα όλο αηδία και μήτε που καταδέχτηκαν να ασχοληθούν άλλο μαζί της και να την τιμωρήσουν.